Ortalama puan
3,5
52 Puanlama
I Am Mother hakkında görüşlerin ?
Film cok guzel ve akiciydi, dis dunyaya tamamen kapali bir ortamda yetistirilen bir kizin, anne diye bildigi bir robot tarafindan yetistirilip hayati ogrenmesini anlatsa da, insan dogasini da inceleyen guzel bir film. Kozmik bir dunyada bir robot tarafindan ve dis dunyayla baglantisi olmadan yetisse de merak, özlem vs gibi insani duygulari icinde gelistiren, ve tek tanidigi hayat anne robot olmasina ragmen yine de kendine benzeyen, kendi gibi olan ve kisa bi sure tanismis olsa da daha cok guvendigi yabanci kadinin pesinden gidip, onunla bir bag kurmasi ve kendi gibi diger insanlari bulmak istemesi de insan dogasinin sasirtici yonunu gosteriyor.
Film güzeldi sürükleyiciydi ama hiçbir sonuca varmadı. İnsanlık neden yok oldu kim yok etti. Hadi robot yok etti diyelim sonradan dışarıya neden o mısırları diktiler. Madem herşey tek zihin ile yönetiliyor şimdi ne oldu yani. Tüm robotlar devredışı mı kaldı? Kaliteli bir konuydu ancak çok açık nokta bıraktılar. Aklomda fazlasıyla soru işareti bıraktı. Sanki harhangi bir filmi çok sıkıcı bulduğunuz için yarım bırakırsınız devamını izlemeye mecaliniz yoktur ama bitirmediğiniz sürece sürekli zihninizi kurcalayacaktır. Aynı o hissiyatı bıraktı film bende. Daha iyi bir iş çıkartılabilirdi. Kalite efekt oyunculuk çok iyiydi. Güzel bir kadro ile çok çok daha iyisi yapılabilirdi
Film çok güzel başladı, ilerledikçe filmi anlamaya çalıştım ama gerçekten boştu, tek dolu olan tarafı bir bebeği bir robotun sevgi ve huzurlu bir ortamda büyütmesimiydi? Onu robot bir çocuğa vermvermis ti... ama neden dünya bu duruma gelmişti ve robotların amacı tam olarak neydi. Eğer insanlığı yok etmekse neden tekrar insan yaratiyordu tam amacını gerçekten anlamdım. Yabancı kadını da o yaratmıştı peki o zaman neden dışarı bırakmisti robot anne sonunda o yabancı kadınlagorusmeye gittiğinde bunu beden açıklamadı benim hala kafamda bin bir türlü deli sorular ve hiçbirine cevap alamadım. Sanki 2.filmi planlanmışlar ama oda piyasada yok...
Film gayet iyiydi lakin ikinci serisinin çıkmasını çok isterdim tek serili olması beni üzdü açıkcası
Senaryosunu, Michael Lloyd Green’in yazdığı “I Am Mother”, Grant Sputore’nin yönetmen koltuğunda oturduğu ilk uzun metrajlı (debut) sinema filmi…
Prömiyeri, 25 Ocak 2019 da Sundance Film Festivalinde yapılan ve 7 Haziran 2019 tarihinde Netflix platformunda yayın akışına dâhil edilerek vizyona sokulan filmin, hâlihazırda IMDB, Rotten Tomatoes ve Metacritic gibi mecralarda ciddiye alınacak miktarda oydan oluşan bir izleyici ve yorumcu puanı ortalaması mevcut değil…
O nedenle bizde bu filmi, her zamanki gibi önceliği oyuncu kadrosuna vermek suretiyle bizzat kendimiz mercek altına alarak incelemeye ardından da puanlamaya çalışacağız…
Ancak, artık neredeyse yorumlarımızda geleneksel bir özellik halini aldığı üzere ayrıntılı incelemeye geçmeden önce filme ilişkin ilk tespitimizi, sonrasında da naçizane ilk önerimizi paylaşalım istiyoruz…
Bu bağlamda da işe; karşımızdakinin, içinde çok ince mesajlarda barındıran sağlam bir hikâyenin iyi oyunculuk performansı ile kurgulanarak sunulmuş doyurucu bir film hali olduğunu söyleyerek başlayabiliriz…
İkisi insan biri de robot, toplam üç kişinin rol aldığı filmin yorumuna, oyuncu kadrosu ile adım atmanın çok daha uygun olacağını düşünüyoruz…
Zira gerek korunaklı ve tam donanımlı bir sığınakta yaşayan (ve o sığınağı yöneten) robot bedeni içindeki “Anneyi” seslendiren Rose Byrne, gerek onun “Kızını” oynayan Clara Rugaard ve gerekse de dışarıdaki kaotik bir ortamda yaşamını devam ettirmeye çalışan “Kadın” karakterini canlandıran Hilary Swank için bizim çok da fazla laf sarf etmemize gerek yok…
Neden mi?
Bu üçlüyü, 115 dakika boyunca yerinizden kıpırdamadan hipnotize olmuş gibi izliyorsunuz da ondan…
En azından ben öyle izledim bu üçlünün başarılı performanslarını…
Tabii bu arada, insani bir boyun borcu olarak, müzik, görüntü yönetmeni, editör, prodüksiyon tasarımcısı, sanat yönetmeni, set dekoratörü, kostüm tasarımcısı, makyöz, efektler vs. gibi görevleri icra eden isimlerden oluşan teknik ekibe de, çıkardıkları eli yüzü düzgün iş nedeniyle teşekkürlerimizi iletmemiz gerekiyor…
Fakat bütün bunlar, yani filmin hem oyuncu kadrosunun hem de teknik ekibinin başarısı sadece işin görünen yüzleri…
Çünkü filmin yönetmeni Grant Sputore, turpun büyüğünü hikâyenin tam da ortasına gömdüğü gibi taşı da gediğine finalde koymuş...
Nasıl mı?
Aslında her ikisi de, insan olarak izole bir biçimde tek başlarına yaşayan “Kız” ile “Kadının” yaşam tarzlarına ve bu tarzlardan türeyen kavrayış ve çözümleme biçimlerine bakarak bunu çok rahat anlayabiliyoruz…
Şöyle ki; “Kız” (Clara Rugaard), her türlü ihtiyacının karşılandığı son derece hijyenik ve korunaklı bir ortamda Comte’dan Kant’a kadar felsefe ve bilim ile ilgilenip düzenli olarak sınavlara girerken, kaotik bir ortamda sürekli korku içinde yaşayan “Kadının” (Hilary Swank), yanında taşıdığı Edgar Rice Burroughs’un “The Gods of Mars / Mars'ın Tanrıları” isimli bilim – kurgu kitabına hayali resimler çizmesi ve yaşadığı berbat konteynerde tespih, Meryem Ana heykelciği ve Meryem Ana ikonası bulundurması kesinlikle rastlantısal bir durum değildi…
Bize göre bütün bu detaylar, filmin hikâyesinin yazarları olan Michael Lloyd Green ve Grant Sputore ikilisinin, inanç sistemlerine ilişkin olarak oldukça bilinçli bir tasarımla / kurguyla izleyiciyi, “artık geriye kalan boşlukları da siz doldurun” biçiminde entelektüel bir çabaya koştukları küçük bir testti…
Hele filmin finalinde, “Kadın” ile “Anne” (robot) arasında yaşanan (yine bu konuyla alakalı) öyle bir sahne var ki, anlatırsam kesin spoiler olacağı için hiç girmiyorum…
Ama siz siz olun bu sahneyi, özellikle de filme damgasını vuran “Anne”nin (robot) Meryem Ana heykelciğine, "Haydi gel de kurtar" dercesine yaptığı el hareketini kesinlikle kaçırmayın… Yoksa film yine havada kalacak ve konuyu kavrayamayan pek çoğu gibi sizde başlayacaksınız, “Nedir bu ya?” diye Netflix’e saydırmaya…
Belki biraz tarzımızın dışında olacak ama buraya kadar söylediklerimizin tamamı, zımnen de olsa ikisini de içerdiği için filme ilişkin hem ilk tespitimiz hem de ilk önerimiz olsun…
Artık ayrımı gönlünüze göre siz kendiniz yaparsınız…
Sonuç olarak, kendi değerlendirme sistemimiz içinde puan olarak 3 verdiğimiz bu film için önerimiz de, yapılmış ve yapılacak olan olumsuz yorum ve puanlara aldırmadan “bir şans da siz verin” şeklinde olacak…
Keyifli seyirler,
Prömiyeri, 25 Ocak 2019 da Sundance Film Festivalinde yapılan ve 7 Haziran 2019 tarihinde Netflix platformunda yayın akışına dâhil edilerek vizyona sokulan filmin, hâlihazırda IMDB, Rotten Tomatoes ve Metacritic gibi mecralarda ciddiye alınacak miktarda oydan oluşan bir izleyici ve yorumcu puanı ortalaması mevcut değil…
O nedenle bizde bu filmi, her zamanki gibi önceliği oyuncu kadrosuna vermek suretiyle bizzat kendimiz mercek altına alarak incelemeye ardından da puanlamaya çalışacağız…
Ancak, artık neredeyse yorumlarımızda geleneksel bir özellik halini aldığı üzere ayrıntılı incelemeye geçmeden önce filme ilişkin ilk tespitimizi, sonrasında da naçizane ilk önerimizi paylaşalım istiyoruz…
Bu bağlamda da işe; karşımızdakinin, içinde çok ince mesajlarda barındıran sağlam bir hikâyenin iyi oyunculuk performansı ile kurgulanarak sunulmuş doyurucu bir film hali olduğunu söyleyerek başlayabiliriz…
İkisi insan biri de robot, toplam üç kişinin rol aldığı filmin yorumuna, oyuncu kadrosu ile adım atmanın çok daha uygun olacağını düşünüyoruz…
Zira gerek korunaklı ve tam donanımlı bir sığınakta yaşayan (ve o sığınağı yöneten) robot bedeni içindeki “Anneyi” seslendiren Rose Byrne, gerek onun “Kızını” oynayan Clara Rugaard ve gerekse de dışarıdaki kaotik bir ortamda yaşamını devam ettirmeye çalışan “Kadın” karakterini canlandıran Hilary Swank için bizim çok da fazla laf sarf etmemize gerek yok…
Neden mi?
Bu üçlüyü, 115 dakika boyunca yerinizden kıpırdamadan hipnotize olmuş gibi izliyorsunuz da ondan…
En azından ben öyle izledim bu üçlünün başarılı performanslarını…
Tabii bu arada, insani bir boyun borcu olarak, müzik, görüntü yönetmeni, editör, prodüksiyon tasarımcısı, sanat yönetmeni, set dekoratörü, kostüm tasarımcısı, makyöz, efektler vs. gibi görevleri icra eden isimlerden oluşan teknik ekibe de, çıkardıkları eli yüzü düzgün iş nedeniyle teşekkürlerimizi iletmemiz gerekiyor…
Fakat bütün bunlar, yani filmin hem oyuncu kadrosunun hem de teknik ekibinin başarısı sadece işin görünen yüzleri…
Çünkü filmin yönetmeni Grant Sputore, turpun büyüğünü hikâyenin tam da ortasına gömdüğü gibi taşı da gediğine finalde koymuş...
Nasıl mı?
Aslında her ikisi de, insan olarak izole bir biçimde tek başlarına yaşayan “Kız” ile “Kadının” yaşam tarzlarına ve bu tarzlardan türeyen kavrayış ve çözümleme biçimlerine bakarak bunu çok rahat anlayabiliyoruz…
Şöyle ki; “Kız” (Clara Rugaard), her türlü ihtiyacının karşılandığı son derece hijyenik ve korunaklı bir ortamda Comte’dan Kant’a kadar felsefe ve bilim ile ilgilenip düzenli olarak sınavlara girerken, kaotik bir ortamda sürekli korku içinde yaşayan “Kadının” (Hilary Swank), yanında taşıdığı Edgar Rice Burroughs’un “The Gods of Mars / Mars'ın Tanrıları” isimli bilim – kurgu kitabına hayali resimler çizmesi ve yaşadığı berbat konteynerde tespih, Meryem Ana heykelciği ve Meryem Ana ikonası bulundurması kesinlikle rastlantısal bir durum değildi…
Bize göre bütün bu detaylar, filmin hikâyesinin yazarları olan Michael Lloyd Green ve Grant Sputore ikilisinin, inanç sistemlerine ilişkin olarak oldukça bilinçli bir tasarımla / kurguyla izleyiciyi, “artık geriye kalan boşlukları da siz doldurun” biçiminde entelektüel bir çabaya koştukları küçük bir testti…
Hele filmin finalinde, “Kadın” ile “Anne” (robot) arasında yaşanan (yine bu konuyla alakalı) öyle bir sahne var ki, anlatırsam kesin spoiler olacağı için hiç girmiyorum…
Ama siz siz olun bu sahneyi, özellikle de filme damgasını vuran “Anne”nin (robot) Meryem Ana heykelciğine, "Haydi gel de kurtar" dercesine yaptığı el hareketini kesinlikle kaçırmayın… Yoksa film yine havada kalacak ve konuyu kavrayamayan pek çoğu gibi sizde başlayacaksınız, “Nedir bu ya?” diye Netflix’e saydırmaya…
Belki biraz tarzımızın dışında olacak ama buraya kadar söylediklerimizin tamamı, zımnen de olsa ikisini de içerdiği için filme ilişkin hem ilk tespitimiz hem de ilk önerimiz olsun…
Artık ayrımı gönlünüze göre siz kendiniz yaparsınız…
Sonuç olarak, kendi değerlendirme sistemimiz içinde puan olarak 3 verdiğimiz bu film için önerimiz de, yapılmış ve yapılacak olan olumsuz yorum ve puanlara aldırmadan “bir şans da siz verin” şeklinde olacak…
Keyifli seyirler,
Jdjdhdjdjskwkkwjwhdhbebrbtbdnjfjcisooqlqkwkenrbtbfbxnhchchcjkakqlqmqnebrbtbfncnvhjcjdkqlqlksjdnrnrbtbbg
Güzel filmdi.
spoiler:
Aslında insanın başına ne gelirse meraktan geliyo kapıyı yabancı kadına hiç açmasa ailesini mutlu bir şekilde büyütecekti. Ama sonu yinede güzel bitti anne zannedildiği kadar kötü değildi. Fakat yabancı kadından intikam alması kötü oldu o kadını yanına alıp bebekleri birlikte büyütmelerini bekledim maalesef öyle olmadı yinede tüm bebeklerin kıza kalması filmin güzel bitmesini sağladı. spoiler:
iyiydi izlemelisiniz...
Aslında insanın başına ne gelirse meraktan geliyo kapıyı yabancı kadına hiç açmasa ailesini mutlu bir şekilde büyütecekti. Ama sonu yinede güzel bitti anne zannedildiği kadar kötü değildi. Fakat yabancı kadından intikam alması kötü oldu o kadını yanına alıp bebekleri birlikte büyütmelerini bekledim maalesef öyle olmadı yinede tüm bebeklerin kıza kalması filmin güzel bitmesini sağladı. spoiler:
iyiydi izlemelisiniz...
Herkesin izlemesi gereken hoş bir bilimkurgu filmidir. Hal böyle olunca bilimkurgu severleri ayağa kaldırıyor. Bana kalırsa filmimizin kırılma noktası; Daughter kızımızın, bir kadını içeri almasıyla başlıyor. Açıkçası ben, kızın doğru bir şey mi yoksa yanlış bir şey mi yaptığına tam karar veremedim. Sonuçta kadını içeriye alarak annesinin neler yaptığını öğrendi. Peki ya hiç içeri almasaydı mutlu mesut bir hayat süreceklerdi aslında. Orasına siz karar verirsiniz.
spoiler:
Lutfen sonunu anlayan var ise bana anlatır mı? Oyunculuklar güzeldi. Koca filmde 2 kişi ve bir robot vardı.
güzel bir film ama biraz daha aksiyon, gerilim katsalarmış daha iyi olurmuş.. çok ağır ilerliyor ve bazı yerleri sıkıcıydı..