Böyle bir felaketin ardından bir film festivali düzenlemek çok sayıda zorluğu da beraberinde getirmiş olmalı. Hazırlık süreciniz nasıl geçti? Sizin ve ekibinizin karşılaştığı başlıca zorluklar nelerdi ve bunların üstesinden nasıl geldiniz?
Festivalin depremle bütünleşik görünmesi aslında çok tercih ettiğimiz bir şey değil. Bununla birlikte, bu kaçınılmaz bir durum. Motivasyon için çok yıpratıcı bir deprem süreci ardından umut vermek gerekli. Bu yüzden "Antakya Varsa Ben de Varım" mottosu üzerine yoğunlaştık arkadaşlarla. Rencide etmeden, ajitasyon yapmadan duyurulacak slogan olarak bunu tercih ettik ve ülkenin önemli ya da değerli isimlerinden videolar istedik. İlber Ortaylı'dan Meltem Cumbul'a, Ahmet Mümtaz Taylan'dan Zeynep Öykü'ye yaklaşık 50 kişi videoları ile bizlere destek oldular. Bunları yayınladık ve basında yer aldı. Videolar ufak da olsa bir dalga haline geldi ve dikkatleri festivale çekmeyi başardık.
Örneğin su ihtiyacını Sultan Su, gıda ihtiyacını Balaban Dondurma, basın ulaşım koordinasyonunu da Datassist üstlendi. İBB Kültür Dairesi Başkanlığı İstanbul'daki basın toplantımızı üzerine aldı ve hakkını verdi. Faselis ve Deepdeets basın gönderim konusunda tam destek verdi. Basınx keza benzer destek sağladı. Bunlarla birlikte hala büyük eksiklikler var. Ses, ışık, sahne ve yerel operasyonlarda sıkıntımız çok. Asla nakdi yardım kabul etmiyoruz. Bir ucundan tutmaları yeterli. Bunları anlatıyoruz kurumlara lakin bir noktadan sonra inciniyoruz. Çünkü somut, gözle görülür bir durumda hala ikna etmeye çalışmak zor geliyor tüm ekibimize.
Bir noktada hak vermeye de gayret ediyoruz. Çünkü kurumların deprem üzerinden çok istismar edildiklerini de anlamış olduk. Bu ülkenin maalesef sosyolojik olarak böyle bir olumsuz referansı var.