X-Men: Son Direniş - Beyazperde.com eleştirisi : X-Men’de 3’ün
Öncesi ve Sonrası...

Çizgi romanlarını takip etmemiş olsam da Bryan Singer imzalı ilk iki film sayesinde ben de bir X-Men hayranı olup çıkmıştım. Singer'ın her nedense programını ayarlayamayıp Superman Returns uğruna bu seriden vazgeçmesi herkes gibi beni de üzmüştü. Yerine atanan yönetmenin, Bitirim İkili serisi ve Kızıl Ejder gibi karaktersiz piyasa filmlerinin ardındaki isim Brett Ratner olması serinin hayranlarını iyiden iyiye endişelendirmişti.

Serinin 3. filmi X-Men 3 (X-Men: The Last Stand), ilk iki filmin çizgisini aynen takip eder şekilde başlayarak umut veriyor. Amerikan hükümeti idaresinde, mutant'ların tedavi edilmesi için bir ilaç geliştirilmiş ve silah haline getirilmiş bu tedavi yönteminin kendilerine zorla dayatılacağını bilen mutantlar arasında bir karşı örgütlenme başlıyor. Tabii Magneto'nun başını çektiği bu direnişin bir savaşa dönüşmesine engel olmak Profesör Charles Xavier ve ekibine kalıyor. Fakat Phoenix karakteriyle geri dönen Jean Grey'in varlığının belirlediği güç dengeleri beklenmedik biçimde değişiyor ve insanlarla mutantlar arasındaki zıtlık şiddete kayıyor.

Bryan Singer'ın kendi Yahudi ve eşcinsel kimliklerinden edindiği deneyimlerle yola çıkarak ilk iki filme hakim kıldığı hoşgörüsüzlük, ayrımcılık, soykırım gibi temalar bu filmde de karşımıza çıkıyor. Mystique, insanların dünyasında kendisine verilmiş olan ismi "köle ismim" olarak tanımlayarak bu temaların içine siyahların kölelik döneminde maruz kaldıkları baskıları da katıyor. Tedavi meselesi ise zaten başlı başına eşcinsellik temasına dair. Eşcinselliği tedavi etme iddiasıyla birçok insanın hayatını cehenneme çeviren sözde bilim insanı şarlatanlara ve hatta ailelere bugün bile rastlamak mümkün.

X-Men 3 doğru bir giriş yapıyor. Fakat yazık ki aynı şekilde devam edemiyor. İlk etapta rahatsızlık veren unsurlar sadece görüntü yönetimi ve müzik. Usta görüntü yönetmeni Dante Spinotti hiç kendi tarzı olmayan ve serinin görsel dünyasına çok uymayan bir iş çıkarmış. Aksiyon filmlerinde döktürmesine alışık olduğumuz John Powell'ın özgün müzikleriyse gereğinden fazla abartılı. Yazık ki esas sorunların yanında bunların bahsine bile gerek yok.

İlk iki X-Men filminde çeşitli karakterlerin yer almaması veya yeterince gözükmemesi çizgi romanların hayranlarının içinde ukte kalırdı. İleriki filmlerde hangi karakterleri görebileceklerini hayal eder dururlardı. Herhalde bu film, kaynak malzemenin hayranlarını tatmin etmeye çalışmanın bir sinema projesine nasıl zarar verebileceğinin göstergelerinden biri olarak kabul görecektir. X-Men 3'te o kadar çok yan karakter var ki, bırakın onları, ana karakterlerimize bile ayıracak yeterince vakit kalmıyor. Çok fazla karakter ve yan öykü, filmin bütünlüklü bir yapı kurmasına engel oluyor. Ve bir noktadan sonra film dağınıklaştıkça rahatsızlık da artıyor.

Aslında benim en büyük itirazım, filmin son kısmına doğru kendi söylemiyle çelişir bir tutum sergilemesine. Aksiyon uğruna öykünün yanlış noktalara varmasına. Bunun üstüne, son noktada devam filmlerine açık kapı bırakma çabası da keyfimizi kaçırmadı değil. Çünkü bu filmin serinin son filmi olacağı açıklanmıştı aslında. Fakat yapımcıların, para getiren kaynağı kesmeye çekinecekleri anlaşılıyor.

X-Men 3, hiç kötü bir popüler sinema örneği değil. Serinin hayranı olan biri için zaten her koşulda keyifli bir seyirlik olacaktır. Ama X-Men 2'nin tüm zamanların en iyi iki üç çizgi roman uyarlamasından biri olduğunu düşünürsek, X-Men 3'ün beklentileri karşılamaktan çok uzak olduğunu söylemek durumundayım. Ve ister istemez, serinin daha fazla hayal kırıklığına sebep olmadan bu filmle bitmesinin doğru olacağını düşünüyor insan. Wolverine ve Magneto gibi karakterler için çekilecek ayrı filmlerle de yetinebiliriz.

Bu arada bir uyarı, filmin sonundaki jenerikler sırasında sabırlı olup salonu terk etmemenizde fayda var. Çünkü jeneriğin ardından önemli bir sahne geliyor.