Duvar: en yeniler yorumlar

Yılmaz Güney’in 1983 yapımı Duvar filmi, onun siyasi duruşunun, hayat hikâyesinin ve sanat anlayışının bir özeti niteliğindedir. Fransa’da sürgünde çekilen bu film, Türk sinemasının en politik ve sert anlatılarından biri olarak karşımıza çıkar. Güney, eserinde, sadece 12 Eylül 1980 askeri darbesinin yarattığı toplumsal baskıyı ve otoriter rejimlerin insanlar üzerinde bıraktığı derin yaraları gözler önüne sermekle kalmaz, aynı zamanda bireylerin bu baskıya karşı gösterdiği direnci ve umudu da işler. Hapishane ortamında geçen bu anlatı, çocuk mahkûmlar üzerinden toplumsal adaletsizliğin, devlet otoritesinin ve insan hakları ihlallerinin keskin bir eleştirisine dönüşür. Ancak Güney, bunu salt bir propaganda aracı gibi sunmaz; dramatik bir derinlik ve insani bir hikâye sunarak izleyiciyi hem düşünsel hem de duygusal bir serüvene çıkarır.
Film, Güney’in hem kişisel deneyimlerinden hem de Türkiye’nin o dönemde yaşadığı çalkantılı siyasal süreçlerden beslenir. Yılmaz Güney, 1970’lerin sonunda siyasi suçlardan hüküm giymiş ve cezaevine girmiş bir sanatçıdır. Cezaevinde geçen yıllar, onun sinemasal ve düşünsel dönüşümünü derinleştirir. Bu süreç, Duvar gibi eserlerin arka planını oluşturur.

Baskı, İsyan ve İnsanlık Dramı
Duvar filmini izlerken, her sahnenin ardında devlet gücünün, politik şiddetin ve toplumsal korkuların katman katman inşa ettiği bir baskı mekanizmasını hissederim. Bu baskı öylesine yoğundur ki ekrandaki çocuk mahkûmların yüzündeki her çizgi, onların masumiyetinden kalan son kırıntıların da tek tek silindiğini, yerini derin bir çaresizliğe bıraktığını göstermeye başlar. Hapishane, yalnızca fiziksel olarak değil, zihinsel ve ruhsal olarak da bir kapatılma hâlidir. Bu kapatılma, filmde görsel ve işitsel unsurlarla pekiştirilir: sert komutlar, demir kapıların gıcırtıları, hırpalanmış bedenler, ağlayan ve susmaya zorlanan çocuklar... Tüm bunlar, devlet otoritesinin en kırılgan bireyler üzerinde bile ne kadar acımasız bir tahakküm kurabildiğinin çarpıcı bir resmidir.

Bu baskının karşısında ise insanlık dramı, isyanın tohumlarını içinde taşır. Ben, çocukların bakışlarında sadece korku değil, bir tür direniş tohumunun filizlendiğini de fark ederim. Bu direniş, her ne kadar bastırılmış olsa da ne tamamen yok edilebilir ne de görmezden gelinebilir. Film ilerledikçe, çocukların sözcüklerle ifade edemedikleri öfke, umutsuzluk ve özgürlük arzusu, sessizliğin derinliklerinde filizlenir. İçsel bir isyana dönüşen bu duygu, duvarları sarsacak kadar güçlü bir enerjiye evrilir. Yılmaz Güney, işte bu noktada hapishaneyi fiziksel bir mekân olmaktan çıkarıp toplumsal bir metafora dönüştürür. Burada baskı, sadece devlete ya da kurumlara atfedilmez; aynı zamanda toplumun korkularına, suskunluğuna, maruz kalanların çaresizliğine ve çevredeki herkesin suça ortak oluşuna işaret eder.

Elbette, bu insanlık dramını anlamlandırmak ve ona derinlik kazandırmak için film, yalnızca çocukların çaresizliğine yaslanmaz. Güney, onların yaşadığı çarpık düzeni, bozulmuş adalet kavramını ve sistematik şiddeti, arka planda sürekli hissettirir. Ben, çocukların daracık hücrelerde büyümeye mahkûm edilişini izlerken, dış dünyadaki düzenin de benzer bir hapishane mantığıyla işlediğini anlarım. Hapishane duvarlarının dışında, topluma hükmeden korku, itaat, suskunluk ve bastırılmış öfke, belki daha az görünür, ancak en az içeri kadar katıdır. Devletin güvenlik aygıtı, hapishanede fiziksel bir varlıkla açığa çıkarken, dışarıda kanunlar, emir-komut zinciri, ihbar mekanizmaları ve devlet ideolojisi sayesinde ruhsal bir esaret yaratır.

Bu koşullar altında, filmin karakterleri sadece fiziksel acı çekmez; aynı zamanda psikolojik bir yıkım deneyimler. Dayağın ve açlığın ötesinde, insanın kendini ifade etme yollarının tıkanması, bireyin sesini duyurmak için çırpınırken giderek sessizleşmesi, aslında içsel bir kopuşa, bir hiçleşme duygusuna neden olur. Bu noktada, ben filmi izlerken çocukların her suskunluğunda, dışarıdaki dünyanın da sessizce onları nasıl unuttuğunu hissederim. Bu unutuluş, insanlık dramının en can acıtan boyutudur: Sessizlik, hakikatin inkârını ve görmezden gelinmesini temsil eder. Hapishane duvarları, bu unutuluşun sembolüne dönüşürken, çocukların durmadan çarpıp kırmak istedikleri şey aslında toplumun vicdanıdır.

Ancak bu kadar karanlık bir tabloya rağmen, Duvar bir saf umutsuzluk filmi değildir. İsyan, belki başlarda sessiz, belki güçsüz ve örgütsüzdür, ama film boyunca bir gerilim, bir enerji alanı yaratır. Çocukların gözlerinde parlayan ışıltı, onların sadece masumiyetlerini değil, direnme potansiyellerini de temsil eder. Her baskının karşısında bir başkaldırı ihtimali, her susturulan sesin gerisinde bir haykırma kapasitesi vardır. Ben, filmin finaline doğru, bu gizli enerjinin artık sığmadığı bir kap haline gelen hapishanenin duvarlarında çatlaklar oluştuğunu hissederim. Bu çatlaklar, fiziksel anlamda duvarların yıkılacağına dair bir kesinlik vermese de seyircide direnişin asla tümüyle yok edilemeyeceğine yönelik bir inanç uyandırır.
Bu nedenle, Duvar belki de en çok isyanın kaçınılmazlığını ortaya koyar. Baskı, ne kadar güçlü olursa olsun, insanın içinde bir yerlere sığınan özgürlük arzusunu tamamen söndüremez. Ben, filmi izlerken, her bir çocuğun itilip kakılmasına rağmen ayakta kalma çabasını gördüğümde, direnişin temellerini yeniden kavrarım. Çünkü insanlık dramı, sadece bir kurban olma hikâyesi değildir; aynı zamanda bir özgürleşme arzusunun habercisidir. Bu dramatik denge, Duvarı sıradan bir politik eleştiriden, hakikatin ve adaletin peşine düşen derin bir insani anlatıya dönüştürür. Böylece film, baskının nasıl işlediğini, isyanın nasıl bir iç zorunluluk haline geldiğini ve insanlık dramının aslında hepimizin içine kazınmış bir mücadele alanı olduğunu, tüm çıplaklığıyla ortaya serer.

Kamera Hareketleri ve Mekânın Kullanımı
Yılmaz Güney’in hapishaneyi sıradan bir dekor olmaktan çıkarıp adeta anlatının kendisine dönüşen çok yönlü bir sahne haline getirdiğini fark ederim. Bu mekân, yalnızca dört duvar arasında sıkışmış karakterleri barındırmakla kalmaz; onların iç dünyalarını, travmalarını, sistemin baskıcı işleyişini ve toplumsal atmosferin karanlığını yansıtan bir metafor olarak da işlev görür. Bu nedenle kameranın kullanımı, sahne düzenlemesi, ışık ve açı seçimleri, sıradan bir hapishane hikâyesini evrensel bir baskı anlatısına yükseltmek için kritik bir rol oynar.

Güney, kamerayı genellikle sabit, uzun plan sekanslar ve kesintisiz bakışlarla kullanır. Bu yaklaşım, mekânı hem fiziksel hem de psikolojik bir kafese dönüştürür. Ben bu uzun planlar sayesinde sahnelerin tüketilip atılacak enstantaneler değil, izleyicinin derinleşeceği ve düşünsel bir tepkimeye gireceği yoğun anlar olarak kurgulandığını hissederim. Karakterler hareket ederken, çığlık atarken veya suskunluğa gömülürken kamera sabit durur, onların acılarını, çaresizliklerini ve öfke patlamalarını mercek altına alır. Bu sabitlik, seyirciye kolay bir kaçış yolu sunmaz; aksine, onları sahnede dönen her şeye tanıklık etmek zorunda bırakır, bir anlamda seyirciyi de o dar hücrelere hapseder.

Açı seçimleri de filmin atmosferini güçlendiren önemli bir unsurdur. Çocuk mahkûmlar sık sık aşağıdan yukarıya doğru çekilir; kameranın bu konumu onların çaresizliğini, ufalmışlığını, güçsüzlüğünü simgeler. İzleyici, çocuklara bakarken adeta onların dünyasına—hüküm altında, ezilmiş bir dünyaya—doğrudan gömülür. Bu açı aynı zamanda, devlet gücünün ve otoritenin mutlak ve sorgulanamaz bir konumda durduğunu bize hatırlatır. Gardiyanlar, müdürler ve hiyerarşik olarak yukarıda konumlanan figürler ise ya göz hizasında ya da tam tersine yukarıdan bir hakimiyet açısıyla yakalanır. Bu sayede film, güç ilişkilerini görsel bir dil ile tekrar tanımlar: Kim ezilen, kim ezen, kimin sözü çınlıyor, kim sadece dinlemek zorunda kalıyor?

Hapishanenin dar koridorları, penceresiz odaları, karanlık köşeleri ve soğuk duvarları filmin estetik dokusunu belirler. Mekânın tasarımında kullanılan renksiz, soluk tonlar; metal kapıların sertliği, paslı demir parmaklıklar ve arada duyulan yankılar, hapishaneyi yalnızca bir hapsetme mekânı değil, aynı zamanda umudun kurutulduğu bir iklim olarak sunar. Güney, kamerayı çoğu zaman bu duvarların hemen yakınında tutar, karakterlerin sıkışmışlığını ve nefes darlığını izleyiciye doğrudan geçirir. Bu yoğun mekân kullanımı, filmin düşünsel boyutunu güçlendirir: Hapishane, yalnızca suçluların değil, toplumu şekillendiren iktidar ilişkilerinin de bir modeli, bir metaforu haline gelir.

Işık kullanımına da burada özel bir vurgu yapmak gerekir. Genellikle soğuk, dim ışıklar, karakterlerin yüzlerinde keskin gölgeler oluşturur. Bu gölgeler, hapishanede hüküm süren belirsizliğin, korkunun ve gerilimin görsel karşılığıdır. Güney, loş aydınlatmayla duygusal atmosferi sıkıştırır ve umudu karanlıkta eritir. Ancak film boyunca ufak tefek ışık kırılmaları, nadir de olsa aydınlık bir köşe veya gün ışığını andıran bir ışıma, çocukların içindeki direnme kıvılcımının asla tam sönmediğini hatırlatır. Belki bu aydınlık anlar birer yanılsamadır, belki de sahici bir direniş umudunun habercisi… Her halükârda, mekânın ışıkla şekillendirilmesi, insan ruhunun sınırlarını ve özlemlerini görselleştiren bir araca dönüşür.

Kameranın hareket kısıtlaması da anlamlıdır. Günümüz sinemasında sıklıkla karşılaştığımız, izleyicinin dikkatini dağıtmak veya sahneyi renklendirmek için kullanılan hareketli kameralar, Duvarın dilinde pek yer bulmaz. Kamera, çoğu zaman sabit kaldığı gibi, hareket ettiğinde de bu hareket kontrollü ve sınırlıdır. Bu tercih, hapishanenin değişmezliğini, durağanlığını, içinde hapsolmuş hayatların donuk ritmini vurgular. Kamera, karakterlerle birlikte sarsılmaz; onları bir yandan izlerken, bir yandan da hapishanenin katı kurallarına tabi bir gözlemci gibidir. Bu sayede ben, izleyici olarak, filmin evrenine pasif bir tüketici olarak değil, neredeyse bir içeriden, bir tanık, bir gözlemci, belki de bir mahkûmibi çekilirim. Ayrıca mekânın dış dünya ile ilişkisi, kamera kullanımı aracılığıyla neredeyse bütünüyle koparılmıştır. Hapishaneden dışarıyı hemen hemen hiç göremeyiz. Nadiren dış dünyaya dair ipuçları veren sesler veya uzaktan gelen bir ışık huzmesi, sanki başka bir evreni müjdeleyen dokunuşlar gibi belirir, ancak gerçeklikten çok bir hayalin gölgesidir. Bu, hapishaneyi kendi iç mantığı, kendi iç işleyişi olan, kapalı bir toplum modeline dönüştürür. Bu kapalı dünyada kamera, seyirciyi odak noktasında tutar: Bir dışarı yoktur, bir kaçış seçeneği yoktur, her şey bu duvarların içinde olup biter.

Kurgu ve Zamanın Akışı
Filmin kurgusu, hikâyenin duygusal yükünü daha da ağırlaştıran bir yapıya sahiptir. Güney, ani ve keskin geçişlerden kaçınır; bunun yerine, yavaş geçişler ve uzun çekimler kullanır. Bu, izleyiciye sahneleri sindirmesi ve karakterlerin acılarını daha derinden hissetmesi için zaman tanır. Filmin zaman akışı da bu yavaşlıkla şekillenir; olaylar, bir hapishane günlüğü gibi ilerler. Çocukların cezaevindeki monoton ve sıkışık hayatını anlatırken, film, sanki izleyiciyi zamanın akışında hapseder. Bu, hapishanedeki yaşamın durağanlığını ve karakterlerin umutsuzluğunu daha güçlü bir şekilde vurgular.
Güney, flashback sahnelerini de ustalıkla kullanır. Çocukların geçmişte yaşadığı travmalar, sadece karakterlerin bireysel hikâyelerini değil, aynı zamanda hapishane duvarlarının dışındaki dünyanın da en az içerisi kadar acımasız olduğunu gösterir. Bu flashback'ler, filmin temasını genişleterek, hapishaneyi toplumun bir mikrokozmosu olarak yeniden tanımlar.

Müzik: Sessizlik ve Çığlıkların Dengesi
Filmde müzik kullanımı son derece sınırlıdır ve bu da filmin duygusal etkisini artırır. Yılmaz Güney, sessizliği bir anlatım aracı olarak kullanır. Hapishane sahnelerindeki sessizlik, hem karakterlerin çaresizliğini hem de devlet baskısının boğuculuğunu vurgular. Bu sessizlik, izleyiciyi rahatsız eder; bir tür boşluk hissi yaratır. Ancak, bu sessizlik, isyan sahnelerinde yerini yükselen çığlıklara ve melodilere bırakır. Bu ani değişim, özgürlük mücadelesinin gücünü ve önemini daha da anlamlı hale getirir.

Sessizliğin anlamı, film boyunca değişir. İlk sahnelerde sessizlik, teslimiyeti ve çaresizliği temsil ederken, final sahnesindeki sesler ve müzik, özgürlüğün ve direnişin bir sembolü haline gelir. Bu bağlamda, Güney’in müziği nasıl kullandığı, hikâyenin dramatik yapısını güçlendiren temel unsurlardan biridir.

Yılmaz Güney ve Senaryo: Kişisel ve Politik Bir Anlatı
Duvar, Yılmaz Güney’in kendi yaşamından izler taşır. Cezaevinde geçirdiği yıllar boyunca gözlemlediği insan hikâyeleri, filmin senaryosunun temelini oluşturur. Ancak Güney, bu hikâyeleri bireysel trajediler olarak bırakmaz; onları birer toplumsal eleştiri unsuru haline getirir. Güney’in yazdığı diyaloglar, yalnızca hikâyeyi ilerletmekle kalmaz, aynı zamanda bir dönemin siyasi atmosferini ve baskıcı sistemin dilini yansıtır. Gardiyanların ve müdürlerin kullandığı kaba ve aşağılayıcı dil, devlet otoritesinin birey üzerindeki yıkıcı etkisini ortaya koyar.

Filmdeki karakterler, klişeleşmiş tiplemelerden uzaktır; her biri derinlikli ve insani özelliklere sahiptir. Güney, karakterlerin geçmişlerini ve içsel çatışmalarını da işleyerek, onların birer sistem kurbanı olduğunu gösterir. Bu yaklaşım, filmi sadece bir politik eleştiri değil, aynı zamanda insani bir dram haline getirir.

Türk Sinemasındaki Yeri ve Uluslararası Etkisi
Duvar, Türk sinemasında politik anlatının zirve noktalarından biridir. Yılmaz Güney, bu filmle Türkiye sınırlarını aşarak evrensel bir dil yaratır. Filmin sürgünde çekilmiş olması, onun yalnızca bir Türk filmi olmaktan çıkıp, dünya çapında otoriter rejimlere karşı bir eleştiri haline gelmesini sağlar. Cannes Film Festivali’nde gördüğü ilgi, Güney’in uluslararası bir yönetmen olarak tanınmasını perçinler. Film, aynı zamanda sürgün sineması kavramını güçlendiren bir eser olarak, hem Güney’in hem de Türk sinemasının toplumsal meselelere bakışını derinleştirir.

Bugün bile, Duvar baskı ve özgürlük kavramları üzerine düşünen yeni jenerasyonlara ilham verir. Türk sinemasında politik sinemanın en güçlü temsilcilerinden biri olarak, hala güncelliğini korur. Film, sadece bir dönemin değil, evrensel bir insanlık dramının yansımasıdır. Yılmaz Güney, Duvar ile sinemayı bir sanat dalı olmaktan öte, toplumsal ve siyasi bir direniş aracı haline getirir. Bu filmi izlemek, yalnızca bir hikâye görmek değil, bir dönemin acılarını ve umutlarını hissetmektir.

İşine gelmeyen sözde devletçi ve milliyetçilerin suçlu psikolojisi ile gözlerini kapayıp kulaklarını tıkayıp, karalama yoluna gittikleri bir filmdir. Türkiye'deki devlet kurumlarının çeteleşerek gerçekleştirdiği, halka işkence sistemini anlatan bir filmdir. Aslında işkence karakollarda, özellikle doğudaki askeriyelerde başlamaktadır.
Alın size insan hakları alın size eşitlik özgürlük alın size demoktatik Türkiye! Kimi kime şikayet edeceksin? Sonra da dünya bizi kıskanıyor oluyor :) Yazık!
Yürekli Yılmaz Güney!

Yılmaz Güney gibi bir efsanenin en başarısız filmi. Genel olarak siyasi mesaj verme kaygısı olan filmlerin başarısızlığının bir benzerini Duvar filmi de yaşamış. 60 li yıllarda çektiği avangart filmleri bile daha başarılı. O yıllardaki en başarısız filmi Ağıt filmiydi. Onda da aynı yanilsamalar vardi. Umut ve Surü filmindeki doğallığı görünce Duvar çok siğ kalıyor. Cezaevi kesitlerini Yol filmi gibi değil, izleyicinin gözüne sokarak anlatması, birçok mesajı bir defada verme kaygısından kaynaklanmış. Keşke basarli üç filmindeki senaryo tarzından taviz vermeseydi.

Turkiyenin gerceklerini anlatiyor Yilmaz Baba bu filimde.
Eger bugun Yilmaz Guney hayatta olsaydi yuzde yuz oscar alirdi!
Kim ne dese desin bu hicbiseyi degistirmez. Bu turkiyenin gercek tarihidir.
Mekani cennet olsun Yilmaz Guneyin!

berbat kürt ırçısı bir film al sana 50 karakter daha ne diyim.......................................

Yılmaz Güney hayatının büyük bir kısmını tutsaklık altında geçirmiş bir sanatçı-aydındır. Buna rağmen mücadelesinden ve sanatından bir an olsun vazgeçmemiş ve Cannes da altın palmiye ödülü alarak sanatını taçlandırmıştır. Bunca yıllık tutsaklığını kitaplarında anlatmaya çalışmıştır ama uzmanlık alanı olan sinemaya da dökmek ister içindekileri ve Duvar filmi çıkar ortaya. Film kesinlikle bir başyapıt. İnsan hiç bir filmi özler mi ? Ben özleyip özleyip tekrar tekrar izliyorum....

Gardiyan bizim allahımız,ekip başı peygamberimiz bu repliğiyle türk sinema tarihine altın harflerle kazınmış muhteşem bir başyapıt hatta kilometre taşı 10 üzerinden 10 100 üzerinden 100

1976da Ankara Merkez Kapalı Ceza ve Tutukevinde, Yılmaz Güneyin de tanıklık ettiği, cocuklar koğuşunda çıkan ve tüm cezaevine yayılan bir isyan konu edilmiştir. Bu olaydan derinden etkilenen Yılmaz Güney, isyanın arkasından gönderildiği Kayseri Cezaevinde Soba, Pencere Camı ve İki Ekmek İstiyoruz ismi ile bir roman yazmış ve film yurt dışına çıkışında Fransada bu roman üzerinde kurulu senaryo ile çekilmiştir. Tuncel Kurtiz ve Ayşe Emel Mesci dışındaki tüm oyuncular hayatlarında ilk kez kamera karşısına çıkmışlardır. Film Fransada oldukça zor şartlar altında çevrilmiştir.Ayrıca filmin ilgi çekici bir diğer özelliği ise, az da olsa Zazaca dilinın sinemada ilk kez kullanıldığı film olmasıdır. Tuncelili müzisyen Kadri Karagöz tarafından seslendirilen "Haydêrê" türküsü filmin unutulmazları arasındadır.

Duvar, Yılmaz güney imzalı en iyi film... "arkadaş" filmi çok vasat ve etkisiz.. "yol" eksiklerine rağmen iyi bir film.. ve son olarak "duvar" çok iyi bir film.. çocuk oyuncular mükemmel oynamış özellikle "şaban" karakteri çok etkili anlatılmış.. filmin başrolü bence o çocuktu.. tuncel kurtiz değil.. usta oyuncu da tabiki çok başarılıydı ama geri plandaydı rolü.. senaryodan bazı kısımlar çıkarılsaymış mükemmel bir film olabilirdi bence.. birincisi doğum sahnesi.. ne gerek vardı ki böyle tuhaf bir sahneye ? hiç anlam veremedim o sahneye.. çok gereksiz ve iticiydi.. filmin konusuyla bir alakası olsa tamam olabilir derdim ama tamamen alakasız bir durumdu.. ve filmde bir anlık kopukluk olmasına neden oldu.. ikincisi ise o büyük ve sapkın lafların edildiği şiir.. arkadaş filminde hemen hemen her sahnede düştüğü büyük laf etme tuzağına, bu filmde sadece bu sahnede düşmüş yılmaz güney.. ve ayrıca şahsi fikrim ve inancımdan dolayı da çok itici geldi bu sahne bana.. senaryodan bu 2 kısım çıkarılsa tam anlamıyla mükemmel bir film olabilirmiş duvar.. ama ıskalanmış.. sonuç itibariyle çok iyi bir film.. çok etkileyici, çok çarpıcı.. 9/10

Güney kendi deneyimlerini,anılarını,acılarını bir günlükten bize okur gibi aktarmış.Açıkçası çokta iyi etmiş.Çoğu sahnesi ile akıllardan çıkmayacak bir film olmuş duvar.Mahkumun ne olduğunu,onların da birer insan olduğunu anlatmış,hatırlatmış.

Yılmaz Güneyden çarpıcı,insanın içini yakan,gerçek bir film*!Kuşkusuz türk sinemasının en iyi ve cesur yönetmenidir,aşırı derecede politik bir film olmasadaduvar aslında tamamiyle 80darbesinden sonra hapishane yaşamını tümüyle eleştiren bir film,buda filmi politik yapar ki biraz yakın tarih bilen herkes bunların yaşanmış olduğunu reddedemez.İçinizi acıtacak bir dram ama gerçek bir dram...*Bunlar gerçek...Gardiyan bizim allahımız,ekip başı peygamberimiz9/10

kral yilmaz güney ismi dünyada efsane yönetmenler arasinda geciyor. yol, sürü ve duvar filmleri ölmeden önce izlenmesi gereken filmler arasindaki listede yayinlandi. nur icinde yat baba 10/10

bu film altın palmiyeye aday olmuş. ancak bizcde üvey evlat muamelesi gorür hep.

Gerçekten Etkileyici bir filmdi..Kendimi bir an o hapishanede hissettim:S

Eğer Yılmaz Güney yaşasaydı Oscarı çoktan almıştı...

başyapıt
efsane
gercek bir filim

o kadar gercekciki bütün bu kelimeleri nasıl bir araya toplarım bilemiyorum.

cirkin kral yaşasaydı bugunkü koşullarda yapacagı işleri düşünemiyorum.
10/10