Trespassers eleştirileri

Senaryosu, Corey Deshon tarafından yazılan “Trespassers / Hell Is Where the Home Is”; yönetmen koltuğunda Orson Oblowitz’in oturduğu bir drama…

Dünya prömiyeri, 26 Ağustos 2018’de FrightFest Film Festivalinde (Londra) yapılan ve 12 Temmuz 2019 tarihinde vizyona giren filmin; hâlihazırda IMDB, Rotten Tomatoes ve Metacritic gibi mecralarda ciddiye alınacak miktarda oydan oluşan bir izleyici ve yorumcu puanı ortalaması mevcut değil…

O yüzden bizde, düşük bir bütçeyle çekildiği her halinden belli olan “bu kapalı tek mekân filmini”; her zamanki gibi önceliği oyuncu kadrosuna vermek suretiyle bizzat kendimiz mercek altına alarak incelemeye ardından da puanlamaya çalışacağız…

Bunun içinde, artık neredeyse yorumlarımızda geleneksel bir özellik halini aldığı üzere ayrıntılı incelemeye geçmeden önce filme ilişkin ilk tespitimizi, sonrasında da naçizane ilk önerimizi paylaşalım istiyoruz…

***

Bu bağlamda da işe, karşımızdakinin:

Eğer her yerin kan revan içinde kaldığı korku filmlerini seviyorsanız ve favori tercihlerinizin arasında, en iyi örneklerinden birini, Haneke’nin “Funny Games”inin (2007) oluşturduğu; korkunun ”Home Invasion & Survival / Ev İstilası ve Hayatta Kalma Mücadelesi” olarak tanımlanan alt kategorisi de varsa, hiç düşünmeden ve IMDB’deki puanlarına takılmadan izlemeniz gereken bir film olduğunu söyleyerek başlayabiliriz…

Zira emin olun, peş peşe gelen “şok talihsizlikler” ve “korku ile yüzleşme anı” biçiminde tanımladığımız; birbirini takip ederek tamamlayan iki bölüm halinde kurgulanmış olan “Trespassers”, sizi fazlasıyla tatmin edecek…

Tamam, belki başlangıçta, birbirleriyle taban tabana zıt kişiliklere sahip olan “aykırı”, Sarah (Angela Trimbur) – Joseph (Zach Avery) ile Estelle (Janel Parrish) – Victor (Jonathan Howard) çiftleri arasındaki ilişki ve yaşananlar size, “O da ne, yanlış filme mi geldik acaba?” dedirtebilir…

Biraz sabredin ve bekleyin…

Neden mi?

Çünkü hani aynen, “Karaman’ın koyununun hikâyesinde” olduğu gibi sonradan ortaya çıkacak olan; “vur deyince öldüren” tarzdaki “sert oyunu” gördüğünüzde, “ağzınız açık” yapışıp kalacaksınız oturduğunuz yerlere…

Ve hatta peş peşe gelen “şok talihsizlikler” olarak tanımladığımız bu ilk bölümde, öylesine çok özel (ve başarılı) “iki” sahne var ki, “ne olduğunu / nasıl olduğunu” anlayabilmek için filmi durdurup geri alarak yeniden izlemek zorunda dahi kalabilirsiniz…

***

Hadi diyelim, biraz terleyerek de olsa bu bölümü kazasız belasız, ölümcül olmayan bir kaç küçük sıyrıkla atlattınız…

Sırada, “geldim” diyen ve (kesinlikle uyarmış olalım) “ciddi rahatsızlıklar veren” görüntüler de içeren; “korku ile yüzleşme anı” biçiminde isimlendirdiğimiz, çok kanlı bir insan avı bölümünün içinde bulacaksınız kendinizi…

Yukarıda da belirttiğimiz gibi bütün bu sıraladıklarımız, kapalı tek mekândaki oldukça başarılı bir atmosfer içinde gerçekleştirilerek anlatılmış…

Yani, yönetmen olarak henüz ikinci filmini çeken Orson Oblowitz ve ekibi, kesinlikle turnayı gözünden vurmuş…

Ne diyelim?

Darısı, sosyal bilimlerce tanımlanan, tipik bir “Şarklı” eziklik içinde; “Bin bir bahane ile ortaya çıkma hali” olarak nitelenen, bizim “yerli ve milli” beceriksizlerin başına…

***

Belki biraz tarzımızın dışında olacak ama tek bir “spoiler vermeden” buraya kadar yazdıklarımızın tamamı, zımnen de olsa ikisini de içerdiği için filme ilişkin hem ilk tespitimiz hem de ilk önerimiz olsun… Ayrımı gönlünüze göre siz kendiniz yaparsınız…

Sonuç olarak, kendi değerlendirme sistemimiz içinde puan olarak 3 verdiğimiz bu film için önerimiz de, olumsuz yorum ve puanlara aldırmadan, “bir şans da siz verin” şeklinde olacak…

Keyifli seyirler,

Son bir not:
Tüm hakları bize ait olan bu yorumun orijinal hali, 17 Nisan 2020 tarihinde bir başka mecrada yayınlanmıştır...