Siyah Telefon - Beyazperde.com eleştirisi : Joe Hill'in Stranger Things'i

The Excorcism of Emily Rose, The Day the Earth Stood Still, Sinister ve Doctor Strange gibi filmlerle tanıdığımız, Doctor Strange in the Multiverse of Madness’ı da kreatif anlaşmazlıklar sebebiyle son anda bırakan Scott Derrickson’ın Stephen King’in oğlu Joe Hill’in kısa öyküsünden uyarladığı Black Phone, Denver’da yaşanan bir hikayeyi, 70’ler estetiğinde izleyici ile buluşturuyor.

13 yaşındaki Finney, istismarcı ve alkolik bir baba ve ölen annesinin durugörü yeteneğini alan kız kardeşi Gwen ile birlikte yaşayan utangaç bir çocuktur. Okuldaki zorbalarla başa çıkamayan, hoşlandığı kıza açılamayan Finney için hayat yeterince zorken, akranlarını bir bir avlayan ve ardında siyah balonlar bırakan bir seri katilin varlığı işleri daha da zorlaştırır. Daha önce kaçırılan tüm erkek çocuklarını az çok tanıyan Finney için son darbe, onu zorbalarından elinden kurtaran arkadaşı Robin olmuştur. Robin’in yasını tutmaya vakti kalmadan Finney de kendini, ona bir sihirbaz olduğunu söyleyen ve halkın The Grabber dediği katilin bodrumunda bulacaktır.

Pislik içinde bir yatak, ulaşılması zor küçük bir pencere ve neden orada olduğu bilinmeyen bir telefondan oluşan karanlık bodruma kapatılan Finney, buradan çıkmanın yollarını ararken, tembel katilimiz Grabber (Ethan Hawke) da, üst katta elinde kemeri ile avını beklemektedir. Kablosu herhangi bir yere bağlı olmayan duvardaki siyah telefon çalmaya başladığında, Finney için bir umut ışığı doğar. Ölen çocukların hayaletleri Finney’e evden ve Grabber’dan kurtulması için bilgiler vermeye başlar. Diğer taraftan kız kardeş Gwen da rüyalarında Finney’ı kurtarmanın bir yolunu bulamaya çalışır.

İlk bakışta Stranger Things (filmin uyarlandığı kısa hikaye, Stranger Things'ten on yıl önce yazılmış), IT gibi yapımlara benzetebileceğiniz, ancak izleyiciye çok daha azını veren, neden ve nasıllarla hiç ilgilenmeyen bir film var karşımızda. Oyunculuklardan bahsedecek olursam, Finney’i oynayan Mason Thames ve katil Ethan Hawke da dahil olmak üzere, parlayan tek performans Gwen’i oynayan Madeleine McGraw’a ait. Zaten Hawke’in Hawke olduğunu çok kısıtlı zamanlarda, taktığı parçalı maskelerinden gördüğümüz gözlerinden ve sesinden anlayabiliyoruz, hepsi bu.

Hayaletlerin neden telefonla iletişime geçmeye ihtiyaçları olduğunu, amacı sadece öldürmek olan Grabber’ın neden çocukların kaçmaya çalışmalarını beklediği, Grabber’ın olayı çözmeye kafayı takmış kokainman kardeşi Max’in nasıl olur da bu kadar kör olduğu gibi soruları bir kenara bıraktığımızda elimize sadece birkaç jump scare, Ethan Hawke’in Hawke olduğunu anlamamıza asla izin vermeyen korkunç maskeleri ve kız kardeşi oynayan Madeleine McGraw’ın performansı kalıyor ki, bunlar da filmin iyi bir korku/gerilim olmasına yetmiyor maalesef.

Grotesk maskesinin ardındaki dengesiz katil ve hassas çocuk arasındaki dinamik; potansiyel olarak zengin, ancak film ne yazık ki bunu keşfetmekle ilgilenmiyor. Siyah Telefon’un ürkütücü tek unsuru Grabber’ın kendisi olmasına rağmen, onu çoğunlukla Finney’den uzakta, üstü çıplak sandalyesinde otururken görüyoruz. Film Grabber’ın arka planını, motivasyonlarını, günlük yaşamını büyük ölçüde belirsiz tutuyor. Elbette korku filmlerinin katilleri hakkında ne kadar az bilgi sahibi olursak, o kadar korkutucu olduğu düşünülerek böyle bir karar alınmış olabilir ama filmin elinde tuttuğu tek kozu bu kadar az kullanması ve kötü adamı izleyiciden bu kadar uzak tutması anlaşılır gibi değil.

The Texas Chainsaw Massacre, Emergency! gibi yapımlara atıfta bulunmak yeterliymiş gibi, film 70’ler Amerikası hakkında fazla bir şey söylemiyor. Hatta söylediği tek şey, çocukların hayatının okulda zorbalarla, evde sorunlu ebeveynlerle çevrili bir cehennem olduğu. Yeterince irdelenmemiş fikirlerin bir araya geldiği Black Phone, 80’lerde çekilmiş bir film olsaydı belki de iyi derdik, ama bu nostaljik hava altı boş bir hikayenin fonu olunca, izlediğimiz onca filmin ardından artık yeterli gelmiyor.