Testere - Beyazperde.com eleştirisi : Keskin Gerilim

İki adam bir yeraltı tuvaletinde uyanırlar. Genişçe mekanın iki ayrı ucundaki borulara ayak bileklerinden zincirlenmişlerdir. Oraya nasıl ya da neden geldiklerini bilmemektedirler. Üstüne üstlük odanın tam ortasında ölü bir adam yatmaktadır. Kendilerine verilen ipuçlarına göre, biri diğerini akşam saat altıya kadar öldürmezse ikisi de ölecektir. Biri orta yaşlı bir cerrah, diğeri ise genç bir fotoğrafçı olan bu iki adam, içinde bulundukları durumdan bir çıkış yolu ararken, nasıl bir oyunun içinde olduklarını da çözmeye başlayacaklardır.

Bu gayet ilgi çekici malzeme, düşük bütçeli bir korku filmi olan Testere'nin (Saw) çıkış noktası. Senaryo, Avustralya'da birlikte sinema eğitimi görmüş, aynı zamanda filmin yönetmeni olan James Wan ile iki başrol oyuncusundan Leigh Whannell tarafından yazılmış. Filmin bir sahnesini kendi olanaklarıyla ve dijital kamerayla çektikten sonra, montajlı halinin bir DVD kopyasıyla birlikte Amerika'da yapımcı arayan ikili, sonunda ufak boyutuna rağmen iddialı bir ilk filmle sinema dünyasına adım atmışlar.

Testere, kurbanlarına hayatın değeriyle ilgili dersler vermeye çalıştığını en azından iddia eden bir seri katille de ilgili aynı zamanda. Fakat birçok seri katil portesinde olduğu gibi, zekasını ortaya koymaya çalışan kimliği meçhul cani, gösterişçi oyunlarla, akla gelmeyecek cinayet metodları üretiyor. Tıpkı son kurbanları için sahnelediği oyun gibi, karşımızdaki film de bir oyun aslında. Seyirciyle oynanan bir oyun.

Seyirciye çeşitli ipuçları veren ve işin içyüzünü tahmin etmesi için onu yönlendiren filmin aslında hiç de düşündürdüğü kadar "tahmin edilebilir" olmadığı ilerleyen dakikalarda ortaya çıkıyor. Son ana kadar hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığı Testere, seyirciyi istediği gibi yönlendirip istediğini de unutturmayı başaran ve son kertede gerçekten şaşırtıcı bir film. Dolayısıyla başından sonuna kadar, bir sonraki adımın ne olacağı ve işin nereye varacağına dair bir merak duygusunu sabit tutmayı başarıyor. Bulmaca çözmekten ya da doğru olsa da olmasa da "Ben anlamıştım!" demekten her nedense büyük zevk alan seyirci kesimine de iyi bir zihin egzersizi olanağı sunuyor.

Yine de şunu da söylemek gerek; zorlandığı noktalarda öyküsünü ilerletebilmek için zaman zaman fazla kolaycı çözümlere de başvuran bir film bu. Ayrıca, özellikle karakterlerini tanımlarken klişelerin içine çok düşüyor. Başarılı sayılamayacak oyunculuklar da cabası. Cary Elwes, fiziğine rağmen neden bunca yıldır doğru dürüst bir kariyeri sürdüremediğini hatırlatıyor bir kez daha; inandırıcılıktan uzak, yapay oyunculuğuyla. Fakat daha usta bir isim olarak hatırlamak istediğimiz Danny Glover bile, yanlış izi süren dengesiz polis dedektifi rolünde gerçekten gülünç derecede kötü bir performans veriyor. Filmde sırıtmayan iki oyuncu varsa, biri senarist Whannell, diğersiyse Elwes'in karısı rolünde Monica Potter. Fakat bunların da özellikle akılda kalıcı performanslar verdiğini söylemek mümkün değil.

Bu da sanırım filmin en önemli zaafını ortaya çıkaran bir başka unsur. Karşımızda, karakter yaratmak ve oyuncu yönetimine özen göstermek yerine, kurguladığı oyunun yapısıyla ve estetik biçimiyle ilgilenen bir yönetmen var. Fakat biçim açısından da kimi sırıtan, fazla video klip yönleri bulunduğu; özellikle Uzakdoğu korku filmlerinde rastlanan ve zihinlere kazınan türde bazı fiziksel imgeler yaratmak konusunda da pek etkin olamadığı düşünülürse, filmi kurtaran esas unsur olarak elimizde sadece sürprizli senaryo kalıyor. Sonuçta türü içinde kesinlikle önemli bir yer tutmayan, ortalama bir korku filmi olduğuna göre karşımızdaki, şaşırtıcı bir senaryo da vaziyeti kurtarmak için yetersiz sayılmaz doğrusu.

Ne çizdiği seri katil portresi ne de vermeye çalıştığı ahlaki mesajla, sıkça karşılaştırıldığı anlaşılan Yedi (Seven) düzeyinde bir iş hiç olmasa da, Testere eğlenceli bir bulmaca ve şaşırtıcı finaliyle akılda kalıcı bir korku filmi yine de. Kısacası, korku filmi oldukları iddiasıyla önümüze sürülen nice Hollywood zırvasına yeğdir...