Sabit kadrajlarınız çok konuşuldu. Filmin bütün temasına çok uygun geldi bana da. Bu teknik ayarlamalar incelikli düşünülmüş olsa da çekimlerde zorluk olmadı mı? Göz göze uzun bakışmalar var.
Şencan Güleryüz: Hepimiz Mahmut’un yapmaya çalıştığı şeyin ve bizim oyuncular olarak onu tamamlamak adına yapmamız gereken şeylerin zorluğunun hepimiz farkındaydık. Dolayısıyla anlık gülmeler, absürt sahneler olsa da genelde psikolojimiz filme hizmet etmekle, anda kalmak ve durumu anlamak üzerineydi.
Murat Kılıç: Komedi filmlerinde yönetmen size çok karışmaz. Ancak yönetmenlik duygusunun daha baskın olduğu filmlerde, kendini yönetmene bırakman gerekir. Aslında çok konforlu bir tarafı vardır ancak bunu yapmazsanız yönetmenlik duygusu baskın bir filmde oyuncu olarak çok zorlanırsınız. Bu film bir yönetmen filmi. Bu filmde oyuncular kurulan hayalin gerçekleştiricileridir. Bu teslimiyet duygusuyla film bittikten sonra bir şeyler öğrendiğinizi fark ediyorsunuz.
Bu gerçek bir hikayeden esinlenilerek beyaz perdeye aktarılan bir durum sanırım… Bu olayı yaşayan gerçek kişilere dair bilgi var mı hiç?
Mahmut Fazıl Coşkun: 1963’te bu olay oluyor. Gazetelerde, tarih kitaplarında bahsediliyor. Çok daha büyük bir olay bizim konu aldığımıza görece. En nihayetinde bizimki bir kurgu, bir ihtimal yaratma. Senaryo yazımı gerçek bir hikayeden esinlenilerek kurgulandı. Filmdekiler bizim karakterlerimiz. Elimizde hiç bilgi yok. Gazetedeki o günkü haberde “Radyo evinde küçük bir hadise yaşandı” diye geçiyor sadece. Elimizdeki bilgiler bu kadar. Biz o dönemin ruhunu anlamak için pek çok günlük okuduk, veri okuduk. Onların dünyasına girmeye çalıştık.