Daima Mutlu eleştirileri

İçinde bulunduğumuz ve sürekli düzenine isyan ettiğimiz hayatta optimist olabilmek inanılmaz güç bir durumken, kendine bunu meslek edinmiş kişileri görmek ise kimi zaman aynı ölçüde tahammülü zor iş olabiliyor:) fazlasıyla iyimser olup çevresindeki yakınmakta olanlara gülücük dağıtmak olumlu bir etki bırakmıyor her zaman:)Happy go lucky de optimist bir karakter olan poppy'nin çevresinde cereyan eden günlük olayları konu alıyor. Hatta günlük diye ifade edilen bu olaylar o kadar sıradan ki; monoton geçip ve sürekli tekrar ediliyor olması sizi filme bağlama ya da ondan koparma gibi ince köprüyü başarıyla kuruyorPoppy çoğu zaman sinirleri bozabilecek bir optimistliğe soyunabiliyor, belini incitip doktara kahkahalar atarak gitmesi benim en çok takıldığım konulardan birisi mesela:) sürücü ya da dans kursunda olanlar,okuldaki öğrenci problemleri, ufak ailevi meseleler? tüm bunları merak etmeden ama garip bir ilgiyle seyrediyorsunuz. Bazı yerlerde diyalogların gereksizliği ve boşluğu izleyiciyi soğutabiliyor ama bir sonraki karede acaba poppy buna ne tepki verecek diye merak etmeden de durulmuyor. Birçoğumuza göre sinir bozucu bir durum olabilir bu tip yaşam stilini benimseyen insanlarla karşılaşmak, hele de güç olduğuna inandığımız bir dönemin içersindeysek. Bizi anlamadıklarına inanır ve pervasızca öğüt vermelerine kızıp dururuz ama kim bilir belki de içinde yaşadığımız dünya bizi bu hale getirdi, asıl olmamız gereken belki de poppy karakteridir. Cıvıl cıvıl, neşeli ve gerçekten sağduyulu (her ne olursa olsun sinirlenen birinin elinden anahtarını kapıp onun arabayı sürmesini engelleyebilecek kadar düşünceli).poppy kadar olmasa da nikbin birkaç insan hayatımıza girmiştir,onların bu iyimser haline kıskanarak bakmışızdır kendimizden saklayarak. Dünyadaki herkes poppy'e dönüşseydi ne tuhaf olurdu, belki de insanlar daha güzel bir dünyanın hayalini kurmaktan vazgeçebilirlerdi Zoe karakteriyle yaptığı ufak konuşma filmi özetliyordu adeta -sigarayı bırakacağım -iyi fikir. Peki ben neyi bırakayım -iyi olmayı bırakabilirsin, herkese yardım edemezsin -dünyaya bir gülücük daha eklemenin nesi kötü ki (ardından o iğrenç gülüşü :)) 7/10

Yaşamını içinde barındırdığı optimistlikten alan Poppynin hikayesi.İngiliz yapımı filmlerde uzun zamandır gördüğüm en renkli, en farklı ve güzel karakterlerden birini canlandırmış Sally Hawkins.Çok ama çokta güzel bir performans sergilemiş.Senenin iyilerinden, tavsiye ederim.7.5/10

Çok hoş , izlenesi bir konusu var ..

Devamlı verici, mutlu ve şakacı olan insanların ardında başka dinamikler mi yatıyor?

Hepimiz dünyaya gelişimizden bir süre sonra oldukça savunmasız bir bedene sahip olduğumuzu anlarız. Hayatta için uyum sağlamamız gerektiğini kolaylıkla anlarız. Oysa uyum sağlayarak ailemize ve daha sonra çevreye ait olmak o kadar da kolay olmayabilir. Ancak bir şekilde hayatta isek çeşitli metotlar ile bunu başarmışız demektir. Başımıza gelen her travmatik durum değişik metotlarla beraber kişilik parçalarımızı oluşturmaya başlar. Ne kadar çok olay o kadar çok parça.

Değişik bakış açılarına göre sınıflandırılabilecek bu parçaların en basit hali; çocuk-yetişkin-ebeveyn üçlemesidir. Bu haller aldıkları stratejiler ile farklı farklı duygularla özdeşleşebilir. Happy-Go-Lucky filmin kahramanı 30 yaşındaki Poppy (gerçek ismi Pauline) küçük çocuklara öğretmenlik yapar ve uzun süredir bir ev arkadaşı ile beraber yaşamaktadır. Poppy’nin en belirgin parçası durmadan şaka yapan, gülen çocuksu parçasıdır. Hemen hemen her öğretmen gibi fazla veren, yardımsever bir hali vardır. Öğrencilerinin yanında ebeveyn yönü devreye girer gibi olsa da aşırı neşeli ve espri yapan yönü çok güçlüdür.

Yazının tamamı blogta: Tuvalet Kağıdına Notlar

Mike Leigh, İngiliz yerlisi bir yönetmen. Filmlerinin temaları, kendi sorun ettiği konulardan, yaşamından,içinde yaşadığı topluma ilişkin gözlemlerinden çıkıyor. Hollywood'u önemsemediğini, İngiliz toplum yapısını göz önüne alarak filmler yapmayı herşeyin önünde tuttuğunu belirtiyor. Filmlerindeki hiç bir karaktere eleştirel gözle bakmadığını, genel olarak insanların onu büyülediğini zaten biraz da bu yüzden filmler yaptığını söylüyor. Daima Mutlu'nun "mutluluk hakkında bir film" olmadığını; hayatla gerçekçi, olgun, zeki ve odaklanmış bir biçimde baş etmekle ilgili olduğunu; düşüncesizce hadi bardağın dolu tarafına bakalım ve mutlu olalım önerisinde bulunmadığını söylüyor. Daima Mutlu filmi yüzeysel bir bakışla İngilizlerin Amelie'si gibi gelebilir ama öyle değil. Amelie daha sıradan, acıları, dramaları seven, yalnız, gerçek hayatı çok acımasız bulan idealist bir kız, daha "biz"den. Poppy ise hayata gerçekçi bir gözle bakmakla birlikte, onu kabul ediyor ve hüzünle kendini besleyip ruhunu şımartma çabası yok 1) Amelie daha çocukken hastayım bahanesiyle okumuyor, garson oluyor/ Poppy üniversite mezunu bir anaokulu öğretmeni 2) Amelie kaderci, büyükler ne derse inanıyor/Poppy bilime inanıyor hasta olunca doktora başvuruyor, gerekeni yapıyor 3)Amelie'nin bir sürü takıntısı var / Poppy hiç bir şeye takılmıyor 4) Amelie içinde bir boşluk hissediyor ve başkalarına yardım etmeye çalışması, küçük mutluluklar peşinde koşması falan bu boşluğu doldurmak için / Poppy şükürlü bir insan, hiç bir boşluk da hissetmiyor, kendine kimlik edinmek için saçma sapan işlerle vaktini geçirmiyor 5) Amelie eğlenmeyi pek bilmiyor, kendi yaşıtı arkadaşı hiç yok/Poppy'nin arkadaşları kendi yaşıtları ve yerine göre eğlenmeyi de biliyor 6) Amelie mutlu olmak istiyor, hedefi mutluluk/Poppy'nin herhangi bir hedefi yok o sadece hayat yolunda yürüyor, bisiklete biniyor, araba kullanıyor, dans ediyor,kürek çekiyor... Daima Mutlu bu bakımdan bir yol filmi, kahramanımız sürekli olarak yolda, hayat onun için bir yolculuk, varış noktası önemli değil. Bu bakımdan aslında bu Leigh'in film yapma tekniğiyle de örtüşüyor, bir hedefi ve senaryosu olmadan yalnızca yönetmenin kafasındaki tema ile filme başlıyorlar, uzun bir hazırlık dönemi yapılıyor oyuncularla, doğaçlamalar yapıyorlar ve senaryo en sonunda yazılıyor. Leigh'in bir özelliği de sanki sadece kamerasını koymuş ve çekmiş gibi oysaki tüm filmlerinde kamera hareketlerinden, renklere, senaryodan, ışıklandırmaya, filmin tüm unsurlarında bir bütünlük var. Filmdeki her şey yapılandırılmış, hiç bir şey tesadüfi değil, mesela Poppy'nin evde giydiği sabahlık, filmin ruh ikizi Cabiria'nın Geceleri'nden ilham almış. En küçük ayrıntı bile düşünülmüş, hiç bir şey anlamsızca orada durmuyor, hiç kimse anlamsız bir şey söylemiyor. Kolay görünen ama zor bir film. Benim için hayattan tatmin olup olmamakla, zor bir durumu davranışlarımızla daha da kötüleştirmekle, arkadaşlarımızla, iş arkadaşlarımızla, sevgililerimizle vb. eşit olmakla, bazı şeyleri kendine saklamakla, kendiyle barışık olmakla, hayatı kabul etmekle, hayata sakin yaklaşmakla ilgili düşünmemi sağlayan bir film.

Resmen zaman kaybı bu film nasıl ödül almış hayret ettim

hoş bir film olcağa benziyor zaman kırmak için birebir olduğu belli sabırsızlıkla bekliyorum