Bu film, ''Columbine lisesi katliamı'' hakkında detaylı bilgi öğrenmek amacıyla izlemek istediğim filmler arasındaydı. Filmi izlemeden önce izlediğim en iyi psikolojik filmler arasında yer alacağını, hatta bir baş yapıt olacağını düşünüyordum. Çünkü beklentilerime göre bu film ana karakterlerin duygularını, sorunlarını, psikoloijk yapılarını ve bilinç altı travmalarını detaylı bir şekilde işleyecek, dratik sahneler barındarıcaktı. Lakin izledikten sonra filmin içerisinde beklentilerimin hiçbirini bulamadığımı fark ettim. Film ana karakteri derin işlenmek söyle dursun ekseriyetle onları bana göstermedi bile. Bunun yerine filmin asıl odak noktası olmaması gereken diğer karakterlerin sıkıcı mı sıkıcı hayatlarını gösterdi. Kısa olması sebebiyle de şıp diye bitti. Ne konu hakkında bir bilgi öğrenebildim ne de sinematik bir haz alabildim. Aslında iyi bir şekilde sinemaya uyarlansaydı emin ellerde tam bir baş yapıt olabilirdi, konu bakımından buna oldukça uygun olduğunu düşünüyorum. Filmin başında sonuna kadar iki depresif gencin hayatını biyografik bir şekilde izleyebilirdik ama maalesef bu olmadı. Bu olayı hiç bilmeyen ve daha önceden araştırmayan birisi, bu filmi pür dikkat izlese dahi hiçbir şey anlayamaz. Çünkü kendini açıklama konusunda rezalet derece kötü bir film. Zira bu film duyguları bile tam anlamıyla yaşatamıyor. Tür olarak böyle bir filmin vahşet sahnelerini izlerken gerilmeniz ve heyecanlanmanız gerekir ama gel gör ki filmin sonunda sizi gerecek bir kaos bile yok. insanlar bağırmıyorlar kaçmıyorlar, panik bile olmuyorlar. Şaka gibi resmen. Her neyse İyi noktalarına gelirsek filmin çekim teknikleri ve oyunculukları bana oldukça doğal geldi. Bunun dışında söylenebilecek olumlu hiçbir şey yok, varsa da ben bilmiyorum. adamlar uğraşmamak için müzikleri bile kopyala yapıştır yapmışlar. Bunlar da bilinen birtakım klasik müziklerin aynısı. Rezalet, çöp, hayal kırıklığı. Kim bu filme bu kadar fazla puan vermiş anlayamadım, kesinlikle puanını hak etmiyor. Teşekkürler.