Eklektik yönetmen Gaspar Noe'nin imzasını taşıyan Boşluk, aynı zamanda "uyuşturucu etkisindeki film" olarak da bilinir. Bu film sürekli bir yolculuk gibi gelir ve bunun iyi bir sebebi vardır. Noe’nin cesur, renkli neon ışıkları ve birinci şahıs bakış açısını kullanması algımızı gerçekten bozabilir. Öyle ki, hikayeyi gözlerinden izlediğimiz kahraman her göz kırptığında ekran da kapanıp açılır.
Bir süre sonra hikaye daha da karmaşıklaşıyor; kahramanımız ölüyor, ardından zaman ve uzayda seyahat ederken onun gözlerinden beden dışı yolculuğunu görüyoruz. Filmin temposu giderek daha da hızlanıyor ve sonunda doruk noktasına ulaşıyor.
Filmin sonunda her şeyi sorgular bir noktada kalakalıyoruz. İzlediğimiz şey ölümden sonrası mıydı yoksa öldüğümüzde zihnimizin zaman algısı, umutsuz bir şekilde yaşama isteğimizden dolayı geçmişimizi an an gözlerimizin önünden mi geçiriyor?