Herbie: Tam Gaz - Beyazperde.com eleştirisi : Tam Gaz Kötü

Michael Keaton ve Matt Dillon gibi iki önemli oyuncu, 4 tane senarist, sağlam film müzikleri ve 70 trilyonluk bir bütçe bir araya gelince ortaya ne çıkıyor? Berbat bir film. Herbie : Tam Gaz'ın kötü ve dahası çok kötü bir film olması şaşırtıcı değil. Senarist Terry Southern'ın (Easy Rider, Dr. Strangelove, Collector) "Kötü film yapmak kolay değildir. Yeteneklilerle yeteneksizlerin çok özel bir karışımını gerektirir" sözünü doğrulayan bir yapımla karşı karşıyayız.

Dolaylı olarak da olsa, Adolf Hitler'in insanlık tarihine pozitif katkılarından biridir Volkswagen'ler. Dünyanın hemen her yerinde özel hayran kitleleri ve hal-i hazırda kullanıcıları vardır VW'lerin. Bizde kaplumbağaya benzetilen bu arabalar, Avrupa'da böceklere (bug-beetle) benzetilir. Bu yüzden yeni filmin bir dağıtım adı da Herbie: Love Bug hatta 1968 yapımı ilk Herbie filminin adı sadece Love Bug'dır. Bu 1963 Volkswagen Beetle'ın bir nevi yükseliş ve düşüşüyle açılıyor film. Neden düştüğünü açıklamıyor ve üstüne üstlük bir zamanların "üstün" arabası yeniden pistlere falan dönünce hatırlayan da yok.

Sonra hafiften bir aile dramına dair ipuçlarına şahit oluyoruz. Annenin ölümü, dede-baba-torun yarışçılar, ekonomik sorunlar, kazalar. Maggie'ye ısınıyoruz hemen, onun yanında olmak, onun mutlu olmasını dilemek geçiyor içimizden. Ve Maggie'nin 75 dolara Herbie'yi almasıyla beraber filmin asıl başrol oyuncusu hikayenin merkezine çörekleniyor. Olaylar tamamıyla Herbie'nin etrafına konuşlandırıldığı için de baba Ray Peyton Sr.'ın psikolojik geçişlerini, Trip Murphy'nin azmi, hırsı ve davranışlarındaki nedenselliği fark edemiyoruz. Maggie Peyton'un duygusal dünyasını bile keşfetmek zorlaşıyor.

Ve işler kötüye gidince Herbie'nin yapabileceği ve böylelikle faydalı olabileceği tek şeyin araba yarışlarını kazanmak olduğunu söylemeye gerek yok. Madem tek yapabileceği şey iyi yarışmak, Herbie'nin kapışma sahnelerini daha iyi tasarlayabilirlerdi. Özellikle Maggie ve Trip'in ilk kapışmalarına özen gösterilebilirdi. Nascar sahnelerinin kısıtlama yarattığı aşikar. Bu tip pistlerde, rallilere ve Formula'lara kıyasla daha az görsellik olabilir ama sadece müzikle heyecan yaratmak acizliğine de düşmemek gerekir. Örneğin, yarış sahnelerinde müziği kaldırın (sesi değil), geriye hiçbir şey kalmıyor. Halbuki Hızlı ve Öfkeli ya da Torque'da -türlü mantıksızlar olmasına rağmen- estetiğin ne denli mühim ve vazgeçilmez olduğu ispatlanmıştı.

Teknik eksikliklerini, türlü çekim hatalarını ve karakter gelişimine önem verilmemesini göz ardı etsek bile, filmin içler acısı esprilerini nasıl görmezden geleceğiz? Bir defa filmde, ille de gülünecek bir şey aranacaksa ve bulunması zorunlu ise, zaten tüm "komik" yerler fragmanlarda yer almıştı. Fragmanlar haricinde elle tutulur espri sayısı da az (hatta yok).

Sonuçta; Herbie: Tam Gaz kesinlikle yetişkinler için değil. Bence çocuklar için de değil çünkü eğer çocukların bu filmlerle büyümesini istiyorsak yanlış yapıyoruz demektir. Zeka, çalışma, disiplin ve iyi ahlâkı hedef göstereceğimiz yerde zaman kaybını, seviyesizliği övmek ve işaret etmek çocuklara da bir hakaret olsa gerek. Bizler zamanında bunun "Herbie"sini zor kaldırdık, yetmezmiş gibi bir de daha "Herbie'si" çıktı. Hadi zamanında Ed Wood'un elinde hiçbir şey yoktu. Ne para, ne senarist, ne oyuncu. Peki ya yönetmen Angela Robinson'un?