Kadınları nasıl bu kadar iyi tanıyıp, yansıtabiliyorsunuz? Çünkü filmde 4 kadın karakter izliyoruz ve hepsi de hayatın içinden alınıp, kameranın önüne konulmuş gibi.
Ben aslında sadece kadınları değil, çevremdeki herkesi iyi gözlemlemeye çalışırım. Vapurda giderken, kafede otururken, yürürken çevremdeki konuşmalara ister istemez kulak kabartıyorum, ve o küçücük konuşmalardan, cümlelerden roman olacak hikaye çıkıyor, bu biraz da mesleki deformasyon. Bir yandan da yan karakter dediğimiz şeye inanmıyorum. Her karakteri sadece böyle kaba taslak değil, mümkün olduğu kadar derinlikli işlemeye çalışıyorum. Sadece kadınlar değil yani, çok maço bir karakteri de derinlikli işliyorum, kendim öyle bir insan olmadığım halde.
Her zaman bu kadar oturmayabiliyor.
Evet, bu tamamen yarattığımız sihirle alakalı. Bazı ressamlar üç küçük fırça dokunuşuyla bir karakter çizerler, aslında sinemada karakter yaratmak böyle bir şey. Karakter üç cümlelik laf ediyor tüm film boyunca diyelim, ama o üç cümlede tüm geçmişini anlatıyor mesela. Bu tecrübe ve gözlemle alakalı bir şey sanırım. Kadın karakterleri iyi yazdığımı söylerler hep ama bu bence sadece kadın karakterler için değil. Diğer bir çok filmde erkekler dışındaki karakterler zayıf yazıldığı için, benim filmlerimdeki kadın karakterler öne çıkıyor.
Çiçekçi çocuğa çok üzüldük biz, onu niye öyle harcadınız?
Çünkü filmde herkesin kendince günahları var. Ama en temel günah belki de hırs. Koca hırslı ve biraz da aptal bir insan olarak çiziliyor, Meral öyle, çiçekçi Ramo öyle. Aslında kendi hırslarının kurbanı oluyorlar.