Fair Play - Beyazperde.com eleştirisi : Ağlayacaksan hiç oynamayalım Luke…

Netflix’in Ekim 2023 orijinal içerikleri kapsamında yayına giren Fair Play, yönetmen Chloe Domont’un çektiği kısa filmler ve dizi bölümlerinden sonra ilk uzun metrajlı yönetmenlik ‘işi’. 1987 doğumlu olan, yani görece ‘hafif pişmiş’ diyebileceğimiz yönetmen Domont, filmin aynı zamanda senaristi. Yani yapımda içimize sinmeyen her şeyi Domont’un omzuna günah keçisi misali yükleyebiliriz. 

Emily (Phoebe Dynevor) ve Luke (Alden Ehrenreich) New York’ta önemli bir finans ve yatırım şirketinde çalışan ve şirket kuralları gereği ilişkilerini gizli biçimde yaşayan, birbirlerine çok aşık bir çifttir. Luke, gençlik hayali olan bu firmada uzun zamandır çalışmaktadır ve şirkette terfiler konuşulmaktadır. Fakat şirketin yöneticisi Campbell (Eddie Marsan) beklenmedik bir karar alarak Luke’u değil de Emily’yi terfi ettirince çiftin arasındaki dengeler bozulur ve ilişkilerine olumsuz biçimde yansır. Emily, uzun zamandır hak ettiği pozisyona alnının teriyle kavuştuğuna inanırken, Luke hakkının yendiğine inanmakta ve Emily’yi hem pozisyonu açısından hem de başta Campbell olmak üzere yönetim kademesindeki diğer tüm erkeklerden kıskanmaktadır. 

Senaryo, Amerikan finans ve borsa sektöründeki acımasızlığı kendisine çerçeve olarak çizerken, bu vahşi jungle’da insaniyetini koruyarak ayakta kalma çabasının güçlüğünden dem vuruyor. Üstelik bunu yaparken de özverili bir kadın çalışanın maruz kaldığı/kalacağı mobbing, çıkar ilişkisi, iftira vb. haksızlıkları sıralamaya çalışıyor; ama, bu elim konular maalesef yüzeysel ve klişe bir şekilde işleniyor. Bu temaları gerilim ve tutku unsurları ile ele almaya çalışan Domont maalesef karakterlerin geçmişleri, motivasyonları, çevreleri ve yakınları ile olan ilişkileri gibi altı doldurulması gereken destekliyici unsurlarda çuvallıyor. Filmde Emily ve Luke çiftinin ilişkisinin derinliği de, filmi süsleyen cinsellik boyutu hariç, es geçiliyor. 

Bu bağlamda maalesef filmdeki oyunculuklar da pek tatmin edici değil. Phoebe Dynevor, Emily rolünde elinden gelen performansı sergilemeye çalışsa da karakterinin duygusal çatışmalarını yansıtmakta zorlanıyor. Alden Ehrenreich ise Luke rolünde sönük ve tek boyutlu bir karakter olarak kalıyor. Luke’un Emily’e karşı duyduğu kıskançlık, öfke ve aşağılık kompleksi gibi duyguları inandırıcı bir şekilde veremiyor. Filmdeki diğer yan karakterler ile çiftin ilişkileri de yukarıda da dem vurduğumuz gibi, oldukça yüzeysel kalıyor. Bir tek Eddie Marsan’ın canlandırdığı şirketin patronu Campbell’i bir nebze hikayeye katkısı var gibi sayabiliriz. Bunlar harici, ofisteki diğer karakterler, çiftin sürpriz nişan partisine gelen ailesi gibi detaylar öyküye pek bir katkı sağlayamadan adadan ayrılıyor…  

Filmin ağırlığını saran karanlık atmosferi de aslında hikayenin gerilim bölümlerinin etkisini arttırmak amacıyla bu biçimde kurgulanmış; çoğu ya ofiste ya evde geçen sahneleri ile atmosfer kurma, dramatik ışık kullanımı vb. teknik konularda belli bir çizginin üstünde diyebiliriz Fair Play için. Film içinde Brian McOmber imzalı müzik kullanımı, gerilimi destekleyecek biçimde seçilmiş olsa da esas finalde gelen Charles Hodges sesinden dinlediğimiz “There Is Love” parçasının seçimi, filmin çarpıcı olmaya çalışan finali ile birlikte, en iyi tercihi diyebiliriz.  

Özetle Chloe Domot maalesef çok iyi işlenebilecek ve iyi işlendiğinde akılda kalacak bir konuyu vasat bir anlatım ve oyunculuk yönetimi ile heba etmiş gibi görünüyor. Fair Play, hikayeyi aktarmaya çalışan oyunculuklar açısından da maalesef tatmin edici bir noktada değil. Parlak ve yakışıklı çocukların fink attığı Wall Street piyasasının, gerçek vahşi yüzünü seyretmek isterseniz efsanevi Wall Street (1987) ile başlayarak, The Wolf of Wall Street (2013) ve The Big Short (2015) gibi en bilindik yapımları izleme listenize alabilir; Margin Call (2011) ve Too Big to Fail (2011) filmlerinin yanına bir de tadımlık belgesel Inside Job'u (2010) ekleyerek bu maratonu taçlandırabilirsiniz. 

Duygu Kocabaylıoğlu