Hırçın - Beyazperde.com eleştirisi : Baba da çocuk, çocuk da çocuk

"Hırçın" (Scrapper) filmi vizyona girdi. 2023 Sundance Dünya Sineması Dram Büyük Jüri Ödülü sahibi olan filmin yazar ve yönetmeni, ilk kısa filmi “Standby” ile BAFTA'ya da aday gösterilmiş olan Charlotte Regan. Geçtiğimiz İstanbul Film Festivali’nin de açılış filmi olan bu İngiliz yapımında, başroldeki 12 yaşında mutlu ve özgür bir şekilde tek başına Londra’da yaşayan Georgie’nin babası olduğunu iddia eden birinin ortaya çıkmasıyla hikaye genişlemekte.

Kitchen-sink drama

"Hırçın" filmi ile içli dışlı olabilmek için, öncelikle bu yapımın köklerinin, İngiliz sosyal gerçekçiliğinin ideallerine dayanan kültürel bir yaklaşıma ait olduğunu bilmemiz gerekli; “kitchen-sink drama”. Bu tür filmlerde doğaları gereği Britanya'ya özgü şeyler vardır. Zeki, kendine gülebilen filmlerdir. Filmler, tartışmalı sosyopolitik konuları keşfetmek için işçi sınıfı Britanyalıların ev içi durumlarını tasvir eden bir tür sosyal gerçekçilik tarzını yansıtırlar. Bu dramalar genellikle genç ve öfkeli kişilerle ilgilidir. Karakterler fakirdir, hayal kırıklığına uğramıştır. Fırsat yoksulluğundan marjinal toplulukların figürleri olarak kullanılan kayıp kız karakterlerin, bu tarzın odak noktasında yer alarak filmleri aslında bir anlamda feminist sulara rahatlıkla çekebilme gücüne sahip olduklarını da söyleyebiliriz. Annesi evine yeni bir erkek arkadaş getirdiğinde hayatı değişen 15 yaşındaki Mia’nın perspektifinden onun kurtuluşuna giden yolu izlediğimiz, yazar yönetmen Andrea Arnold’un “Fish Tank” isimli filmi bunun için çok isabetli bir örnek olacaktır.

Yeni düzen

"Hırçın" filminde, annesinin yakın zamanda ölümünün ardından tek başına yaşayan 12 yaşındaki Georgie’yi, (Lola Campbell) sosyal hizmetleri var olmayan amcasıyla yaşadığına inandırmak için kandırmış olarak tanıyoruz. Zamanını en iyi arkadaşı Ali (Alin Uzun) ile birlikte geçirirken, bu ikilinin hurda olarak satmak üzere bisiklet çalarak para kazandıklarını görüyoruz. Görüşmediği babası Jason'ın (Harris Dickinson) çalıştığı İbiza'dan gelerek kızı Georgie’nin kapısının eşiğinde dikilmesi ile her şey değişiyor. Çünkü Georgie, onu ve onunla ilgisi olan herhangi bir şeyi istemiyor. Yönetmen Charlotte Regan'ın baba-kız bağının zorluklarını anlatan bir hikayeye ağırlık vermeye başladığı bu eşikten sonra, filmin en öne çıkan ışığı ile baş başa kalıyoruz; Bu da Harris Dickinson ve küçük oyuncu Lola Campbell arasındaki kimya. Bir yandan baba ve kız olarak, bir yandan farklı karakterler olarak bu ikilinin geliştirdiği iletişim ve dolayısıyla enerji filme büyük renk katmakta. Kendisi de özünde hala bir çocuk olan baba figürü Jason’ın da bu yeni düzenlemeden pek memnun olmamasına ve Georgie'nin yüksek sesle itirazlarına rağmen kendince yöntemler geliştirmesi de seyiri oldukça zevkli hale getiriyor.

Umut vaad eden yönetmen

Küçük Georgie’nin, babası Jason'ın kendisine ebeveynlik yapması fikrine, -kendini güçlendirme-nin yoğun olduğu bir yerden direnmesi ve bir noktada da feminizme temas etmesi hikayeyi oldukça genişletmeye fayda sağlamakta. Ancak tüm bu dirence rağmen, yer yer unuttuğumuz bir gerçek de bizimle birlikte hikayede akmaya devam ediyor. O da Georgie’nin hala büyük bir travma ile baş etmek zorunda kalmış olan küçük bir çocuk olması. Yönetmen Charlotte Regan aslında uzun zamandır kısa filmlerde ve müzik videolarında gelecek vaat eden bir yetenek olduğunun sinyallerini vermekteydi. Ve bu Doğu Londra'daki bir toplu konutta geçen, kitchen-sink drama türü ile hayata yeniden başlama, keder, sınıf ve ebeveynlik hakkında son derece içten, otantik bir film olan "Hırçın" ile uzun metrajlı filmlere geçişini yapmış oldu. Bu türde devam eder mi göreceğiz ama umut vaad eden bir yönetmen olduğunu şimdiden söyleyebiliriz.