Yüzleşme - Beyazperde.com eleştirisi : Yüzleşmek lazım!

2015 yılında neredeyse aynı konuya eğilen iki film vardı. Birisi The Club diğeri de Spotlight. Şili sinemasının nadide örneklerinden The Club pedofil rahiplerin sürgün hayatını anlatıyordu, onların tacizine uğrayan bir adamın ortaya çıkmasıyla inziva cezası başka bir boyut kazanıyordu! Spotlight ise bir gazetecilik başarısı olarak, pedofil rahiplerin ve tabii onları koruyan kiliselerini hedef alıyordu! İkisi de başarılı ve anlattıkları konuya sahip çıkan filmlerdi!

Din hala tabu, din adamlarının dokunulmazlığı var ama dokundukları çocukların hayatlarından inanılmaz trajediler çıkıyor. Ve bunlar zaman zaman basına yansıyor, tepkiler ortaya konuluyor ama çocuklar hayatlarını karartan bu olayla yaşamak, baş etmek zorunda kalıyor. François Ozon Grâce à Dieu / Yüzleşme filmiyle, 1986-1991 yılları arasında Fransa’nın Lyon kentinde Bernard Preynat adlı papazın cinsel istismarına uğrayan çocukları anlatıyor. Tabii onların büyüyüp birer yetişkin oldukları zamanı. Çünkü hepsi bastırılmış bir utançla büyümüş, hayata karışmış, yuva kurmuş, çocuk yapmış ama o istismarın dehşetini yıllarca derinlerde yaşamış adamlar. Papazın kontrolünde, ona teslim edilen erkek çocukları bir yaz kampında, ya da odasında taciz eden papaz yaptıklarını sonuna kadar kabul ediyor! Kabul ettikçe suçunun, günahının hafiflediğini hissediyor sanırım. Olay Alaxendre ile başlıyor, papaz Preynat’ın hala göreve devam edip çocuklarla çalıştığını görünce kilisenin bu tarz olaylara bakış açısını, duyarlılığını sorgulamak üzere dava açıyor ve diğer mağdurlara ulaşıyor. Kilise de yapılan suçlamaları kabul ediyor ama icraat yok! Sonra devreye François ve Emmanuel giriyor, onlar da aynı yıllarda aynı papazın tacizine uğrayan genç adamlar! Emmanuel içlerinde en faza savrulanı, hayatını toparlayamamış, kendini, erkekliğini hatta cinsel organının şeklini bile sorgular durumda! François en ateşlileri, en serti. Hatta bayrağı Alexendre’den teslim aldığını söylemek mümkün! Papaz Preynat’ın ruh hali ilginç gerçekten de! O zamanın çocukları şimdinin büyükleriyle hesaplaşırken hala onlara çocuk gibi davranıyor, onların yetişkin olduklarını kabul edemiyor gibi! Bu da onları ve avukatlarını sinirlendirmeye yetiyor. Tabii izleyenleri de!

Konu büyük bir ciddiyetle işleniyor, adeta bir belgeselci gibi konu konuyu, insan insanı doğuruyor. Hatta konunun önce belgeselle anlatılması düşünülmüş ama Ozon meseleyi kurmaca olarak daha iyi ortaya koyabileceğini düşünmüş ve çekmiş. Çok da iyi yapmış. Spotlight da aynı ciddiyetle bir belgesel edası kuşanan filmlerdendi ve derdini derli toplu bir şekilde anlatıyordu! Sanırım gerçek olayların kurmacaya sapsa da belgesel etkileri devam ediyor, ya da o etkiyi devam ettirebilmek için yönetmenler yoğun çaba harcıyor. Film, mağdurlar arasında kurulan dostluğu, dayanışma ve paylaşımı da es geçmiyor. Belki de en önemli yanlarından birisi bu! Çocuğun içine attığı, ebeveynine anlatsa bile onların ifade etme gücü bulamadığı bir durumun yıllar sonraki patlamasına tanıklık ediyoruz. Bir adımın, bir adım atmanın nasıl da etkili ve önemli olduğuna dair bir önerme sunuyor film! Ve ne olursa olsun insanın utancıyla hesaplaşması gerektiğinin altını çiziyor. Davası hala devam eden bir rahibin hayatını anlatan bir film Yüzleşme! Filmi izlerken ister istemez kendi ülkenize dönüp bakıyorsunuz, çocuk istismarı çok fazla, pedofil vakaları çok fazla yaşanıyor. Ama bunları sinemada göremiyoruz, yönetmenlerimiz bu konuda çekingen davranıyor. Aslında 50. Antalya Altın Portakal’da yarışan Derin Düşünce diye bir film vardı. Aile arasındaki ensest ilişkisine odaklı bir filmdi ama derdini tam olarak anlatamadığı için tepki görmüştü. Atlıkarınca da aynı şekilde ensest ilişkiyi anlatıyordu. Ama çocuğu evin dışında, güvenilir kurumlarda bekleyen tacizleri, pedofil vakalarını anlatan bir film hatırlamıyorum ben. Yüzleşme bu anlamda önemli, çocuk sussa da ebeveynler susmasın! Her alanda yüzleşilmeli bu tür vakalarla!

twitter.com/banubozdemir