Başkalarının Çocukları - Beyazperde.com eleştirisi : Başkalarının duyguları!

Bir Fransız draması olan Other People’s Children / Başkalarının Çocukları, kendini işine adamış bir lise öğretmeni ve endüstriyel tasarımcı bekar bir baba arasında yaşanan buruk bir aşk hikayesini anlatıyor! Eyfel Kulesi görüntüleriyle açılan film bize romantizm vadettiğini en baştan belli ediyor ve hızlı bir akışla Rachel’ın hayatının içinden geçiriyor bizi. Ardından Ali ile sıcak bir öpücük ve tutkulu bir sevişmeyle devam eden süreç hem bir başlangıcı hem de zirveyi işaret ediyor. Her ne kadar bu, Ali’nin küçük kızı Leila’nın da işin içine girmesiyle üç kişilik bir ortaklık yaratsa da yönetmen Rebecca Zlotowski baştan sona Rachel’ın duygularını değerlendirmenin derdinde! Yani Rachel’ı her yerde takip ediyor, annesinin mezarı başında, babasıyla birlikteyken, küçük kardeşinin mutluluk anlarında, öğrencisine yardım ederken ve iş arkadaşıyla küçük flörtleşmeler yaşarken. Filmin diğer kahramanları, Ali de dahil o kadar kapalı ki, onlardan nasıl hamleler geleceğini sezmekte zorlanır bir halde bırakıyor yönetmen bizi!

Rachel, Ali’nin ihtiyaçlarına uygun davranarak, Leila ile daha fazla zaman geçirmeye başlar, onu judo derslerinden almaya, mutlu olduğu kadar zaman zaman kırılganlık noktasına da varan bağ kurma işine devam eder. Judo derslerinde Leila’nın gerçek annesiyle tanışır ve onun hasta arkadaşıyla bağ kurmaya başlar. Film Rachel’ın tecrübesiz bir anne olduğu kadar bunu bertaraf etmeye ne kadar hevesli olduğu konusunda da bizi ikna etmeye çalışıyor. Geçmişinde erken kaybedilen bir annenin travmasını da beraberinde taşıyarak, kendi çocuğunu yapma girişimlerine kadar Leila’nın çocukluğunu ve sıcaklığını içine çekmeye devam eder Rachel!

Zlotowski, oyuncularının vücut diline, yakın çekimlere ve onunla uyuşan ekran kimyasına dikkat ediyor, bir anlamda filmin tamamına yayılan dokusuyla François Truffaut etkisi yarattığını da söyleyebiliriz. Bunda Belçikalı Fransız aktör Virginie Efira’nın sessiz ama derinden ışık saçan varlığının etkisini de yabana atmamak lazım.

Gelelim filmin odak noktası Leila’ya… Onu sadece Rachel’in yanında görüyoruz yani Rachel onu gördüğü anlarda. Bu da filmin Rachel ve Leila arasında tüm etiketlere inat bir bağ kurmaya çalıştığının ispatı gibi geliyor. Filmde ne Leila ne de Rachel kahraman, ikisi de anını yaşıyor. Leila istediği ve istemediği her şeyiyle çocuk, Rachel de kırıldığı ve mutlu olduğu anlarıyla bir kadın! Ama hayat, onlardan ibaret olmadığını her daim vurgular vaziyette!

Başkalarının Çocukları muhtemelen yönetmenin hayatından kesitler taşıyan, yönetmenin önceki filmleri gibi (An Easy Girl) dışa vurulamayan arzular ve minik gerilimlerin izdüşümünde kafası karışık kadınların dünyasıyla çevreliyor bizi. Ali, eski karısı ve sevgilisi arasında bocalasa da yönetmen tavrını Rachel’dan yana koyuyor ve doğrusuyla yanlışıyla onu takip etmeye devam ediyor! 

Film araya farklı tatlar sıkıştırmaktan da geri durmuyor. Belgesel film yapımcısı Frederick Wiseman tarafından canlandırılan jinekolog rolü, bir nevi balon patlatıcı görevi üstleniyor. Yaşını başını almış jinekolog, Rachel’e hamile kalmak için fazla zamanı kalmadığını söylediğinde, (kendisi için de hayat vurgusu yapar) hikâyenin başından beri bereketle, coşkuyla ilerleyen romantizm duygusunun bir anda tuz buz olduğunu görüyoruz ve Rachel’in panik duygusuyla düşüşe geçen hayatına tanıklık etmeye başlıyoruz bu kez!

Film aslında başından beri yalnız bir kadından esirgediği duygularla devam ediyor. Filmin sonuna doğru Rachel, Ali’nin ailesine bakarken yalnız! Yanında kız kardeşinin çocuğu, Leila’nın koşturan çocuk dünyasına bakakalır! Neyse ki yönetmen filmi böyle bir sonla kapatmıyor, gönlü razı değil belli ki! Rachel ne kadar romantizme ve anneliğe özlem duysa da, olmamışlık duygusunun da tamamlanmaya etkisi olduğunun farkında bir kadın olarak yoluna devam ediyor. Yüzünde bir gülümsemeyle, etki ettiği anların tatminiyle, her zaman yeniye ulaşmanın mümkün olduğuna dair koca bir adımla hepimize umut aşılıyor.

twitter.com/banubozdemir