Beyazperde
Hesabım
Ortalama puan
2,8
yayın
-
Gazete Duvar
-
T24
-
Habertürk
-
Hurriyet
Her dergi ve gazetenin puanlama sistemi farklı olduğu için, Beyazperde, puanları 0.5 - 5 yıldız üzerinden, kendi barometresine göre vermiştir.
- En son Beyazperde eleştirileri
- En İyi Filmler
- Basın Puanlarına Göre En İyi Filmler
Gazete Duvar
“Climax” de köhne bir kulübeye Nuh’un Gemisi misali doldurulmuş her türden, renkten, cinsel yönelimden bir grup gencin kontrolden çıkan performanslarının, yine bir performansa dönüştürülerek görselleştirilmesinden ibaret neticede. Açılıştaki görkemli dans sahnesiyle seyirciyi içine alan, karakterleriyle yakınlaştırıp merak duygusunu uyandıran, ‘içkiye katılan ilaç’la gecenin karabasana dönüşümünü ustaca gerçekleştiren, uzun plan sekansların, hareketli oyuncuların, rahatsız edici müziğin ortasına bırakılmış seyircinin de tıpkı karakterler gibi o kapana kısılıp kaldığı bir deneyim bu. Ama işte tıpkı finaldeki gibi, kapılar açılıp da kulübenin içine kardan yansıyan parlak ışık girdiğinde kendilerine gelirken bir önceki gecenin deneyiminin hiçbir anını hatırlamayacak karakterler gibi, biz de nabzımız normale döndüğünde başka bir gösterinin peşinden koşarken “Climax”i o kulübede unutup gideceğiz muhtemelen. Gaspar Noé bir sonraki filminin afişine şöyle yazabilir rahatlıkla: Climax’i deneyimlediniz!
T24
Film herşeyiyle yönetmenin şaşırtma, giderek şoke etme iradesini kanıtlıyor. Jeneriklerden başlayarak: çünkü bize önce upuzun ‘sahte’ jenerikler gösteriliyor: filmle ilişkisi olmayan...Asıl jenerik filmin ortasında yer alıyor. Sonda ise hiçbir şey yok!.. Sonra yönetmenin görkemli biçimselliği. En başta tüm dansçılar tek başlarına veya ikişer ikişer kameraya konuşuyor ve soruları yanıtlayarak kimliklerini, amaçlarını açıklıyor. Ve sonra gösteri başlıyor. Ama nasıl bir şov!...Geniş bir kapalı mekanda herkes, mekanik bir disko ritmine uyarak bildiği, istediği gibi dans ediyor; bedenler şekilden şekile giriyor; kıvrak vücutlar sanki tanrısal bir tempoyla marifetlerini gösteriyor.
Habertürk
Partinin ilk bölümünde karakterleri tanıyınca olup bitenleri tahmin etmek zor değil. Olayların nereye doğru gideceğini hissedebiliyorsunuz. Hatta finalde kendi adıma, grubun geceyi çok hafif atlattığını bile düşündüm... Sonuç olarak, filmin bizi getirdiği yer şöyle tarif edilebilir: İnsan zaten bencil, saldırgan ve acımasız bir varlıktır. Alkol ve uyuşturucuyla birlikte daha da kötüleşir... Burada beni rahatsız eden, Gaspar Noé'nin bu tür fikirleri, seyirciye acı vermenin zevkini çıkarmak istercesine yansıtması... Noé hayranları buna bayılıyor olabilirler. Ama ben yargılarını, fikirlerini bu kadar kendine güvenli biçimde dayatanları değil; seyirciyle bir çeşit zihinsel diyaloğa giren yönetmenleri tercih ediyorum ve Noé'nin seyirciyle diyalog kurmak istediğini pek sanmıyorum. Onun derdi seyirciye acı çektirmek...
Hurriyet
Öte yandan 90’larda yaşanmış bir olaydan sinemaya uyarlanan bu öyküyü, ‘bir kuşak eleştirisi’ mi yoksa ‘bütün bir insanlığın tasviri’ (aslında bir noktadan sonra ‘zombilere’ dönüşüyorlar adeta) olarak mı okumak lazım bilemiyorum ama nasıl okursanız okuyun bence sonuç değiştirmiyor. Bu arada Batılı bir eleştirmen ‘Climax’te tasvir edilen bu modernist problemlerle yüklü ortamı, Hierony- mus Bosch tablolarına benzetmiş. Bu arada filmin başındaki deneme çekimleri sahnelerinde, yanda dizilmiş ‘Suspiria’, Bir Endülüs Köpeği’, ‘Salò’, ‘Querelle’ filmlerinin video kasetlerini (90’lar ya!) görüyoruz. Sanki burada Gaspar Noé, bu ‘öncü’ kışkırtıcı yapımları hatırlatarak kendi filminin yerini de refere ediyor gibime geldi. Sonuç? ‘Climax’i içeride ve dışarıda beğenen çok sayıda eleştirmen var, ben azınlıkta olan beğenmeyenler safındayım, “Gidin, görün ve kararınızı verin” derim.