Zirve - Beyazperde.com eleştirisi : Siyasete aile karıştırmayalım!

The Student (2011) ve Paulina (2015) filmlerinden tanıdığımız Arjantinli yönetmen Santiago Mitre, üçüncü yönetmenlik deneyiminde yalnızca eğildiği meseleler değil, oyuncu kadrosuyla da iddialı bir meydan okumaya girişiyor. 70. Cannes Film Festivali’nin Belirli Bir Bakış bölümünde de gösterilen Zirve / La Cordillera, bizleri Arjantin Devlet Başkanı’yla birlikte Şili’deki petrol zirvesine misafir ediyor.

Yalnızca Arjantin Sineması’nın değil dünyanın en iyi aktörleri arasına gözümüzü kırpmadan koyabileceğimiz Ricardo Darín’in hayat verdiği devlet başkanı Hernán Blanco, göreve ‘içimizden biri’ sıfatıyla gelmiş durumda. Tek isteği ülkeyi problemsiz bir biçimde yönetmek olsa da karşısında ondan çok daha tecrübeli devlet adamları ve en ufak hatasını bekleyen bir kamuoyu var. Ülkemizde yaşayanlar unutmuş olabilir ancak hatayı affetmeyecek medya, gözü pek gerçek gazeteciler dünyanın birçok ülkesinde hala mevcut.

Şili’deki bir dağ otelinde yapılacak olan zirve, Güney Amerikalı liderlerin görüşmeleri, pazarlıkları ve muhtemel anlaşmaları/anlaşmazlıkları üzerine kurulu. Merakımız kimin siyasi stratejilerinin ön plana çıkacağı…Hırçın, alttan iş çeviren Meksika mı, masadaki büyük abi Brezilya mı, ev sahibi Şili mi, davetsiz misafirliğini bile görünmezliğiyle örten Amerika mı yoksa diğerleri mi? Bir politik gerilim için bütün zemin hazır.

Dünyadaki siyasi iklimin bu kadar hızlı değiştiği bir dönemde politik film çekmek de zor elbet. Söylediği sözü hemen ertesi gün unutan ya da söylenmemiş varsayan yukarıdakiler başımızda durdukça; bugünün hikayesinin eskimiş, yarının ‘asla olmaz’ denilen hikayesinin ‘aslında çoktan gerçekleşmiş’ olduğunu görmeye devam edeceğiz.

Gelelim filmin iddiasının altını doldurup dolduramadığına. Ekseni oluşturan yüksek profillilerin kumar masası, yalnızca jeopolitik tartışmaların vuku bulduğu anlarda çekici. Blanco nazarında yapılan karakter çalışmasının, üzerine yüklenen sorumluluk açısından ele alınması daha doğruyken ‘onların da bir ailesi var’ kolaycılığına kaçılıyor. Bu kaçış noktası filmin küçük bir bölümünü kapsasa kabul edilebilir olabilirdi. Ancak ‘başkanın geçmişinde bir skandal mı var?’ geriliminin perdedeki tasviri olarak seçilen öz kızının hikayesi, ekseni öyle bir kaydırıyor ki bir daha toparlamak mümkün olmuyor.

İki taraf arasında kurulmak istenen bağlantı, satır aralarına mikroskopla dahi baksak görünmeyecek bilinmezliklerde yatıyor. Başkanın kızının zirvenin yapıldığı otele girmesini belli belirsiz bir travma ve konuşmayı kesme hali izliyor. İçine hipnozun bile dahil olduğu süreçte halen devam etmekte olan bir zirve ve bu zirveye odaklanılması halinde pür dikkat izlenebilecek bir hikaye var. Blanco’nun kendine gizlice uzanan emperyalizm elini tutup tutmayacağı, yeni olasılıkların varlığı hakkında neler düşündüğü çok daha ilgi çekici. Kabul edilemez olan en büyük hata; ikinci eksenin, doğası gereği ağır izleyen filmi tamamen hareketsiz bırakması.

Ricardo Darín’in yanı sıra yönetmenin bir önceki filmi Paulina’da da izlediğimiz Dolores Fonzi, Wild Tales’ın kafadan kontak gelini Erica Rivas, ‘unutulmaz Gloria’ Paulina García, Elena Anaya hatta Christian Slater’dan oluşan çok uluslu kadro filmin odaklanma sorununun altından kalkamıyorlar. Bir televizyon dizisinin pilot bölümü olsaydı ‘sonrasını merak edebileceğimiz’ La Cordillera, havada kalan bir iddia olarak zihinlerimize kazınıyor.