Orwell’in romanında bakış açısı daha sınırlandırılmışken (anlatıcı bize sadece hayvanların gördükleri kadarını aktarır, yani nesnel bir anlatıcı türü vardır), filmde hayvanlarla özdeşleştiriliriz ve onların keşif ve deneyimleme süreçlerini aşan bir ölçüde dahil ediliriz. Öte yandan romanda domuzların kendi aralarındaki konuşmalarına sıkça kulak misafiri olurken, filmde onları daha çok eylem halinde görür, yani sohbetlerine tanıklık etmeyiz.
Filme ilk başta, insanlara ait bir öyküymüşçesine dahil oluruz. Bu romanda yoktur. Bu nedenle filmde, hayvanlar biraz da Bay Jones’un Pilkington’lara olan borcu meselesinde bir tür fon gibi dururlar ilk bakışta. Fakat zamanla ilgi giderek hayvanlar ve onların dünyaları üzerinde yoğunlaşır. Ancak romandaki domuz-odaklı bakışın tümüyle kenara bırakıldığı da söylenemez. Romanda diğer hayvanlar çiftlik penceresinden içeri bakarak domuzlar hakkında bir takım haberler edinirken, film kendini bu ?dışardan bakışla? da sınırlandırmıyor.