Blazing Saddles eleştirileri

“Blazing Saddles”, hikâyesini de yazan Andrew Bergman’ın da dâhil olduğu bir ekiple birlikte senaryosunu da kaleme alan Mel Brooks’un yönetmen koltuğunda oturduğu, Western temalı bir “kara mizah (dark comedy)”…

Eleştirinin merkezinde de, (hani aslında benzerlerine 21. Yüzyıl dünyasında “pek rastlanmaz”, rastlanırsa da kesin “iftiradır” ama) devlet olanaklarını kullanarak, kendine “rant” yaratmaya çalışan Eyalet Başsavcısı Hedley Lamarr (Harvey Korman) vardır…

Zira başımızın tacı olan bu beyimiz, yeni açılacak demiryolu hattının güzergâhının kendi halindeki küçük bir kasaba olan Rock Ridge’den geçeceğini öğrenmiş olup, önce bir tezgâh düzenleyerek söz konusu bu kasabayı boşalttıracak ardından da, gidenlerden geriye kalan milyonlarca dolarlık “kupon arsalara” tek başına el koyacaktır…

Artık bütün planlar ve elbette filmin senaryosu, sağlam dokundurmalar da içeren komediden de taviz verilmeden bu çerçevede kurgulanarak devam edecektir…

Bu amaçla da, Lamarr tarafından düzenletilen vur kaç saldırılarının birinde şerifi de öldürülen bu küçük kasabaya, kafaları karıştıracak ve kabul edilerek benimsenmesi de asla mümkün olamayacak kadar farklı olan yeni bir şerif gönderilecektir…

Sıra dışı kıyafetlerinin yanı sıra “Gucci” markalı bir heybeye de sahip olan yeni şerif adayı, Afro – Amerikan kökenli Bart’dır (Cleavon Little)…

Ancak ne yazık ki, kasabadaki diğer herkes “beyaz” hatta “bembeyazdır”…

Çaktınız mı ironiyi?

Irkçılığın halen zirvelerde olduğu 1874 yılındaki bu operasyon, “uçkuruna düşkün” Vali William J. Le Petomane’yi (Mel Brooks) tezgâha getirerek atama emrini imzalatan Başsavcı Lamarr tarafından ayarlanmıştır…

Kasaba halkının yeni şerife sahip çıkıp çıkmayacağını yine bizden değil de, tarzımız gereği filmi izleyerek bizzat kendiniz öğrenebileceksiniz…

Fakat "The Waco Kid" lakaplı dünyanın en hızlı silahşoru Jim’in (Gene Wilder) onun saflarında yer aldığını söylememizin hiçbir sakıncasının bulunmadığını düşünüyoruz…

Yalnız filmde doğrudan Marlene Dietrich’in hicvedildiği Lili Von Shtupp isimli bir karakter daha vardır ki, performansı ile Madeline Kahn’ı “Yılın En İyi Yardımcı Kadın Oyuncusu” kategorisinde Academy ödülü adaylığına kadar da taşımıştır…

Aynen filmin editörleri John C. Howard ve Danford B. Greene ile müziklerini yapan John Morris (beste) ve Mel Brooks’un da (söz) aynı ödül gecesinin heyecanını yaşadıkları gibi…

Peki, hepsi bu mu?

Tabii ki de, hayır…

Daha geride, caz müziğin efsane isimlerinden Count Basie ve orkestrasının çölün tam da ortasında "April in Paris"i çaldıkları bir sahne ile kesinlikle gülmekten “yarılacağınız” açılır – kapanır bariyerli bir “Ücretli Geçiş Gişesi” sahnesi de mevcut…

Zaten tanıyanlar Mel Brooks’un, espri ve mesaj vermede hız kesmeyi sevmeyen bir yönetmen olduğunu da bilirler…

Bitirmeden yorumumuza ilave edeceğimiz son şey, Mel Brooks’un filmde iki karakteri daha canlandırdığı biçimindeki bir final cümlesi…

Bakalım o müthiş curcunada, fark edebilecek misiniz bunları?

Belki, yine klasik bir laf olacak ancak diğer yorumlarımızda olduğu gibi “spoiler vermeden” yazılmayanları yazmaya, anlatılmayanları anlatmaya, söylenilmeyenleri söylemeye çalıştığımız bu son derece özgün satırlar, filme ilişkin aydınlatıcı tespitler toplamımız olsun…

Sinema sanatına yaraşır; “emek ve bilgi verilerek” yazılmış bir başka kapsamlı yorumda yeniden buluşmak üzere, kendi değerlendirme sistemimiz içinde puan olarak 3,5 verdiğimiz bu film için önerimiz de, olumsuz yorum ve puanlara aldırmadan, “muhakkak bir şans da siz verin” şeklinde olacak…

Keyifli seyirler,

Son bir not:
Tüm hakları bize ait olan bu yorumun orijinali; bir başka mecrada tarafımızca, 10 Ağustos 2020 günü saat 23.53’de yazılarak paylaşılmıştır...