tim burton eline almış sihirli değneğini, danny elfman notaları konuşturmuş, johnny depp bir kuklanın içine girmiş ve bu üçlü yine fantastik bir filme imza atmışlar... fıtı fıtı yürüyüşlerin gülümsettiği, detaylarla kahkaha attıran, en sevilmeyecek yaratıklara canım ne şirin dedirten, bazen kalp burkup ağlatan, yeniden yeniden izlenesi, nightmare before christmasa eş gelmiş, hoşgelmiş; dünya da keşke böyle olabilse, bu film olsa diğerleri animasyon diye düşündüren sevimlilik...corpse bride; renklendirilmiş ölüler dünyası ve siyah-beyaz halde bırakılmış yaşayanlar dünyası, 'merhaba ben de dulum!' diyerek tavandan sarkıp bizleri yaran karadul, bilge iskelet, tıf tıf tıf her yerden çıkıp tespitlerde bulunan solucan, danny elfman’ın delirtme gücü yüksek müzikleri [özellikle de piyano sahneleri], tim burton izleyicisi için artık klasikleşmiş olan gotik ortamları ile beklenenden çok çok daha fazlasını veriyor...ve evet, gerçek aşk; yeri geldiği zaman ardınıza bile bakmadan çekip gidebilmek, sevdiğiniz kişinin hayallerini çalmak yerine, kendi mutluluğunuzu feda etmektir. zaten bildiğimiz bir şeyi, corpse bride kafamıza bir adet beton çivisiyle çakmıştır. ama sızlayan yer kafam mı, göğüs kafesi civarlarında yer alan başka bir noktam mı tereddütteyim. hedef biraz şaştı sanki...