Duvara Karşı: en yeniler yorumlar

Hayatın kıyısında buluşan iki yalnızlık hikayesi… Fatih Akın’ın 2004 yılında izleyiciyle buluşturduğu bu çarpıcı film, yalnızca bir aşk hikayesi değil, aynı zamanda toplumsal normlara, kimlik arayışına ve özgürlüğün bedeline dair sarsıcı bir anlatıdır. Filmin başrollerini Birol Ünel ve Sibel Kekilli paylaşıyor; iki oyuncunun da etkileyici performansları filmin ruhunu şekillendiriyor.

Cahit (Birol Ünel), hayatını alkol ve uyuşturucunun etkisinde sürdüren, kendi iç çatışmalarında kaybolmuş bir adamdır. Kendisini öldürmeye çalışırken tanıştığı Sibel (Sibel Kekilli), ailesinin baskısından kurtulmak için onunla formalite bir evlilik yapmayı teklif eder. Sibel, kendi hayatını kontrol altına almak isterken, Cahit bu teklifin ağırlığını pek anlamaz. Ancak zamanla ikisi de bu sahte evliliğin yarattığı duygusal bağların farkına varır ve hayatlarının birbirine dolanmasıyla olaylar karmaşık bir hâl alır.

Fatih Akın, hikayeyi bir romantik drama gibi sunsa da aslında duyguların derinliğini, kültürel çatışmaları ve bireylerin topluma karşı mücadelesini odak noktasına alıyor. Filmin arka planında yalnızca iki insanın değil, Doğu ile Batı'nın, gelenekle modernliğin ve bireyle toplumun çarpışmasını izliyoruz.

Yönetmen ve Sosyolojik Kuramsal Yaklaşım
Fatih Akın, Duvara Karşı ile göçmenlik, aidiyet, ve bireysel özgürlük temalarını hem duygusal hem de estetik açıdan derinlemesine işleyen bir sinematografik başyapıt yaratmıştır. Yönetmen, hikâyesini şekillendirirken farklı sanatsal unsurları bir araya getirerek izleyiciyi yalnızca bir anlatıya değil, aynı zamanda bir ruh haline ortak eder. Akın’ın en belirgin başarısı, karakterlerinin iç dünyasını çevresel unsurlar ve sembollerle birleştirerek dramatik bir atmosfer yaratmasıdır.

Berlin sokaklarının soğukluğu ve kasveti, Cahit ve Sibel’in hayatlarındaki karanlığı yansıtır. Mekan seçimleri, karakterlerin ruh halleriyle doğrudan bağlantılıdır. Örneğin, Berlin’de geçen sahneler daha boğucu ve klostrofobik bir atmosfer sunarken, İstanbul’daki sahneler hem bir kaçış hem de yeni bir başlangıcın temsili olarak daha geniş ve kaotik bir enerjiye sahiptir. Akın, bu şehirleri birer karakter gibi kullanır; her bir sahnede mekânlar da anlatıya katkı sunar.

Filmin görsel estetiği, anlatının duygusal yoğunluğunu artırmak için dikkatlice tasarlanmıştır. Kameranın kullanımında genellikle karakterlerin duygusal anlarına odaklanan yakın plan çekimler tercih edilir. Özellikle Cahit’in öfke nöbetleri ya da Sibel’in çaresizlik anlarında kamera, onların yüz ifadelerine ve beden dillerine yoğunlaşarak izleyiciyi bu anlara dahil eder. Aynı zamanda ışık kullanımı, karakterlerin içsel dünyalarını yansıtacak şekilde ayarlanmıştır; loş ve gölgeli sahneler, karakterlerin karanlık ve karmaşık ruh hallerini simgeler.

Müziğin kullanımı ise filmi benzersiz kılan bir diğer unsurdur. Akın, hem Türk hem de Batı kültürlerinden müzikleri harmanlayarak hikâyenin kültürel karmaşıklığını güçlendirir. "Senden Daha Güzel" gibi klasik Türk şarkılarının yanı sıra punk rock ve klasik Batı müzikleri, karakterlerin içinde bulunduğu çok kültürlü yapıyı ve duygu dünyalarını ifade eder. Özellikle Şanar Yurdatapan’ın bestesi, filmin dramatik yoğunluğunu artıran bir unsur olarak öne çıkar.

Akın’ın yönetmenlik anlayışında dikkat çeken bir diğer nokta, karakterlerin insanî kusurlarını yüceltmeden, onları olduğu gibi sunma cesaretidir. Ne Cahit ne de Sibel mükemmel ya da idealize edilmiş karakterlerdir; aksine, hataları, zaafları ve arzularıyla insana dair bir gerçeklik taşırlar. Bu yaklaşım, izleyicinin karakterlerle özdeşleşmesini kolaylaştırır ve hikâyeye olan duygusal bağlılığı artırır.

Fatih Akın, "Duvara Karşı" ile yalnızca bireysel hikayeler değil, aynı zamanda toplumsal bir portre sunar. Göçmenlik, gelenek ve modernlik arasında sıkışmış bireylerin hikâyesi, aynı zamanda kimlik arayışının ve özgürlüğün bedelinin evrensel bir yansımasıdır. Bu anlatı, yalnızca göçmen topluluklar için değil, modern dünyada kimlik ve aidiyet sorunları yaşayan herkes için bir yankı uyandırır.

Sanatsal açıdan bakıldığında, Akın’ın filmi, sinemanın sınırlarını zorlayan ve alışılmışın dışında bir cesaretle hikâyesini anlatan bir eser olarak kabul edilir. "Duvara Karşı", yalnızca bir film değil, bir deneyim, bir çağrı ve bir meydan okumadır. Yönetmenin bu eserdeki başarısı, bir hikâye anlatmaktan öte, izleyiciyi sorgulamaya ve düşünmeye teşvik eden bir sanat eseri yaratmış olmasıdır.

Duvara Karşı, hem bireysel hem de toplumsal anlamda bir direnişin hikayesini anlatırken, göçmenlik, kimlik, kültürel çatışmalar ve modern toplumdaki aidiyet sorunlarını derinlemesine işler. Film, Almanya’da yaşayan Türk göçmenlerin sosyal ve kültürel gerilimlerini yansıtarak göçmenlik deneyiminin çok katmanlı yapısını gözler önüne serer.

Fatih Akın, göçmen ailelerin yaşamlarını sadece yüzeysel bir bakışla değil, toplumsal dinamikleri ve bireysel mücadeleleri detaylı bir şekilde ele alır. Cahit ve Sibel karakterleri, bu bağlamda iki farklı uç noktayı temsil eder. Cahit, geleneklerden tamamen kopmuş, geçmişini reddetmiş bir bireyi canlandırırken, Sibel, geleneksel değerler ve bireysel özgürlük arasında sıkışmış bir kimlik arayışını temsil eder. Bu iki karakterin kesişim noktasında, kültürel çatışmanın birey üzerindeki etkileri derinlemesine incelenir.

Filmin en dikkat çekici unsurlarından biri, Alman-Türk göçmen toplumunun çok boyutlu temsiliyetidir. Aile yapısı, mahalle baskısı, cinsiyet rolleri ve toplumsal kontrol gibi unsurlar, hem bireylerin kararlarını etkiler hem de toplumsal dinamiklere ışık tutar. Sibel'in ailesi, özellikle muhafazakâr ve ataerkil Türk aile yapısının tipik bir örneğini sunar. Bu aile yapısı içinde Sibel'in yaşadığı özgürleşme mücadelesi, bireysel isteklerin ve geleneksel toplumsal normların nasıl çatıştığını gözler önüne serer.

Kimlik ve Aidiyet
Cahit ve Sibel karakterleri, kimlik ve aidiyet meselelerini farklı boyutlarda işler. Cahit, hem kültürel hem de kişisel bir kimlik krizi yaşar. Türk kökenli olmasına rağmen, geçmişine dair tüm bağlarını koparmış ve Almanya'daki hayatını tamamen kaotik bir şekilde yaşamaktadır. Bu kopuş, hem göçmen kimliğiyle hem de bireysel varoluşuyla çatışma halindedir. Sibel ise, ailesinin ve çevresinin ona dayattığı kimlikten kaçma çabası içindedir. Kendi hayatını kontrol etme arzusuyla ailesinden uzaklaşmaya çalışır, ancak bu çaba ona özgürlüğün ağır bir bedelini ödetir.

Fatih Akın, karakterlerin kimlik arayışını ve toplumsal baskılarla yüzleşmesini gerçekçi ve etkileyici bir şekilde yansıtarak, bireyin toplum içindeki yerini sorgulatır. Bu bağlamda film, sadece göçmenlik deneyimini değil, aynı zamanda modern toplumda birey olmanın zorluklarını da ele alır.

Kültürel Çatışma
Filmde Doğu ve Batı arasındaki kültürel çatışma, yalnızca karakterler arasındaki ilişkilerde değil, aynı zamanda görsel anlatımda ve mekân kullanımında da belirgin bir şekilde işlenir. Almanya'nın modern ve bireyselci yapısıyla, geleneksel Türk kültürünün kolektivist değerleri sürekli bir çelişki yaratır. Sibel, bu iki kültür arasında sıkışmış bir birey olarak, hem ailesinin hem de kendi arzularının baskısını hisseder. Ailesinin bekaret ve ahlak üzerinden tanımladığı kimliği, onun özgürleşme çabasının önündeki en büyük engeldir.

Fatih Akın, bu çatışmayı dramatize ederken, izleyiciyi her iki tarafın da dinamiklerini anlamaya davet eder. Filmde, Cahit’in umutsuzluğu ve Sibel’in kaçışı, yalnızca bireysel bir hikâye değil, aynı zamanda göçmen toplulukların bir yansıması olarak okunabilir.

Toplumsal Normlar ve Bireysel Özgürlük
Film, toplumsal normların birey üzerindeki baskısını çarpıcı bir şekilde gözler önüne serer. Sibel’in ailesi, onun yaşamını kontrol altına almak için kültürel ve ahlaki değerleri kullanırken, Sibel bu baskıya karşı koymak için radikal adımlar atar. Ancak bu adımlar, onun özgürleşmesini sağlarken aynı zamanda yeni travmalara yol açar. Sibel'in yaşadığı şiddet, dışlanma ve yalnızlık, özgürlüğün bedelini sorgulatır.

Cahit ise, bireysel özgürlüğünü kazanmış gibi görünse de, bu özgürlüğün getirdiği boşluk ve anlamsızlık içinde kaybolur. Bu iki karakterin hikâyesi, bireysel özgürlüğün toplumun dayattığı sınırlarla nasıl şekillendiğini ve bu sınırların ötesine geçmenin ne kadar zor olduğunu ortaya koyar.

Göçmenlik Deneyimi
Duvara Karşı, göçmenlik deneyimini yalnızca toplumsal bir mesele olarak değil, bireysel bir varoluş sorunu olarak da ele alır. Film, göçmenlerin yeni bir toplumda yer edinme çabalarını, kültürel kimliklerini koruma mücadelelerini ve bu süreçte yaşadıkları yabancılaşmayı derinlemesine işler. Fatih Akın, bu temaları yalnızca bir arka plan unsuru olarak değil, filmin merkezine yerleştirerek, göçmen bireylerin içsel ve dışsal mücadelelerini görünür kılar.
Bu açıdan, Duvara Karşı hem bir aşk hikâyesi hem de bir toplumsal eleştiri niteliği taşır. Fatih Akın, karakterlerin kişisel hikâyelerini sosyolojik bir bağlama oturtarak, göçmenlerin yaşamlarındaki çelişkileri ve zorlukları izleyiciye etkileyici bir şekilde aktarır.

Cahit’in Derinlikleri
Birol Ünel, Cahit karakterinin hem fiziksel hem de duygusal olarak çökmüş hâlini canlandırırken büyük bir otantiklik sunuyor. Karakterin yaşamının dip noktasındaki halleri, Ünel’in jestleri, mimikleri ve sesi aracılığıyla sarsıcı bir gerçeklik kazanıyor.
Bir sahnede, Cahit’in bar köşesinde alkolle teselli bulurken yıldırıcı bir öfkeyle bardak kırdığı an, karakterin içindeki yıkımı ve umutsuzluğu derinlemesine hissettiriyor. Bu patlama, hem karakterin kontrol edilemeyen öfkesi hem de hayatının küle döndüğüne dair sessiz bir çağlık gibi yorumlanabilir. Ünel, Cahit’in depresyonu ve kendini yönetememe halini incelikle yansıtarak, izleyiciyi karakterin kaotik dünyasına çeker.

Sibel’in Evrimi
Sibel Kekilli, Sibel karakterine hayat verirken, onun özgürleşme yolculuğundaki bütün iniş çıkışları ustalıkla sergiliyor. Sibel’in ailesinin baskısından kurtulmak için girdiği evlilik oyununun arkasında yatan çaresizlik ve korkuyu, Kekilli’nin gözlerinden okumak mümkün.
Bir gece kulübü sahnesinde, Sibel’in dans ederken sergilediği özgürleşmiş, ama bir yandan da yalnız ve kırılgan hali, Kekilli’nin oyunculuğunun derinliğini gösteriyor. Bu sahne, Sibel’in içindeki çatışmanın ve kurtuluş çabasının bir temsili olarak izleyiciye çarpıcı bir etki bırakıyor. Kekilli’nin performansı, karakterin masumiyet ve kararlılık arasındaki dengede nasıl bir savaş verdiğini güzel bir şekilde görüntüler.

Yan Rollerin Katkısı
Yan rollerdeki oyuncular da hikayenin etkileyiciliğini artırıyor. Sibel’in ailesini canlandıran oyuncular, geleneksel aile yapısının baskıcı yüzünü inandırıcı bir şekilde yansıtarak izleyicinin Sibel’in çatışmasını daha iyi anlamasını sağlıyor. Aynı şekilde, Cahit’in arkadaşlarını ve tedavi gördüğü insanları oynayan oyuncular da hikayeye katman ekliyor. Her biri, ana karakterlerin yolculuğunda ya destekleyici ya da engelleyici birer unsur olarak hikayenin dokusunu geliştiriyor.

Doğallık ve Samimiyet
“Duvara Karşı” filminde oyunculuk performanslarının dikkat çeken bir başka yönü, karakterlerin doğallıkla canlandırılmasıdır. Birol Ünel ve Sibel Kekilli’nin performansları, sanki kamera karşısında değil de gerçek hayatın içinde izleniyormuş hissi yaratıyor. Bu samimiyet, izleyicinin karakterlere olan bağlılığını ve hikayeye olan inancını güçlendiriyor. Fatih Akın’ın oyuncuları yönetme becerisi, bu doğallığın sağlanmasında büyük bir rol oynuyor.

Tematik Derinlik
Film, bireysel özgürlük ve toplumsal baskı arasındaki çatışmayı incelikle işler. Sibel ve Cahit'in hikâyesi, modern insanın aidiyet ve özgürlük arasındaki dengesini sorgulatan bir alegori olarak okunabilir. Her iki karakter de kendi kimliklerini ararken, hayatlarının farklı dönemlerinde farklı bedeller öder. Bu açıdan, film evrensel bir mesaj taşır: Özgürlük hiçbir zaman kolay elde edilmez ve genellikle büyük kayıplarla gelir.
Fatih Akın'ın anlatımı, toplumsal normların birey üzerindeki etkilerini sorgulatırken, izleyiciyi empati kurmaya zorlar. Sibel'in geleneksel aile yapısından kurtulma çabası, bireyin toplum tarafından nasıl şekillendirildiğine dair bir eleştiri niteliği taşır. Aynı şekilde, Cahit'in geçmişiyle yüzleşmesi ve içsel çöküşü, özgürlük ve kendini kabul etme mücadelesinin sancılarını gözler önüne serer.

Görsel ve İşitsel Etki
Filmin görsel dili, karakterlerin duygusal durumlarını derinleştirir. Berlin’in soğuk, gri atmosferi, Cahit ve Sibel'in içsel boşluğunu yansıtırken, İstanbul’un kaotik ve canlı yapısı, yeni bir başlangıç arayışını simgeler. Mekânların hikâyeye entegre edilme biçimi, filmin tematik zenginliğini artırır.
Akın'ın müzik kullanımı ise filmdeki duygusal yoğunluğu güçlendirir. Özellikle Şanar Yurdatapan’ın “Senden Daha Güzel” parçası, hem melankolik hem de nostaljik bir tonla karakterlerin köklerine dair bir hatırlatma niteliği taşır. Bu parça, film boyunca farklı duygusal doruk noktalarına eşlik ederek anlatımı daha etkileyici kılar.

Karakterlerin Derinliği
Cahit ve Sibel'in hikâyesi, sıradan bir aşk hikâyesi olmanın ötesine geçerek insan doğasının karmaşıklığını keşfeder. İki karakterin de kusurları, onları daha insancıl ve gerçek kılar. Cahit’in kendini yok etme arzusu ve Sibel’in özgürlüğe olan açlığı, izleyiciye yoğun bir duygusal deneyim yaşatır. Karakterlerin iniş çıkışları, insan psikolojisinin kırılganlığını ve dayanıklılığını aynı anda sergiler.
Film, yalnızca Türk-Alman göçmen topluluğunun hikâyesini değil, aynı zamanda kültürlerarası çatışmaların ve bireysel kimlik arayışının evrensel doğasını yansıtır. Bu bağlamda, "Duvara Karşı" sadece bir göçmenlik hikayesi değil; kimlik, aidiyet, aşk ve özgürlük gibi temel insanî meseleleri sorgulayan bir yapımdır.
Fatih Akın, "Duvara Karşı" ile izleyiciyi yalnızca bir hikâye anlatımıyla değil, aynı zamanda bir sorgulama süreciyle yüzleştirir. İzleyici, film boyunca kendi değerlerini, toplumsal normları ve bireysel özgürlük anlayışını sorgulamak zorunda kalır. Bu nedenle, film izlendikten sonra da uzun süre etkisini sürdürür.

Son Sözler
Duvara Karşı, sinemanın yalnızca bir anlatı aracı olmadığını, aynı zamanda insan ruhunun en derin çatışmalarını ve varoluşsal sancılarını yansıtabilen güçlü bir ifade biçimi olduğunu gösteriyor. Fatih Akın, bu filmde bir hikâye anlatmaktan öte, toplumsal normlara, kimlik sorunlarına ve özgürlüğün bedeline dair güçlü bir eleştiri sunuyor.
Filmin en büyük başarısı, izleyiciye birey olmanın zorluklarını ve hayatın kırılma anlarının insanı nasıl değiştirdiğini samimi bir şekilde hissettirmesi. "Duvara Karşı", özgürlük arayışının ne kadar sancılı ve pahalı bir süreç olduğunu gözler önüne sererken, her bireyin bu süreçte kaybettikleri ve kazandıklarıyla nasıl yeniden doğabileceğini gösteriyor.
Bu film, modern sinema tarihine yalnızca bir göçmen hikayesi ya da aşk trajedisi olarak değil, aynı zamanda insan doğasının ve toplumun çelişkilerini inceleyen çok katmanlı bir eser olarak geçiyor. Akın’ın cesur yönetmenliği, Birol Ünel ve Sibel Kekilli’nin unutulmaz performansları ve görsel-işitsel atmosfer, Duvara Karşı'yı sinema sanatının nadir başyapıtlarından biri yapıyor.

Sonuç olarak, film yalnızca izlenip geçilecek bir hikâye değil; sorgulanacak, hissedilecek ve üzerinde düşünülecek bir deneyim sunuyor. Fatih Akın’ın yarattığı bu güçlü dünya, izleyiciye bir kez daha şunu hatırlatıyor: İnsan, en çok duvara çarptığında kendi gerçeğiyle yüzleşir.

ulan kimsede demiyoku sibel kekilli tam bir porno yildizi almanyada önüne gelen kaymiş böyle bir fahise böyle film cevirebilirmi hic mantik aliyormu hadi bunu gec bu film icin 350 tane bayanin arasindan sibeli secmişler ben yönetmen olsam bi gece sabaha kadar sibeli sikerim sonrada sen oyna derim jetonunuz düşerse haberin verin🤔🤔

“Gegen die Wand / Head – On / Duvara Karşı”, senaryosunu da yazan Fatih Akın’ın yönetmen koltuğunda oturduğu bir drama…

Prömiyeri, 12 Şubat 2004’te “Altın Ayı” ödülünü kazandığı Berlin Uluslararası Film Festivalinde yapılan ve 11 Mart 2004 tarihinde Almanya’da, bir gün sonrada Türkiye’de vizyona giren filmin, 7.9/10 (52.072 oy) ve 4.3/5 (10.000 üzeri oy) olan IMDB ve Rotten Tomatoes izleyici puanı ortalamalarıyla 7.3/10 (89 yorum) ve 78/100 (33 yorum) olan Rotten Tomatoes ve Metacritic yorum ortalamaları, izlenmeyi fazlasıyla hak eden bir filmle karşı karşıya olduğumuzu söylüyor gibi…

Yine de isterseniz, her seferinde büyük bir ilgi ve beğeni ile izlediğimiz bu filmi, her zamanki gibi önceliği oyuncu kadrosuna vermek suretiyle birde biz inceleyerek yorumlayalım, ardından da puanlamaya çalışalım…

Ancak, artık neredeyse yorumlarımızda geleneksel bir özellik halini aldığı üzere ayrıntılı incelemeye geçmeden önce filme ilişkin ilk tespitimizi, sonrasında da naçizane ilk önerimizi paylaşalım istiyoruz…

Bu bağlamda da işe; karşımızdakinin, Hamburg ve İstanbul "kent" manzaraları ve o kentlerdeki yaşama tutunmaya çalışan "yabancıların" çaba ve ikilemlerinin anlatıldığı Fatih Akın sineması ile Birol Ünel (18.8.1961 – 3.9.2020) ve Sibel Kekilli’nin oyunculuk performanslarının zirve noktasına ulaştığı sıra dışı bir film olduğunu söyleyebiliriz…

Zaten o yüzden de, üstelik de aradan 17 yıl gibi oldukça uzun bir süre geçmiş olmasına rağmen Fatih Akın, “Gegen die Wand / Head – On / Duvara Karşı” filmini çeken yönetmen, Birol Ünel ve Sibel Kekilli’de bu filmde oynayan oyuncular olarak bilinirler…

Zira her üçü de sinemada, bu filmi gölgede bırakabilecek işlere imza atabilmiş değiller…

Şimdi yeniden filmimize dönecek olursak…

Fatih Akın’ın anlattığı hikâyeyi ve dolayısıyla da kurgusunu yorumlamaya geçmeden önce filmin 2004 yılının Berlinale’sinin “Altın Ayı”sının yanında aynı yılın “En İyi Avrupa Filmi” ödülünü kazandığını da biliyor olmamız gerektiğini düşünüyoruz…

Hem de fazlasıyla zorlu rakipler olan Pedro Almodóvar’ın “La mala educación / Bad Education” (2004), Alejandro Amenábar’ın 1 Academy ve 1 Golden Globes ödüllü “Mar adentro / The Sea Inside” (2004), Mike Leigh’in 2 BAFTA ödüllü “Vera Drake” (2004) ve Christophe Barratier’in “Les choristes / The Chorus” (2004) isimli filmlerinin arasından sıyrılarak…

Aynen, Birol Ünel ve Sibel Kekilli’nin de o yılın Avrupa Film Ödüllerinden, “En İyi Erkek Oyuncu” ve “En İyi Kadın Oyuncu” kategorilerinde aday olarak yarıştıklarını ve “Mar adentro / The Sea Inside” (2004) ve “Vera Drake” (2004) filmlerindeki inanılmaz muhteşemlikteki performansları nedeniyle Javier Bardem ve Imelda Staunton’a kaybettiklerini bilmemiz gerektiği gibi…

Bütün bu ödülleri, rakipleri ve yarışmaları, isterseniz alt alta sıralayarak isterseniz de yan yana koyarak toplayın, çarpın, bölün, çıkartın yahut tamamen görmezden gelerek çöpe atın, eğer sinemadan anlayan biriyseniz filmin 121 dakikalık süresinin bitiminde yapacağınız tek tespit, “Üst seviyede bir film işte böyle yapılır” biçiminde olacaktır…

Peki, Türk kökenli Alman sinemacı Fatih Akın, senaryosunu da yazdığı bu filmde bize ne anlatmaya çalışıyor?

İsterseniz bunu da, filmin çok iyi bilinen hikâyesini bir kez daha özetlemek yerine, Osman Çutsay’ın 10 Ağustos 2019 tarihinde EK - Eleştirel Kültür’de (ekdergi.com) yayınlanan “Nâzım Hikmet ve Yalçın Küçük” isimli makalesinden, noktasına ve virgülüne dokunmadan yapacağımız küçük bir alıntı ile yanıtlamış olalım:

“İnsanlar babalarından çok yaşadıkları zamana benzermiş. Edip Cansever ‘insan yaşadığı yere benzer’ demişti ‘Mendilimde Kan Sesleri’nde… Öyle mi? Ya sanatçı? Yazar?

Yazar kuşkusuz yaşadığı zamana benzer. İster istemez onu yansıtır, fakat eğer başarabilirse de onu aşar. Tabii ürettiği yeni sorularla, zamanının kendisine yönelttiği soru ve yanıtları eskitebilirse…”

Bugün çekilseydi Almanya adına en az birer Academy, Golden Globes ve BAFTA ödülü de kazanacağına yüzde yüz inandığımız bu filmi biz, ne yazık ki betona yenik düştüğü için artık çehresi tamamen değişmiş olan İstanbul’un tarihi silueti ve 2014 yılında aramızdan ayrılmış olan Selim Sesler'in müzikleri eşliğinde Almanca, Türkçe ve İngilizce olan orijinal haliyle izledik…

Umarız yoktur ama eğer varsa da, tamamen Türkçe dublajlı bir “Gegen die Wand / Head – On / Duvara Karşı” filmini kesinlikle önermiyoruz…

Belki, yine klasik bir laf olacak ama diğer yorumlarımızda da olduğu gibi yazılmayanları yazmaya, anlatılmayanları anlatmaya, söylenilmeyenleri söylemeye çalıştığımız bu satırlar filme ilişkin ilk tespitimiz olsun…

İlk önerimize gelince:

O hakkımızı da bu kez; “The Crying Game” (1992) filminin yorumunda yazdıklarımızı tekrarlamış olmak pahasına, nitelikli film izlemeyi kendine tarz edinmiş sinemasever dostlara, “Nadide mücevher niteliğindeki bu türden sinema klasiklerini fırsat buldukça tekrar tekrar izleyebilmek için elinizin altındaki arşivlerinizden eksik etmeyin” diye seslenerek kullanmak istiyoruz…

Sonuç olarak, kendi değerlendirme sistemimiz içinde puan olarak 4 verdiğimiz bu son derece çarpıcı film için önerimiz de, eğer halen izlemediyseniz olumsuz puan ve yorumlara aldırmadan “mutlaka bir şans da siz verin” şeklinde olacak…

Keyifli seyirler,

Bu filmi dün akşam TV2 kanalında izleme gafletinde bulundum.
Öncelikle buna bir ''Türk'' filmi denilmesi pek doğru bir tanımlama değil.Oyuncu ve yönetmenin rastlantısal olarak Türk isimleri taşıyor olması o filmi ''Türk filmi'' yapmaz.''Özgür''(?) yaşam için sahte bir evliliğe, Almanyayı biraz bilenler bilir, asla gerek yoktur.18 yaşından sonra Almanya'da herkes istediği her haltı yiyebilir.Bunu kimse engelleyemez.Bir filme sanatsal ögeler katmanın; bol küfür,gereksiz pornografi ve uç yaşamlar(aşırılık) sergilemenin dışında başka yolu ve yöntemi yok mudur?Bu mudur yani?Bunları yaparsanız hem sanat yapmış olursunuz,hem de para...Bu filme elbette bol bol ödül verilecektir/verilmiştir.Bakın Türkleri bir kuşaklık dönem içinde nasıl ''çağdaş'' yaptık ve kendimize benzettik diye.Acaba Almanların kaç tanesi hurda şişe toplayarak yada saç keserek yaşamını kazanıyor?
Burada bize verilmek istenen mesaj çok açık;''işte siz busunuz,çöp toplar,saç keser,fırsatını bulunca kadınlarınız özgürce(?) takılır,erkekleriniz de bol bol çeker...Böyle bir filme ben olsam ben de tüm ödülleri ayaklarına sererdim.Yorumcuların durumu ise filmden de beter.İzleyicisi bu olursa,''Türk''ün filmi de bu olur; kel başa şimşir tarak.Oyuncuların performansı pek bir parlakmış;sanki ''Hamlet'i'' sahne koydular sanacak duyanlar...

fatih akının temmuz filminden sonra en etkilendiğim filmi diyebilirim şiddetle tavsiye ederim cesur konusu repilkleri oyunculuğuyla sizi bir hayli etkileyen film taş gibi film zaten aldığı ödüllerle kendini ispatlamış sibel kekillinin cesur ve yerinde oyunculuğuyla kral fim izleyin iyi seyirler...

Taş gibi sert ve yerinde olan diyaloglar, istediğince özgür yaşamak, toplum farklılıkları, cinsellik, eğlence, ayrılık, aşk filmin içinde kullanılan en çok unsurlar. Hayatına sınır koymadan yaşayan dağınık, serseri, genellikle sarhoş ve huysuz bir adamın öylesine yapılmış bir evlilikle sürekli eğlenceye doymak bilmeyen intihar düşkünü bir kızın aralarında geçen ilginç bağ anlatılmış. Senaryosu hoş ve güçlü. Anlamlı birkaç söz geçiyor karşılıklı konuşmalarda. Sürekli ölüp kurtulmak istiyorlar, hayata karşı kafa tutuyor karakterlerimiz ama duvara toslamış gibi yine çakılıyorlar. Fatih Akının genellikle filmlerinde kullandığı Alman-Türk ilişkileri bu iştede karşımızda. Bazen çok uçlarda dolaşan ve aşırıya kaçan sahneler var. Abartılmış birkaç diyalog geçiyor filmin içinde. Bana göre yaşamın kıyısında filmi kadar iyi bir film değil. Fakat yinede iyi bir iş. Sıkılmadan, harika oyunculuklara, senaryoya hayran kalarak izleyebileceğiniz bir film. 10/7

Önyargılarınızı bir kenara bırakın ve izleyin.. ilginç bir senaryosu ve karakter seçimi var. başrol karakterleri çok renkli ve bu da filmi sıkıcı yapmıyor çünkü beklenmedik zamanlarda beklenmedik olaylar olabiliyor. kısacası film hayatı işliyor ve gerçekleri sakınmadan gösteriyor ha elbette "vay be" dediğim zamanlar da olmadı değil. ingilizce konuşulan sahnedeki meltem cumbul un söylediği söz mesela.. filmin sonunu gerçekten beğendim olması gerektiği gibi olmuş. Hani bir film izlersiniz ve sonunda adam ölmelidir ama sırf seyirci istiyor diye adamı yaşatırsınız ya, işte bu film o filmlerden değil. Ha tabi biraz daha renkli bir son bekleyebilirdim 1-2 gözyaşı falan olmadı sağlık olsun.. 8/10

birol ünel güven kıraçın bardaki tokat sahnesını kac defa izledm hatırlamıyorum . kesinlikle izlenmeli .

Cesur senaryosu ve anlatıma ile izlenmesi gereken filmlerden biri.

10/9

sıkıcı.çok sıkıcı.

Çok klas bir film...

çok iyi süper bir film değil... sadece iyi film.. bazı sahnelerde çok aşırıya kaçılmış ve hiç gereği yoktu bence.. oyuncular çok başarılı.. 8/10

Böylesine basit bir hikayeye böylesine ustaca bir işleyiş..Hayata tutunma çabası iki karakterin yaşadıklarından anlatılıyor,film başlarda komedi kıvamında ilerlesede ilerki sahnelerde melonkolik bir atmosfer var.Ama etkileyiciliğinden hiçbir şey kaybetmiyor.Dünyayı değiştirmiyorsan,dünyanı değiştir.8/10

muhteşem bir yapım çok farklı karakterler olmasına rağmen aslında birbirlerine karşı büyük bir aşk besleyen ama bunu belli edemeyen iki kişinin hikayesini izleyeceksiniz

konu sıradan görünse de, oyuncular -özellikle birol ünel- kendisine hayran bırakıyor... fatih akın yine yapacağını yapmış:)