Last Moment Of Clarity eleştirileri

“Last Moment of Clarity”, hikâyesini de yazan Colin ve James Krisel ikilisinin ilk uzun metrajlı sinema filmi…

Hemen söyleyelim, birbirini takip eden “iki farklı bölümden” oluşan “Last Moment of Clarity”, oyuncu kadrosundan Samara Weaving’i çekip almasanız dahi bu haliyle, sıradan bir TV filmi olmaktan çok da öteye geçemiyor…

Tamam, Weaving’in kattığı renge destek olmak üzere kadroya Brian Cox ve Udo Kier gibi tanınmış isimlerde ilave edilmiş ama ne yazık ki, bu da yeterli olamamış…

Gelin isterseniz yukarıda sözünü ettiğimiz şu “iki farklı bölüme” biraz daha yakından bakalım ve anlamaya çalışalım olan biteni:

BÖLÜM I:
Daha sonra, ikinci bölümde öğreniyoruz ki, aslında hikâye New York’ta başlıyor ve yine ikinci bölümde vurgulanan nedenlerle de Paris’te devam ediyor…

İlk bölümde, ne olduğunu bir türlü anlayamadığımız oldukça “gizemli bir olaylar zinciri” mevcut ve neredeyse de her şey “kopuk kopuk” …

Aralara eklenen Georgia’lı (Samara Weaving) birkaç flashback sahnesi dışında, oldukça mahzun ve içine kapanık bir ruh hali sergileyen Sam (Zach Avery), aynen bir turist rehberi gibi bisikletiyle bize Paris sokaklarında tur attırıyor…

Ancak hakkını yemeyelim, görüntü yönetmeni Andrew Wheeler, bu bölümde bütün hünerlerini sergilemiş…

Öyle ki, her şey, tam anlamıyla kartpostallık…

Ve yaklaşık 20 – 25 dakika boyunca kendini tekrarlayan bu “şahane” gezi, yani Sam’in ortalıkta, “Leyla’sını yitirmiş Mecnun” gibi dolaşması hali, Los Angeles’a gitmesine kadar da sürüyor…

BÖLÜM II:
Bu, melekler şehrinde hikâyenin birdenbire değiştiğine tanık olduğumuz bir bölüm…

Zira bir de bakıyoruz ki; artık karşımızda, Hitchcock sinemasının başyapıtlarından biri olan “Rear Window” un (1954) basit ve silik bir uyarlaması var…

Elbette, spoiler olmasın diye, “Kim neyi, nasıl gördü de olaylar böyle gelişti?” hususuna hiç girmeyeceğiz…

Fakat bilinsin ki:

O andan itibaren de hani biraz ittirerek de olsa bir miktar daha gitse de filmin başlardaki “gizemli büyüsü” kayboluyor ve yerini “pencereden görülen” olayın yol açtığı kanlı kovalamacaya bırakıyor…

Bir anlamda, filmin sahip olduğu “ılıman iklim” ve “melankolik atmosferi”, son derece tuhaf olan sürpriz finali ile birlikte tamamen değişiveriyor…

Yalnız burada, bir türlü anlamlandıramadığımız şey, Colin ve James Krisel ikilisinin, Hitchcock’un herkesin malumu olan filmindeki o önemli sahneyi, hangi dürtüyle ve üstelik de birebire yakın bir biçimde hikâyenin merkezine alarak kullanmış olmaları…

Eğer “bir çuval inciri berbat eden”, bu gereksiz girişimde bulunmamış olsalardı, eminiz ki sinemaya, düşük bütçeyle çekilmiş de olsa, iyi bir başlangıç yapmış olabileceklerdi…

Belki, yine klasik bir laf olacak ancak diğer yorumlarımızda olduğu gibi “spoiler vermeden” yazılmayanları yazmaya, anlatılmayanları anlatmaya, söylenilmeyenleri söylemeye çalıştığımız bu son derece özgün satırlar, filme ilişkin aydınlatıcı tespitler toplamımız olsun…

Sinema sanatına yaraşır; “emek ve bilgi verilerek” yazılmış bir başka kapsamlı yorumda yeniden buluşmak üzere, kendi değerlendirme sistemimiz içinde, “2’yi az 2,5’i de fazla” bulmamıza karşın, puan olarak 2,5 verdiğimiz bu film için önerimiz de zamanınız çoksa “bir şans da siz verebilirsiniz” şeklinde olacak…

Keyifli seyirler,

İlginç Başlayıp Aynı ilginçliği muhafaza edemesede Daha çok duygsal hissiyatı baz almış film izlenir Orta üstü