Dating Amber eleştirileri

“Dating Amber”, yarı – otobiyografik senaryosunu da yazan David Freyne’nin yönetmen koltuğunda oturduğu romantik bir komedi…

Yoruma başlamadan önce, nüfusunun ezici çoğunluğunun Katolik olduğu İrlanda’da, 1995 yılında yapılan ve yüzde 50,2’lik kıl payı bir “Evet” ile sonuçlanan anayasa referandumuna kadar boşanmanın, dini nedenlerle yasak olduğunu muhakkak belirtmemiz gerekiyor…

Ki, bu referandum sonrasında bile anayasaya, “Boşanmak isteyen çiftler dava açmadan önceki beş yılın dört yılında ayrı yaşamış olmalılar” maddesi konulabilmiştir en fazla…

Fakat aynı İrlanda’da, 2015 yılının Mayıs ayında yapılan ve halkın yüzde 62 sinin “Evet” dediği bir referandum ile bu kez LGBT evliliklerinin önü açılmıştır…

Yani yirmi yıl içerisinde, nereden nereye…

Zira homofobik önyargılara sahip olan Katolik İrlanda toplumu gitmiş, yerine bilimi kendine rehber edinmiş bambaşka bir İrlanda toplumu gelmiş…

Yoksa bunun tersine, İrlanda’nın yüzde 62 sinin eşcinsel olduğu ve sırf o yüzdende bu yasal düzenlemenin rahatlıkla yapılabildiği düşünülemezdi de zaten…

Şu ana kadar ki, ufak dokundurmalar ile ülkedeki mevcut yapıya ilişkin sosyolojik atmosferi de kısaca yansıttığımıza göre haydi, şimdi de başlayalım yorumumuza…

Filmimizdeki olaylar, henüz günün herkes için tam anlamıyla “aydınlanmadığı” 1995 İrlanda’sının küçük bir kasabasında yaşanıyor…

Kendileri de gerçek cinsel kimliklerinin tam ayırdında olamasalar da lisedeki ergen irisi sınıf arkadaşları Kev (Ian O'Reilly) ve yakın çevresince eşcinsel olmakla itham edilerek dışlanan Eddie (Fionn O'Shea) ile Amber (Lola Petticrew), bu baskılardan kurtulmak için herkesi ikna edebilecek çıkar bir yol bulmak zorundadırlar…

Bulurlar da…

Asker olan babasının da yönlendirmesi üzerine, biraz istemeyerek de olsa askeri eğitim alma hazırlıkları yapan Eddie ile 10 pound karşılığında, sevişecek ergenlere karavan kiralayan Amber, bundan böyle “sevgili” rolü oynayacaklardır…

Bu karar sonrasında, artık ikili için günler daha bir kolaylaşmış ve hatta çevrelerine hava atmaya dahi başlamışlardır…

Öyle ki, herkesin gözleri önünde, öpüşüp koklaşmayı da ihmal etmemektedirler…

Elbette bu, “yalancı bahar havası” sonsuza dek sürmeyecektir…

İkilinin Dublin’deki bir “eşcinsel” bara gitmeleri ve orada Amber’ın kendisi gibi lezbiyen olan Sarah (Lauryn Canny) ile tanışması, güneşli havanın bulutlanarak bozmasına yol açar…

Ve…

Ne mi, olur?

Oldukça güzel devam etmekte olan filmin bundan sonrasını sizlere bırakacak ve Freyne’nin yaptığı üç dokundurma ile iki saygı duruşuna da şöyle bir değindikten sonra yorumumuzu noktalayacağız…

İlk dokundurma, tabii ki de Freyne’nin resmi İrlanda ordusunu, Amber’ın ağzından, “Faşist savaş makinası” olarak nitelendirmesi…

Muhtemelen tahmin edebiliyorsunuzdur, böylesi bir tanımlamanın ardından Orta Doğu coğrafyasındaki bir sinemacının başına nelerin gelebileceğini…

İkincisi, okuldaki TV’den öğrencilere izlettirilen dini içerikli seks eğitimi videosunda bir rahibenin, eşcinsel eğilime sahip olanlara yönelik olarak gökyüzünü işaret ederek, “Unutmayın! Bir izleyiciniz var!” uyarısında bulunması…

Boşanma yasağına dikkat çekmek için Eddie’nin annesi Hannah (Sharon Horgan) ile babası Ian’in (Barry Ward) yataklarını ayırmış olmaları da üçüncü dokundurma olsun…

Sözünü ettiğimiz saygı duruşları da feminizmin öncü isimlerinden Fransız düşünür Simone de Beauvoir ile kadın hakları savunucularından İrlanda’lı oyun yazarı George Bernard Shaw’a dair…

Keyifli seyirler,