İki Aşığın Ölümü - Beyazperde.com eleştirisi : Evlilik aşkı öldürüyor mu güzelim?

Lise yıllarında başlayan bir ilişkide, kazara (!) ilk çocuğa hamile kaldıktan sonra küçük bir kasaba hayatının hay huyu içinde 6 kişilik bir aileye döndüyseniz, bu sorunun cevabı David ve Nikki çifti için fazlasıyla kafa karıştırıcı. Senaristliğini ve yönetmenliğini, bu filmle ilk uzun metrajlı işine imza atan Robert Machoian’ın üstlendiği İki Aşığın Ölümü (The Killing of Two Lovers) bu haftanın küçük bütçeli, bağımsız yapımı olarak karşımıza çıkıyor.

4:3 kadrajına biçimsel olarak da sıkıştırdığı minimalist anlatımıyla Machoian’ın kamerası, çiftlerden erkek olanının, David’in peşi sıra hareket ederek, sorunlar yaşayan bir evliliğin belki de en bocaladığı günlere eğiliyor. Zira içinden bulunduğu girdaptan biraz kafasını dışarı uzatarak nefes almak isteyen eş Nikki, aileyi tamamen dağıtmadan bir süre ayrı yaşama, hatta başka insanlarla da görüşme fikrini masaya getiriyor. Ortak alınmış bir karar gibi seyirciye lanse edilse de, filmin çarpıcı açılışına bakarsak David, bu kararın uygulamasından pek de hoşnut değil!

Hatta filmin ilerleyen sahnelerinde görüyoruz ki dünya bayadır David’e ayak uydurmaktan vazgeçmiş. Machoian’ın kaleminden çıkan fedakâr bir baba ama esasen içinde doğup büyüdüğü taşrada bir ‘kaybeden’ David. Üstelik onun içinden geçtiği gerçekliği kabullenememe, kıskançlık, çaresizlik vb. buhranlara o kadar çok odaklanıyoruz ki çifti bu noktaya getiren esas meseleleri neredeyse hiç görmüyoruz. Senaryo seyirciye birebirde göstermeden anlatmayı tercih ediyor; boşlukları biz doldurmalıymışız hissi yaratıyor. Bu noktada biraz dikkatli davranmalı ve Nikki’yi cadı kazanına atmamalı seyirci. Zira feminist bakış açısından okumaya kalktığımızda, taşradaki stilistlik erkek buhranı karşısına ‘umarsız davranan 4 çocuk annesi kadını’ oturtmak işten bile değil! Ama tıpkı yerli sinemamızın buhranları gibi Amerikan sineması da taşradaki bu toksik erkekliği pek sever. Çözmeye çalışmaktansa eşelemek, arı kovanına çomak sokmak çok daha eğlencelidir çünkü. Bir de kadın kısmına karşı cadı avcılığı en kolayıdır. Neyse ki yönetmen birkaç ince manevra ile bu kolaycılığa kaçmadan çiftler arasındaki dengeyi korumaya özen gösteriyor. Tansiyonu neredeyse hep gergin tutarak seyirciyi 84 dakika sonunda finale taşımayı başarıyor.

Oyunculuklar açısından baktığımızda başrol David’i canlandıran Clayne Crawford’un filmde olmadığı sahne neredeyse yok. Yönetmenle tanışıklığı 2009’a uzanan ve filmin uygulayıcı yapımcı titr’lerinden birini de üstlenen Crawford, David karakterinin tüm biçimsel ve manevi sıkışmışlığını, ‘tüm dünya onun omuzlarına yüklenmiş’ hissini her sahnede sırtlıyor ve bu duyguyu seyirciye geçirmek için gözle görülür bir çaba sarf ediyor. Anne Nikki’yi canlandıran Sepideh Moafi de karakterinin kendi çerçevesi içerisinde inandırıcı bir oyunculuk sergiliyor; sınırlı yakın planlar oldukça başarılı. Filmin çocuk oyuncuları ise God Bless the Child ve The Minors filmlerinde de olduğu üzere yönetmen-senarist Robert Machoian’ın kendi çocukları. Crawford ve Machoin verdikleri ortak bir röportajda çocuklarla çekimlerden önce defalarca prova yaptıklarını ve oyunculuğun artık onlar için bir oyuna dönüştüğünü dile getirmişler. Gerçekten çocuk oyuncu yönetimi olabilecek en üst doğallıkta. Birbiri üzerine binen diyaloglarla bu doğallığın gücü de artıyor.

Film mütevazı bütçesine rağmen teknik anlamda da güçlü. 4:3 kadrajı ile kullanılan geniş açılı planlar, seyirciyi hikayeyi kıyısından kıyısından izlemeye mecbur bırakırken, ses tasarımı da özellikle baş karakter David’in ruh haline paralel bir çizgide kurgulanmış. Süpermarketteki kahve sahnesi, kamyonetin arkasında elma yediği plan ya da ‘atış talimi’ yaptığı sahnelerdeki ses tasarımı karakterin psikolojisinin altını özellikle kalın kalın çiziyor…

Prömiyerini 2020 Sundance Film Festivali’nde yaptıktan sonra ülkemizde de çevrimiçi olarak 40. İstanbul Film Festivali’nde kendisine yer bulan İki Aşığın Ölümü (The Killing of Two Lovers), haftanın festival filmi kategorisinde Başka Sinema salonlarında vizyonda!

Sağlıkla kalın, iyi sinemayla kalın!