Kabus - Beyazperde.com eleştirisi : <b>Kabus</b>!!!

Bazen sinemaya öylesine gidersiniz, yapacak işiniz yoktur, sadece vakit öldürmek istersiniz. Ama öyle bir filmle karşılaşırsınız ki, sizi heyecandan yerinizde oturtmaz, gerim gerim gerer, filmden çıktıktan sonra tekrar ne zaman izleyeceğim diye heyecanla beklersiniz. İşte Kabus, böyle bir film kesinlikle değil!

Filmimizin fragmanı bize kesinlikle bir Perili Ev havası veriyor. İnanın ki, sadece fragmanını izleyin, onu filmin kendisinden daha çok beğeneceksiniz. Oysa ki, Kabus'un bizi gerçekten korkutmak gibi bir amacı olduğunu sanmıyorum bile. Sanki yönetmen Mike Figgis, Leaving Las Vegas gibi harika filmler yapmaktan sıkılmış, kariyerinin o harika gidişini biraz yavaşlatmak istemiş. Hem de böyle bir kadroyla! Benim her daim favori aktörlerimden ikisi en başta, Dennis Quaid ve Stephen Dorff, sonra şarap gibi her geçen gün değeri daha da artan Sharon Stone ve her ne kadar filmde pek görünmese de ticari nedenlerle adı en başta yer alan (oysa harika bir aktristir) Juliette Lewis. Bence bu isimlerle böyle kötü bir filme imza atmak olacak şey değil...

Leah ve Cooper Tilson, işlerinde oldukça başarılı, ama özel hayatlarında pek de mutlu olmayan bir çifttir. Çocuklarına her şeyi vermek için çok çalışırlarken, oğulları Jesse bir kaza tehlikesini atlatınca, onlara para değil güvenli bir ortam sağlamaya karar verip, şehirden bir kasabaya taşınırlar. Sanki orada hiçbir tehlike olamazmış gibi! Taşınacakları ev, Cold Creek Manor, kasabalılar tarafından biraz dışlanmış gibidir. Gerçi aynı kasabalılar bizim ailemizi de dışlayacaklarını ilk andan belli ettikleri için, Tilsonların evlerine bir anda ısındıklarını söyleyebiliriz. İlerleyen günlerde evin eski sahibi Dale Massie ortaya çıkar, ve olaylar oldukça beklendik bir şekilde gelişir.

Aslında kabul etmeliyim ki, film o kadar da ruhsuz değil. Mesela bazı sahnelerde, komediye yaklaşmış, en azından denediğini söyleyebiliriz. Tilson ailesi Cold Creek Manor'a ilk girdikleri zaman, orada yaşamış olan ailenin bir anda orayı terk etmek zorunda olduğunu anlarlar; eşyalar yerli yerindedir, duvarlarda kitaplar, yatak odasında kağıtlar vardır; ama bizimkiler bu insanlara ne olduğunu merak bile etmezler, hemen eve yerleşirler. Tabii, güvenli bir yere gelmişlerdi, değil mi? Bir de şu yılan sahnesi var ki dile kolay, katilimiz aileyi "korkutmak" için evin belli yerlerine yılanlar yerleştiriyor, aile üyeleri de neredeyse aynı zamanlarda bunları buluyorlar. Tamam belki normal görünüyor ama, aileyi kaçırmak için bundan daha kötü bir plan yapabilir miydi?

Sanırım senarist oldukça sıkılmıştı ve hemen bitireyim havasındaydı. Peki, evin eski sahibi bir anda ortaya çıkınca, hem de kendisi hapisten çıkmış, onu evlerine nasıl alırlar? Tamam yemek verdiniz diyelim, ama nasıl iş verirsiniz? "Havuzunu tamir etmek için yardımcı olurum." demenin "Elime fırsat geçtiği anda tüm aileni katledeceğim." in eş anlamlısı olduğunu Tilsonlar bilmiyor sanırım. Bir de Cooper belgesel yapımcısı olacak, hiç mi korku filmi araştırmamış?

Başlarda emin değiliz ama katilin kim olduğunu öğrenmemiz gerekenden çok önce öğreniyoruz. Belki bunların hepsi görmezden gelinebilirdi, eğer filmin en azından orijinal bir öyküsü olsaydı. Konunun farklı olmasından bahsetmiyorum, aynı olayı farklı gözlerden anlatmak bile beyazperdeye yapılan bir katkıdır, ama bu filmde o bile yok. Daha çok Straw Dogs biraz da Korku Burnu'ndan olan alıntılar fark edilmeyecek gibi değil. İnsan, acaba Juliette Lewis'in sadece birkaç sahnedeki varlığı bir tesadüf değil mi diye düşünüyor.

Kısaca, filmimiz kendine oldukça iyi hedefler seçmiş, ama maalesef boynuz kulağı geçememiş. Kabus, hiçbir gerilim unsuru barındırmayan bir gerilim filmi. Bazı yerlerde aile dramasına kaçmaya çalışmış, mesela Leah'ın patronuyla "olamayan" ilişkisi sanırım bizi etkilemeliydi, ama karakterler o kadar yüzeysel işlenmiş ki, hiç birisiyle yakınlık kuramıyorsunuz. Eğer gerçekten harcanacak iki saatiniz varsa bile, yapacak daha iyi birşeyler bulabilirsiniz.