Taşıyıcı 2 - Beyazperde.com eleştirisi : Aksiyonun En "Cool"u

Genelde devam filmleri; Baba 2, Paranın Rengi, Yaratık gibi istisnaların kaideyi bozmaması koşuluyla, öncüllerinin yarattığı beklentinin altında kalıyor. Bir devam filmini hem idamesi açısından, hem de kendi açısından ayrı ayrı değerlendirmek gerekir. Bu noktadan hareketle Taşıyıcı 2'nin birincisiyle arasındaki ilişkilerinin zayıflığı açısından kötü bir "devam filmi" olduğunu fakat kendi açısından değerlendirildiğinde bekleneni veren, sıkılmadan izlenebilen sıkı bir aksiyon-macera filmi olduğunu belirtelim.

Son yıllarda bıkmamadan, usanmadan dişe dokunur sayılamayacak senaryolar üretmekle ömrünü çürüten büyük yönetmen Luc Besson'un kaleme aldığı ve Jet Li'nin Kır Zincirlerini filmi ile adını duyuran Louis Leterrier'in yönetmenliğini yaptığı Taşıyıcı 2, mantık soruları sormayı adet haline getirmemiş aksiyonseverler için biçilmiş kaftan olmasına rağmen fizik kanunlarına, devamlılığa, ayrıntıya ve zekaya takıntısı olanlar için ise içinden çıkılmaz bir garabet şeklini alabilecek bir film.

Taşıyıcı 2, bütün kocaman kabahatlerine rağmen sevilmeyi hak eden sapasağlam bir B filmi olmasına iki şeye borçlu. Bunlardan ilki, Besson'un, bir önceki mantık hatasını sorgulamayı peşi sıra gelen hatalarla engellediği, karizmatik tiplerle, bol bol patlamayla, kovalamaca ve kavgalarla şenlendirdiği senaryosu. Filmin dur durak bilmeyen hikayesi, izleyicisine nefes alacak vakit dahi tanımamakta o kadar ısrarcı, o kadar ısrarcı ki saçma sapan sahnelere "artık yeter" deyip sinema salonunu terk etmek isteyen bir seyirci filmin çoktan bittiğini bile fark etmeyebilir.

Taşıyıcı 2'nin (ve hiç şüphesiz birincisinin de) en büyük kozu ise başroldeki Jason Statham. Yakışıklı oyuncunun serinkanlı, sinir bozucu derecede sakin taşıyıcı Frank Martin portresi "kahraman" simgesine yeni bir anlam katıyor. Kendisine hayran bırakan kusursuzluğuyla Frank Martin, Statham'ın asla renk vermeyen, duygularını belli etmeyen, kararlı ve yırtıcı karakteriyle adeta bütünleşiyor. İşte tam bu noktada Statham'ın Denzel Washington'ın Creasy'sinden Clive Owen'ın "sürücü"süne terfi ediyor.

Tamamıyla güven veren, gizemli ve disiplinli taşıyıcıyı vücuda getiren Statham'ın sinema sahnesine çıkışı Bud Spencer(Carlo Pedersoli)'ı andırıyor. Milli yüzücü Spencer'ın aksine Statham milli bir dalgıç. Her ikisi de olimpiyatlar da kendi ülkelerini temsil etmişler, sonra reklam sektörüne sonra da popülerlikleri nedeniyle sinema sektörüne adım atmışlar. Bu dublör kullanmayı sevmeyen, çok azimli ve çalışkan aktörler yer aldıkları filmlere renk katıyorlar. Taşıyıcı'nın başarısında en büyük pay sahibi Statham'ın yan rollerde gözüktüğü filmlerde bile dikkatleri üzerine çekmesini sağlayan bir çekiciliği, bir başkalığı var. Bilmem, bu filmde de son derece karizmatik ve "cool" olduğunu söylemeye gerek var mı?

Taşıyıcı 2'de; Matthew Modine'in yerlerde sürünen oyunculuğunu örtbas etmek, babasının kemiklerini sızlatmayı başaran Alessandro Gassman'a düşmüş. Kate Nauta'nın Lola karakterini, Luc Besson'un Leeloo ve Nikita kahramanlarını hatırlayanların pek de abartılı bulacaklarını sanmak yanlış olur. Buradan bakıldığında Besson'un ayrıksı kadın karakterler yaratmakta pek de güçlük çekmediği ortada. Lola'nın seksi iç çamaşırları üzerindeyken niye çatışmaya girdiğini çözümlemeye çalışmak olmaz. Zaten tüm film boyunca çizilmeden durmayı başaran "A8L W12" hakkındaki sorular bitmeden bu alandaki merakı gidermeye çalışmak büyük bir hata olur.

Leterrier'in bir nevi süper kahraman mitine dönüşen Taşıyıcı 2'sinin en güzel sahneleri dövüş sahneleri. Yönetmen dövüş sahnelerini, araba takip sahnelerini gölgeleyecek kadar güzel kompoze etmiş. Besson'un ilk filmden hatırlayacağınız komiser Tarconi'si de eğlence unsuru olarak kullanılmış. Topyekün değerlendirildiğinde Taşıyıcı 2, bu hafta vizyona girecek en güzel aksiyon filmi olmaktan öte gidemiyor. Mantıksızlığa tahammülü olan aksiyon hayranları ya da Jason Statham fanatikleri için on numara bir film.