Oblivion - Beyazperde.com eleştirisi : Bir ondan, bir bundan...

Tron Efsanesi ile geçmişte aldığı mimarlık eğitimini filmlerine yansıtacağını bas bas bağıran Joseph Kosinski, hiç şüphe yok ki görsel yönü kuvvetli bir sinemacı. Neredeyse fetişleştirdiği gelecek tasvirleri ve stilize tasarımlarıyla sinema yolculuğunda katedeceği yol hakkında bize ipuçları veren yönetmen, ses bandını ele geçiren elekronik müzik takıntısından da vazgeçmeyecek gibi görünüyor ki yaratmak istediği dünya için çok yerinde bir tercih bu. Tüm bunlara son dönemde hiç de sık rastlanmayan 'orijinal bir bilimkurgu epiği' çekme isteğini de eklediğimizde, Joseph Kosinski takip edilmesi gereken bir isim halini alıyor.

Oblivion bir yeniden çevrim değil. Ne bir kitaptan, ne bir oyundan ne de bir çizgi filmden sinemaya uyarlanmış. Kosinski'nin bizzat kendi yazdığı ancak yayınlanmayan çizgi romanını temel alan film, dünyanın istila edildiği 2073 yılında geçiyor. İnsanoğlu bu istilayı geri püskürtmeyi başarmış ancak nükleer silah kullanıldığından durum pek de iç açıcı değil. Kurtulan azınlık Satürn'ün en büyük ayı olan Titan'a transfer edilmiş. Koloninin ihtiyaç duyduğu doğal kaynaklar halen dünyadan sağlanmakta ve bu kaynakları sağlayan makineleri koruma, tamir etme görevi Jack Harper (Tom Cruise)  ve iyi bir ekip oluşturduğu eşi Victoria (Andrea Riseborough)'ya ait. Issızlığın ortasında kendilerine son derece minimal ve kullanışlı bir ev de tahsis edilen ikili, bir yandan işlerini yapmaya çalışırken bir yandan da Scav ırkıyla uğraşmak zorunda. Gayet rutin ilerleyen, Titan'a geri dönme hayalleriyle geçen günlerinin bir harekete ihtiyacı var, bu hareket de Jack'in arada sırada gördüğü sanrıların içerisinden çıkıp geliyor. Dünyaya düşen bir gemi ve içinden çıkan gizemli güzellik Julia (Olga Kurylenko), ikilinin bildiği her şeyin tekrar gözden geçirilmesini salık veriyor.

Oblivion uzun bir süre kendine güveni tam ve ağır ilerliyor. Bu anlarda Jack'in koca bir gezegende yalnız başına etrafı kolaçan etmesini izliyoruz. İyi çekilmiş bir filmde kıyamet sonrası atmosferde dolaşan tek bir kahraman her daim ilgi çekici olmuştur. Kosinski de bunun ekmediğini bir güzel yiyiyor. Her plan Imax perdesinde daha spektaküler görünmesi için çekildiğinden aslında Jack'e bile gerek yok ama neyse...

Yaratılan dünya bir çok açıdan Prometheus'la benzerlikler gösteriyor. Çoğu sinemasever tarafından hayal kırıklığı olarak nitelendirilen ancak bu görüşe pek katılmadığım Prometheus'ta dış mekan çekimlerinin ne denli bir kusursuzluğa sahip olduğunu hatırlarsınız.  Kosinski bunun farkında ve öncülünün biraz kaçak oynadığı tarafa yüklendikçe yükleniyor. Sakın ola ki bu söylemi Oblivion'un zayıf karnı olarak algılamayın, aksine en güçlü tarafı bu. Zira film, tek adamlılıktan çıkıp bol karakterli bir hikayeye döndüğünde işler sarpa sarıyor, ciddi problemler baş gösteriyor.

Yazının başında bahsettiğimiz orijinal olma halinin, yeni yetme bir yönetmenin sevdiği bütün bilimkurguları birleştirdiği bir pastişe evrilmesi Julia'nın filme entegre edilmesiyle başlıyor. Bu dakikadan sonra 2001: Uzay Macerası (2001 : A Space Odyssey), Solaris, Logan'ın Kaçışı (Logan's Run), The Omega Man, Gerçeğe Çağrı (Total Recall), Azınlık Raporu (Minority Report) hatta yakın tarihten Moon bile '10 film birden' seçkisinin içerisinde karşımıza çıkıyorlar. Scavlarla ilgili henüz filmin başında çözdüğümüz gizem açığa çıktığı andan itibaren ise merak unsurunu ayakta tutacak bir neden kalmıyor. Bu dakikalarda Morgan Freeman'ın şaka gibi Beech performansına dikkat kesilip kendinizi eğlendirmeniz tavsiye edilir.

Janra dair referanslar içerdiği düşünüldüğünde bilimkurgu hayranlarını memnun edebilecek kalibreye sahip olan Oblivion, benim gibi 'işin kolayına kaçmak' olarak algılandığında pek de sevilecek bir iş değil ne yazık ki. Yine de  Joseph Kosinski'nin markası haline gelecek tekno bilimkurgu yetkinliği ve Daft Punk'tan koltuğu devralan M83'ün klasik müzikle elektroniği harmanladığı soundtrack çalışması filmi vasatüstü olarak tanımlamamızı sağlıyor.

firat_atac@hotmail.com / twitter: firatatac