rossellini'nin genç yasta diyebilecegimiz bir dönemde çektigi "savas üçlemesi"nin ilk halkasi roma,citta aperta.kolay bir film oldugunu söyleyemeyiz.içine girmek için biraz çaba sarf etmeniz gerekebilir.ancak sizi kavradiktan sonra birakmiyor ve karakterlerin mücadelesini destekler,onlar için endiselenir hale geliyorsunuz.yönetmenin derdi sorunlara çözüm bulmak degil.duygu sömürüsü falan yapmak da degil.o sadece filmin henüz ilk saniyelerinde de belirttigi üzere italya'daki alman isgali zamanlarinda bir grup insanin,bir grup özgürlük savasçisinin hayatlarina odaklaniyor.ve tam da bitmesi gerektigi yerde bitiyor film.anlatacagini anlatip bitirdikten sonra gerisini izleyiciye birakiyor.onlari ne isterlerse düsünebilecekleri konusunda serbest birakiyor.ancak kesinlikle kendisinin de önemli bir mesaji,önemli bir diyecegi var.hatta bunu da bir alman subayin agzindan veriyor bizlere.bu mesaj filmin her saniyesine,çekimlere,karakterlere,olaylara islemis durumda.gerçek sinema ile ilgileniyorsaniz,özellikle italyan yeni gerçekçilik akimini begeniyorsaniz,mutlaka rossellini ile de tanismaniz gerekir zaten.ve onun bu vurucu eseriyle de.magnani yine güçlü kadin rolünde göz kamastiriyor.aldo fabrizi don pietro rolünde bir rahibe,gerçekten o dönemde yasamis bir rahipmis gibi hayat veriyor.tüm oyuncular basarili.senaryo saglam ve gerçekçilik üst düzeyde.önemli bir eser.savas filmleri illa ki çarpisma sahnesi içermek zorunda degildir ve bu da bunu kanitlayan en güzel örneklerden biri.