Ahlat Ağacı: en yeniler yorumlar

Ahlat Ağacı, izleyiciyi adeta bir roman okur gibi içine çeken, derinlikli bir anlatıya sahip. Anadolu’nun sessiz, taşra dokusunu etkileyici bir biçimde yansıtan bu film, hayaller ve gerçekler arasında sıkışmış bir gencin yaşam mücadelesine odaklanıyor. Yaklaşık üç saat süren bu sinema deneyimi, Ceylan’ın sinemaya olan tutkusunun, insan ruhunun derinliklerine dokunma çabasının ve hayata dair sarsıcı gerçekliklerin bir yansıması gibi.

Film, üniversiteyi yeni bitirmiş ve köyüne dönen Sinan’ın (Doğu Demirkol) etrafında şekilleniyor. Sinan, bir yandan taşradan sıyrılmanın yollarını ararken diğer yandan içinde bulunduğu maddi ve manevi çıkmazlarla mücadele ediyor. Film boyunca, Sinan’ın ailesiyle, taşra halkıyla ve en önemlisi kendisiyle olan çatışmasına tanık oluyoruz. Özellikle Sinan’ın babası İdris (Murat Cemcir) ile olan karmaşık ilişkisi, filmin merkezinde yer alıyor. İdris’in kumar bağımlılığı, ailesini maddi sıkıntılara sürüklemiş ve Sinan’ın babasına olan saygısını yitirmesine yol açmıştır.

Ceylan Sineması ve Taşra Gerçeği
Nuri Bilge Ceylan, sinemasında derin bir içsel sorgulama, karakterlerin yalnızlıkları, toplumla olan çatışmaları ve derinlemesine psikolojik çözümlemeler yapmayı tercih eden bir yönetmendir. Filmlerinde genellikle yavaş tempolu, uzun planlar, görsellikten fazlasıyla anlam çıkaran bir dil ve diyaloglarda yoğun bir felsefi altyapı bulunur. Bu unsurlar, taşra yaşamını anlatırken de kendini gösterir.

Ahlat Ağacı, Ceylan'ın tipik sinematik özelliklerine sahiptir. Bu bölümde, kasaba yaşamındaki sıkışmışlık, dar bir alanda hayatını sürdüren insanlar ve onların içsel çıkmazları vurgulanır. Ahlat Ağacı'nın ana karakteri Sinan, yazarlık hayalleriyle taşra kasabasında büyümüş, ancak toplumdan ve ailesinden uzaklaşmış bir figürdür. Bu, Ceylan'ın sinemasında sıkça görülen bir temadır: bireylerin kendi iç yolculukları, toplumla uyumsuzlukları ve kendi kimliklerini bulma çabası.

Taşra Gerçeği
"Ahlat Ağacı", taşra yaşamının zorluklarını, kasaba insanının hayatını ve taşrada yaşamanın getirdiği sosyal, ekonomik sıkıntıları detaylı bir şekilde ele alır. Filmin merkezinde Sinan’ın, yazarlık ve edebiyat tutkusu arasında sıkışmış bir şekilde taşrada yaşaması bulunuyor. Bu, taşra gerçeğini anlamak için önemli bir gözlem sunar.

Filmin bu bölümünde, taşra kasabası, yavaş tempolu yaşamın bir metaforu olarak kullanılır. Bu, özellikle Sinan’ın taşrada yaşarken hayal kırıklığına uğraması, toplumun ve ailesinin beklentilerine uymaya çalışmasıyla betimlenir. Ceylan, bu taşra gerçeğini, insanın günlük yaşamındaki mücadelesiyle, küçük yerleşim yerlerindeki yaşamın hem coğrafi hem de toplumsal sınırlamalarıyla şekillendirir.

Sinan’ın Yazarlık Arzusu
Sinan, bir yazar olma hayali kurarken, taşra kasabasında bu amacına ulaşamamanın derin hayal kırıklığını yaşar. Yazar olma yolundaki mücadelesi, taşra kasabasındaki dar çevrede, toplumsal ve ekonomik engellerle karşı karşıya kalması, Ceylan’ın taşra gerçeğini ele aldığı bir başka önemli temadır. Bu tema, aynı zamanda Ceylan’ın kendi film dilini kullanarak, taşradaki yaşamın ve kültürel durgunluğun eleştirisini yapmasına olanak tanır.

Sinan'ın yazarlık tutkusunun yanında, taşra kasabasında hayal kurmanın zorlukları ve bu hayalleri gerçekleştirme yolunda karşılaştığı engeller de bu bölümde yoğun bir şekilde işlenir. Sinan, toplumdan beklediği saygıyı ve takdiri bulamayacağını, herkesin kendi dar görüşlülüğü içinde sıkışıp kaldığını fark eder. Bu, aynı zamanda taşradaki bireylerin kendi kimliklerini, arzularını ve hayallerini dış dünyadan soyutlanmış şekilde yaşamalarının bir yansımasıdır.

Taşra Sinemasının ve Toplum Eleştirisinin Buluşması
Ceylan Sineması ve taşra gerçeği, sinemada genellikle toplumun dışladığı bireylerin hayatlarını, içsel çalkantılarını ve bazen ulaşılmaz hayallerini odağa alır. Bu bakış açısı, hem karakterlerin kişisel dramalarını hem de toplumsal yapının işlediği tüm eleştiriyi birleştirir. Ceylan, taşra kasabasında yaşamın çok katmanlı yapısını, bireysel hikâyelerle harmanlayarak anlatır. Filmin başından sonuna kadar karakterler arasında geçen uzun diyaloglar ve sessiz düşünme anları, taşra gerçeğinin, toplumsal yapının bir yansıması olarak görülebilir.

Görsellik ve Estetik
Nuri Bilge Ceylan’ın sinemasındaki en belirgin özelliklerinden biri, uzun çekimler ve yavaş tempodur. Ahlat Ağacı da bu özelliği başarıyla yansıtarak, görselliği bir anlatım dili olarak kullanır. Filmin çoğu sahnesinde uzun ve sabırlı çekimler vardır. Bu uzun planlar, izleyiciye zamanın ve mekânın derinliğini hissettirirken, aynı zamanda karakterlerin içsel çatışmalarını ve yalnızlıklarını vurgular. Örneğin, Sinan’ın kasaba sokaklarında yürüdüğü uzun sahnelerde, kasaba ortamının monotonluğu ve taşra yaşamının daralmış atmosferi görsel bir şekilde aktarılır.

Bu tür uzun planlar, izleyicinin sadece karakterin iç dünyasına odaklanmasını sağlamakla kalmaz, aynı zamanda çevreyi, doğayı, kasaba yaşamını ve bu yaşamın birey üzerindeki etkisini derinlemesine hissettirir. Bu görsel tercih, karakterlerin yalnızlıklarını, çıkışsızlıklarını ve hayal kırıklıklarını daha yoğun bir şekilde yansıtır.

Doğanın ve Mekânın Kullanımı
Filmde, özellikle doğa ve çevre unsurları, karakterlerin duygusal durumlarına paralel olarak büyük bir öneme sahiptir. Ceylan, doğal manzaraları sadece estetik bir arka plan olarak değil, karakterlerin ruh halini anlatmak için kullanır. Örneğin, kasaba çevresindeki geniş, boş alanlar ve ova görüntüleri, Sinan’ın yalnızlık ve umutsuzluk içindeki halini vurgular. Görsellik, Sinan’ın hayallerini, beklentilerini ve taşraya olan bağını da simgesel bir şekilde aktarır.

Bununla birlikte, taşra kasabasının dar ve kısıtlı sokakları, kasaba evlerinin sıradan görünümleri ve yalnızca birkaç insanın bulunduğu arka plandaki figürler, kasaba yaşamının sınırlayıcı yapısını ve toplumsal baskıyı yansıtır. Görsel açıdan, mekânın ve doğanın bu şekilde kullanımı, filmdeki estetikle iç içe geçmiş bir anlatı sunar.

Renk Paleti ve Işık Kullanımı
Filmde renk paleti de çok dikkatle seçilmiştir. Ceylan’ın sinemasında, doğal ışığın ve soft tonların ön planda olması, atmosferin sakin ve ağırbaşlı olmasına olanak tanır. Ahlat Ağacı’nda genel olarak daha pastel ve soğuk renkler kullanılmıştır. Bu renk seçimi, taşranın yavaş temposunu, duygusal boşluğu ve karakterlerin içsel bunalımlarını simgeler. Sinan’ın hayatını yeniden şekillendirmeye çalışırken, kasaba çevresinin kasvetli, gri tonlardaki görüntüleriyle içsel yolculuğu arasında paralellik kurulur.

Işık kullanımı da bir diğer önemli estetik unsurdur. Özellikle gündüz saatlerinde doğal ışığın etkisiyle çekilen sahnelerde, karakterlerin yalnızlıkları, çevrenin katı ve durağan yapısı ile vurgulanır. Akşam saatlerinde ise, ışık-gölge ilişkisiyle duygusal tonlar daha belirgin hale gelir. Işık kullanımı, karakterlerin içsel yolculuklarını ve filmin genel temasını destekleyen bir araç olarak önemli bir işlev görür.

Simge ve Metaforlar
Ceylan’ın sinemasında, görsel anlatım sıklıkla simge ve metaforlarla zenginleştirilir. Ahlat Ağacı’nda da çeşitli simgesel imgeler kullanılır. Örneğin, Ahlat ağacı (filmdeki başlıkla da ilişkilidir), hem karakterin yaşadığı kasaba ile hem de ona dair hissettiği aidiyetle ilgili bir metafordur. Ahlat ağacının meyvesiz olması, Sinan’ın taşradaki çıkmazını ve yazarlık hayallerine ulaşamamasını simgeler. Ayrıca filmdeki bazı doğa görüntüleri ve kasaba manzaraları, bireylerin toplumla olan çatışmalarını, insanın içsel boşluğunu ve hayal kırıklıklarını simgeler.

Sinan’ın yazarlık hayalleri de görsel metaforlarla desteklenir. Kasaba sokaklarında, yazarlık hayalini gerçekleştirme umudu olan Sinan, sürekli olarak çevresindeki dar alanlarda sıkışır ve bu dar mekânlar, onun hayallerinin ve potansiyelinin kısıtlanmışlığını simgeler.

Çerçeveleme ve Kamera Hareketleri
Filmdeki kamera hareketleri ve çerçeveleme, görselliğin diğer önemli unsurlarındandır. Genellikle statik çekimler tercih edilse de, bazı anlarda kamera, karakterin ruh haline paralel olarak daha dinamik bir hal alır. Kamera hareketlerinin minimalizmi ve çoğunlukla izleyiciyi karakterin duygusal haline yakınlaştırması, filme özel bir estetik katman kazandırır.
Sinan'ın kasaba ve ailesiyle olan ilişkileri, çoğu zaman izleyicinin sadece karakterin duygusal dünyasına yoğunlaşmasına olanak veren geniş çerçevelerle gösterilir. Böylece, kasaba yaşamının monotonluğu ve insan ilişkilerinin duygusal mesafesi daha net bir şekilde görselleştirilir.

Baba-Oğul İlişkisi Üzerine Bir Alegori
Sinan ve babası Idris arasındaki ilişki, filmde sürekli bir gerilim ve karşıtlık içerir. Sinan, yazarlık hayalleri kuran, entelektüel bir birey olarak, babasının onun geleceğiyle ilgili beklentileriyle yüzleşir. Idris ise kasaba öğretmeni olarak, taşra yaşamında sıkışmış bir figürdür ve oğlu Sinan’ın hayallerini anlamakta güçlük çeker. Oğul, babasının dünyasını küçümser ve ona hayalperest, dar bir bakış açısına sahip biri olarak bakar; buna karşın, baba da oğlunu gerçeklikten uzak, idealist ve naif biri olarak görür.

Bu karşıtlık, film boyunca sinematografik anlamda da gösterilir. Sinan'ın hayalleri, babasının somut ve pratik düşünce yapısı ile çelişir. Sinan, kasaba sokaklarında dolaşırken sıkışmış bir şekilde ilerlerken, babası Idris, toplumda saygı gören, yerleşik bir figürdür ve kasaba içinde tanınan bir öğretmendir. Bu fark, babanın taşra kültüründeki yerini ve oğulun ona duyduğu hayal kırıklığını simgesel olarak yansıtır.

Baba-Oğul Çatışması: İdealler ve Gerçeklik
Sinan ve Idris arasındaki çatışma, ideallerin ve gerçekliğin çatışması olarak ele alınabilir. Sinan, yazar olma hayalini kurarken, babası Idris ise çok daha basit ve gerçekçi bir hayatı savunur. Sinan'ın yazarlık kariyerine olan tutkusu, babası tarafından sürekli küçümsenir ve babası, Sinan'ı gerçek dünyada ayakta kalabilmesi için daha pratik bir yola yönlendirmeye çalışır. Ancak Sinan, babasının bu yaklaşımını, kendi hayatını küçümsemesi olarak algılar. Bu durum, baba ve oğul arasındaki anlamlı bir mesafeye yol açar.

İdris’in Sinan’a karşı gösterdiği yaklaşım, onun eğitimci olmasına rağmen modernleşen toplumdaki değerleri anlamakta zorlandığını gösterir. Sinan ise, kasaba toplumunun dar görüşlülüğünü ve baba figürünün dünyaya bakışını eleştirir. Bu çatışma, hem bireysel hem de toplumsal bir anlam taşır. Sinan'ın babasına duyduğu öfke, kendi kimliğini ve geleceğini bulma çabasıyla birleşir. Aynı şekilde, Idris’in oğluna karşı duyduğu kaygı, onun daha fazla hüsrana uğramasını engelleme arzusuyla şekillenir.

Baba Figürünün Geleneksel Kimliği ve Oğulun İsyanı
Idris, geleneksel değerlerle şekillenen, geçmişin taşra toplumunun bir temsilcisidir. O, kasabada öğretmen olarak yıllarca aynı işleri yapmış ve geçmişin getirdiği alışkanlıklarla hayatını sürdürmüştür. Filmdeki en önemli eleştirilerden biri, taşra yaşamının bireyler üzerindeki sınırlayıcı etkisidir. Idris, toplumsal yapının ona dayattığı rolü kabul etmiş ve bunun dışında bir dünyaya adım atmayı düşünmemiştir. Bu, oğlunun ona duyduğu öfkenin başlıca nedenidir.

Sinan, bu geleneksel yaşamı reddeder. Yazarlık tutkusu, onun kasaba yaşamının dar sınırlarının dışında bir hayat arayışını simgeler. Sinan'ın isyanı, sadece babasına karşı değil, aynı zamanda taşra toplumunun katı değerlerine ve hayatta kalma mücadelesine karşı da bir başkaldırıdır. Oğlu, babasının sistemine ve hayat biçimine olan eleştirisini, yazarlık hayaliyle somutlaştırır. Filmde, babanın sürekli olarak oğlunu “gerçekçi” olmaya teşvik etmesi, bu çatışmanın en açık şekilde ortaya çıktığı noktalardan biridir.

Baba ve Oğulun Karakter Evrimi ve Filmin Sonu
Sinan ve Idris arasındaki ilişki, film boyunca gelişim gösterir. Sinan, babasına karşı duyduğu öfkeyi ve hayal kırıklığını giderek daha açık bir şekilde ifade eder. Ancak, film ilerledikçe, babasının yaşamındaki gerçekleri daha fazla fark etmeye başlar. Idris de, oğlunun hayallerine tamamen karşı çıkmak yerine, zamanla oğlunun içsel dünyasına ve yazarlık arzusuna biraz daha saygı gösterir. Bununla birlikte, bu evrim, tam anlamıyla bir uzlaşma ile sonuçlanmaz. Son sahnelerde, Sinan’ın yazarlık yolundaki mücadelesi devam etmekte, babası ise kendi hayatında aynı kalmaktadır. Bu, baba-oğul ilişkisine dair bir çözüm önerisi sunmaktan çok, her iki karakterin de kendi dünyalarına sıkışıp kalmışlıklarını simgeler.

Baba-oğul ilişkisi, filmin sonunda daha karmaşık bir hâl alır. Sinan, baba figürünün hayatta kalma mücadelesinin ne kadar zor olduğunu daha iyi anlamaya başlar, ancak onun dünyasına geçiş yapmak için hala hazır değildir. Aynı şekilde, Idris de oğlunun hayal gücünü ve entelektüel arayışını anlamakta güçlük çeker. Ancak her iki karakter de, birbirlerinden farklı olsalar da birbirlerinin yaşamlarına olan etkilerini kabul etmek zorunda kalır.

Toplumsal ve Kuşaklar Arası Çatışma
Baba-oğul ilişkisi, sadece bireysel bir çatışma değil, aynı zamanda toplumsal ve kuşaklar arası bir alegori oluşturur. Sinan’ın yazarlık hayalleri, modernleşen bir toplumun beklentilerine ve kendi özgün dünyasına duyduğu ihtiyacı simgeler. Idris, taşra yaşamının geleneksel değerlerinin ve sabırlı çalışmanın temsilcisi olarak, toplumun sabırla bekleyerek elde edilecek başarıya olan inancını taşır. Ancak Sinan’ın dünyasında, taşra kasabasının dar sınırları ve geleneksel değerler artık geçerliliğini yitirmiştir. Bu kuşaklar arası çatışma, filmdeki en önemli toplumsal eleştirilerden birini oluşturur.

Taşranın Evrenselliği
aşra, genellikle sıkışmış, dar bir dünyayı temsil eder. Ceylan, bu kavramı sadece bir coğrafi durum olarak ele almakla kalmaz; aynı zamanda taşra kasabasındaki bireylerin hayatlarındaki daralma, toplumun katı kuralları ve sosyal sınırlamaların sembolü olarak kullanır. Sinan, filmde kasaba dışında bir hayat hayal ederken, taşra kasabasında yaşamaya devam eden insanlar, ekonomik ve toplumsal kısıtlamalarla yüzleşir. Ancak bu sıkışmışlık, yalnızca kasaba halkının değil, tüm insanlığın yaşadığı bir evrensel durumu simgeler. Sinan’ın taşraya olan öfkesi ve umutsuzluğu, toplumun dar çerçevelerine hapsolmuş bireylerin karşılaştığı evrensel bir sorunu temsil eder.

Sinan’ın yazarlık hayalleri, kasaba yaşamının sunduğu sınırlı seçenekler içinde sıkışmış bir şekilde filizlenirken, taşradan kaçma isteği, farklı bir yaşam kurma arzusu, tüm bireylerin toplumsal baskılarla karşılaşan ruh halini yansıtır. Filmdeki taşra, insanın özgürlük arayışını engelleyen, toplumun katı değerlerinin ve baskılarının şekillendirdiği bir dünyayı temsil eder.

Taşra ve Bireysel Kimlik Arayışı
Sinan’ın taşra kasabasında yaşarken karşılaştığı en büyük zorluklardan biri, kendi kimliğini bulma çabasıdır. Bu, sadece Sinan’a özgü bir sorun değil, herkesin yaşadığı bir evrensel temadır. Sinan, ailesinin ve toplumunun beklentilerinden, taşra kasabasının dar sınırlarından sıyrılmaya çalışırken, kendini gerçekleştirebilmek için bir çıkış yolu arar. Ancak taşra kasabasındaki hayat, bireyin bu yolculuğunu kısıtlar. Bu, Ceylan’ın filmdeki en derin sorgulamalarından birini oluşturan bireysel özgürlük ve toplumsal kısıtlamalar arasındaki çatışmayı gözler önüne serer.

Sinan’ın yazarlık tutkusuyla, taşranın gerçekleri arasındaki çelişki, bireysel kimliğin evrensel olarak nasıl şekillendiğiyle ilgili bir sorgulamadır. Yazar olmak isteyen Sinan, kasaba halkının dar görüşlülüğünden ve monoton yaşamından farklı bir dünya hayal ederken, bu idealleri ve hayalleri gerçekleştirmek neredeyse imkânsızdır. Bu, her bireyin kendi kimliğini bulma çabasında karşılaştığı engellerin evrensel bir yansımasıdır.

Taşra ve Toplumun Beklentileri
Filmde taşra, sadece bir mekân değil, aynı zamanda toplumun bireyler üzerinde kurduğu baskıyı simgeler. Sinan’ın babası Idris, kasaba öğretmeni olarak toplumun dayattığı normlara uyan, geleneksel ve sorumluluk sahibi bir figürdür. Sinan, babasının bu dünyasına karşı çıkarken, aynı zamanda toplumun taşradaki bireylere dayattığı yaşam biçimlerini reddeder. Bu, Sinan’ın kendini farklı bir kimlikte tanımlamak istemesiyle, kasaba halkının ve babasının yaşam tarzına karşı bir isyanıdır.

Bu temayı Ceylan, sinematografik açıdan da vurgular. Taşranın dar sokakları, kasaba evlerinin sıradan ve yalnızca bir işlevi yerine getiren yapıları, Sinan’ın babasının dünyası gibi sıradanlığa ve toplumun geleneksel değerlerine sıkışmış bir hayatı simgeler. Sinan, bu hayattan kurtulmak isterken, taşra kasabasının hem bireysel hem de toplumsal düzeydeki kısıtlamalarıyla yüzleşir. Bu, sadece Sinan’ın kişisel çatışması değil, tüm bireylerin toplumun beklentilerine, katı kurallarına ve geleneksel yapısına karşı verdiği evrensel bir mücadeledir.

Felsefi ve Psikolojik Bir Katman
Ahlat Ağacı filminde taşra, bireysel ve toplumsal düzeyde çok katmanlı bir şekilde ele alınır. Sinan’ın kasaba kasabasındaki hayatını, yazarlık hayalini, ailesiyle ilişkisini ve toplumun beklentilerine karşı verdiği savaşı, evrensel bir felsefi düzleme taşır. Ceylan, filmde taşraya dair derin bir eleştiri yaparken, aynı zamanda her bireyin taşra gibi bir yerleşim yerinde hapsolmuş, katı değerler tarafından şekillendirilmiş hayatını sorgular. Bu bakımdan film, taşranın yalnızca bir coğrafi mekân değil, insanın evrensel mücadelesinin bir metaforu olarak karşımıza çıkar.

Sinan’ın kendi hayallerine, kimliğine ve özgürlüğüne duyduğu özlem, aynı zamanda tüm insanların yaşamlarının benzer sıkıntılarıyla yüzleşmesinin bir yansımasıdır. Filmdeki taşra kasabasının içindeki dar görüşlülük, her bireyin sosyal normlar ve toplumun dayattığı kurallar altında sıkışıp kaldığı bir durumu simgeler. Bu, tüm insanlık için geçerli olan bir durumdur: bireysel özgürlük ve toplumun dayattığı sınırlar arasındaki sürekli çatışma.

Doğa ve Mekânın Taşranın Evrenselliği ile İlişkisi
Ceylan’ın sinemasında, taşra kasabası yalnızca mekân olarak değil, aynı zamanda insanın içsel dünyasının ve felsefi arayışının bir yansıması olarak sunulur. Filmin doğal ortamı, kasaba manzaraları, ova görüntüleri ve taşra halkının sıkıcı yaşamlarının temsili, taşranın evrensel gerçeğini vurgular. Taşra kasabasındaki doğa, evrensel bir anlam taşıyan, değişmeyen, sabırlı bir yaşamı temsil ederken, Sinan’ın hayallerine doğru yaptığı yolculuk, onun bu durağan yaşamdan kaçma arzusunu simgeler. Kasaba, Sinan’ın hayallerine karşı dururken, doğa onun çıkış yolunu simgeliyor. Taşra, değişmeyen bir evrensel gerçeği temsil ederken, Sinan’ın hayatı ona karşı bir tür isyan gibi durmaktadır.

Ahlat Ağacı, sabır gerektiren ama sabır gösterildiğinde izleyiciyi derin bir düşünceye sevk eden bir film. Nuri Bilge Ceylan’ın, insanın hayaller, kimlik ve gerçekler arasındaki mücadelesini ele aldığı bu yapım, sinema ile edebiyatın sınırlarında gezen bir başyapıt. Sinan’ın hikâyesinde kendi hayatını sorgulayan izleyici, film bittiğinde taşranın boğuculuğu kadar umut dolu bir sessizliği de ruhunda hissediyor. Bu da, Ceylan’ın sanatındaki gücü bir kez daha gösteriyor.

Berbat filmleriniz aynı öğretmenliğiniz gibi Akın Aksu filminizi ilk dakikasında sıkıldım pek sevilecek bir film değil öğretmenliğiniz de çekilmez gidin artık şu anki okulunuzdan..

Doğu Demirkol ve Murat Cemcir... Şaheser çıkarmışlar ortaya. Sinan, Çan'dan çıkıp kendini yazar olarak tanıtmak istiyor; ancak bunun zor ve neredeyse imkansız olduğunun farkında. Babası ise kendi dünyasını kurma peşinde, onun için çabalıyor. Sinan ne kadar babasından memnun olmasada sonda kuyuyu kazmaya devam etmesi benim için en önemli sahne oldu. Oyuncu seçimleri gerçekten muhteşem olan bir film. İzlenilmeli, tavsiye edilmeli.

``insan birazda zamanın içinde süzülmeli iyi ve kötü anıları birbirini karışıp silinip gitmeli``. çevresini farketmeye başlayan her insan evladı saflığın masumiyetin etkisi ile etrafında her kötüye bi eleştiri getirir kendi saf dogrularını hayata geçirmeye çalışır ama yaşadıkça çevresindekilere dogru ya da yanlış alışır ve zamanında eleştirdiği kimsenin ta kendisi olur. herkes sonunda olmaktan korktuğu insana dönüşür ve her erkek evlat çinde babasını taşır.

Her sahnesinde ayrı bir anlam vardı. Senaryo ve oyunculuklar muhteşem. Nuri Bilge Ceylan'ın her filminin bu kadar "gerçek" olması beni hep etkiliyor.

Bu filmi sevdiğim adamla izledim en sevdiği filmdi . Bana hitap etmesede o sevdiği için izlemiştim. Filmi izlerken ben sürekli konuşuyordum yorum yapıyordum o da hep açıklardı gülüp eğlenirdik. Film uzundu bitiremedik sonuna kadar ama hep devamını izleriz diye düşünürdüm. Film gibi yarım kaldık. Eğer bi yerde yorumumu okursa beni hatırlayacak. Senden sonra tek başıma izleyeceğim her anımızı hatırlayacağım. Sende beni unutma ŞB. 25.03.2023

Türk sinemasının başyapıtlarından biri. 10/9
Çarpık aile ilişkisinin gerçekçi hikâyesi. Ağır ağır izleyin. Müthiş diyalogları

Nuri bilge ceylan ustad citayi yukselterek devak ediyor ahlat agaci yine kendine ozgu cekimleri oyunculuklari yarattigi karakterlerle bizleri 3 aaat ekrana bagliyor yazilan diyaloglar vs cok basarili sinraki yapimini heyecanla beklemedeyiz

Tam bir Nuri Bilge Ceylan filmi.diyologlar sahneler ses muhteşem. Film bir başyapıt ayarında 3 saat 15 dakika süren ve her sahnesinde yönetmen ustalığını konuşturmuş.hiç sıkışmadan izlenecek muhteşem bir yapıt

Uzun ama sahneler dolu dolu, imamla olan diyaloglar efsane. Fikirler, düşünceler çok etkili. Sahneler çok samimi.

The Wild Pear Tree (Yabani Armut Ağacı) Ahlat Ağacında
hayatın her noktasında ne olacağı belli olmayan bir şeylerle karşılaşırız ve o şeyleri karşılaştırırız. Genç kuşak bir önceki kuşağı eleştirmeli ama bu olumlu yönde eleştiri olmalı. Olumlu eleştirilerden bir tanesi de Nuri Bilge Ceylanın ortaya çıkardığı karakterler ve bizim o karakterlere bürünmemiz. Biz Ahlat Ağacı' ndaki Sinan, Kış Uykusu'ndaki Aydın Bey, Bir Zamanlar Anadolu' daki Doktor Cemal ile Savcı Nusret, Üç Maymun' daki İsmail ve Uzak filmindeki Yusuf' uz. Biz Nuri Bilge Ceylan ile varız.

Çok güzel bir Nuri Bilge Ceylan filmi.Cannes'te ödül alamasa bile dakikalarca alkışlanarak, ödül almaktan daha büyük iltifat edildi.Filmin sanatsal yönü gerçekten harika.3 saati geçik bir film aksiyon ve fantastik ögeler olmadan nasıl büyük bir keyifle izlenebileceğini ispatlayan bir film gerçekten. Film özellikle metaforlarla dolu.Kuyu baş metaforumuz kuyu 3 nesil içinde bir anlam ifade ediyor. Filmin sonunda Sinan'ın hem kuyuya asılı kalması yani benliğinden ve ailesine olan takıntısından kurtulamadığını bir sonraki kuyuya canhıraş bir şekilde saldırarak bu benliğiindeki savaşı elbette sonunda kazanacağının anlatılması bize verilen mesajdı.İkinci metafor Ahlat ağacı metaforuydu; şekilsiz, ortalık yerde biten, meyvesi bile şekilsiz çıkan, aykırı bir ağaç. Bu ailenin hayatında da herkesin kendine göre aykırılıkları yani ahlatlığı olması ve filmin birçok sahnesinde kullanılması önemli bir etkendi.Filmde mekânlar çok özenle seçilmiş ve detaylı belirlenmiş.Anadolu'nun,taşranın yani kültürünü,havasını, kokusunu buram buram alıp teneffüs ediyorsunuz.Bu bakımdan hiçbir abartı veyahut eksiklik yok. Toplumun farklı kesimdeki insanların çarpıklığına ve bozukluğa ironik olarak yer veriyor.Müteahhit sahnesindeki parayla kendini övmesi, siyasilerin kapı sökme hikâyesine(son dönemdeki ) dem vurması falan,Nuri Bilge Ceylan'ın aynı zamanda hem günceli hem toplumun farklı iş kollarındaki riyaları ve çarpıklığı da iyi gösteriyor. Diyor ki aslında herkesin bir ahlat ağacı var içinde. Bireyin içine düştüğü yalnızlığı çok iyi betimlemiş.Bir insanın bir amaca ulaşırken toplumdan laf olarak destek gördüğünü icraat olarak desteğinin olmadığını anlatmış.Görüntü yönetmenini de tebrik etmek lazım. Nurı Bilge Ceylan'ın ekip olarak çalıştığı Gökhan Tiryaki bu konuda muazzam iş çıkarmış.Oyunculuk da Doğu Demirkol, Sinan karakterini güzel canlandırmış ama aslan payı açık ara Murat Cemcir'de İdris karakterine ruhunu vermiş resmen. Karakteri canlandırırken acaba demiştik ama komediden sonra böyle dram filmi çevirebilmesi de oyunculukta rüştünün ispatı demek az kalır. Filme söylenecek çok söz var, kültler listesine ilerde girer son yorumumuz olsun.

Vakit kaybı sıkıcı bir film, giden üç saatim oldu, yanım da izleyen arkadaşların filmin sonuna kadar izlemediler o kadar berbat.

Bu sefer olmamış. Kış uykusu da geriye gidişti ama bu film daha da zayıf. Özellikle o ağdalı cümleler beni acayip rahatsız etti.

Film için bir şey demiyorum ama dakika başı saçma sapan küfür koymuşlar sesini kısmaktan izleyemedim bundan rahatsız olanların izlememesini öneririm bu benim düşüncem .