Ophelia eleştirileri

Senaryosu, William Shakespeare’in ölümsüz eseri “Hamlet” deki karakterler esas alınan ve Türkçe’ ye de “Ofelya” olarak çevrilerek basılmış olan Lisa Klein’ın yazdığı aynı isimli romandan (2006) uyarlanarak Semi Chellas tarafından kaleme alınan “Ophelia”, Claire McCarthy’nin yönetmen koltuğunda oturduğu bir drama…

Prömiyeri, 22 Ocak 2018’de Sundance Film Festivalinde yapılan ve 28 Haziran 2019 tarihinde Amerika’da vizyona giren filmin, hâlihazırda IMDB, Rotten Tomatoes ve Metacritic gibi mecralarda ciddiye alınacak miktarda oydan oluşan bir izleyici ve yorumcu puanı ortalaması mevcut değil…

O nedenle bizde bu filmi, her zamanki gibi önceliği oyuncu kadrosuna vermek suretiyle bizzat kendimiz mercek altına alarak incelemeye ardından da puanlamaya çalışacağız…

Ancak, artık neredeyse yorumlarımızda geleneksel bir özellik halini aldığı üzere ayrıntılı incelemeye geçmeden önce yine filme ilişkin ilk tespitimizi, sonrasında da naçizane ilk önerimizi paylaşalım istiyoruz…

Bu bağlamda da işe; karşımızdakinin, çok değil daha en fazla altı ay önce Yorgos Lanthimos’un 1 Academy, 1 Golden Globes ve 2 BAFTA ödüllü “The Favourite” (2018) isimli filmini yahut favori yönetmenlerimizden Julie Taymor’ın “Titus” (1999) ve “The Tempest” (2010) gibi üst seviyedeki Shakespeare uyarlamalarından herhangi birini izlemiş ve keyif almış olan bir sinemaseverin kesinlikle, “Kalsın, ben almayayım” demesi gerektiğini düşündüğümüz sıradanlıkta bir film olduğunu söyleyerek başlayabiliriz…

Zira film, karakterlerinin, özenle seçilmiş sözcükler aracılığı ile sağlam dokundurmalarda bulunduğu Shakespearen bir saray entrikasından çok 17. Yüzyıl İngiliz saray dekor ve kostümleri içinde Ophelia ve Hamlet isimli iki gencin fantastik aşk hikâyesini anlatır tarzda kurgulanmış bir drama gibi duruyor…

Ki zaten filme esin kaynağı oluşturan romanın kendisi de Amazon.com’da, “Teen & Young Adult” yani “Genç ve Genç Yetişkin” kategorisinin, “Gizemli Romantizm”in de yer aldığı değişik alt türlerinde satışa sunulmuş…

Hal böyle olunca da film, görgüsüz burjuvaların sıkça düzenledikleri kostümlü balolardan çok da öteye gidememiş…

Ne yazık ki, filmin oyuncu kadrosu açısından da durum pek parlak değil…

Sanki onlara da, “Aman ha, sakın birbirinizin önüne geçmeyin” biçiminde bir talimat verilmişçesine herkes oldukça silik bir performans sergilemiş…

İşin en garip tarafı da, Naomi Watts ve Clive Owen gibi isimlerinde bu oyuna ayak uydurmuş olmaları…

Hele birde, filme yılın “En Kötü Saç ve Makyaj Uygulaması” kategorisinde “Razzie Ödülü” kazandırabilecek kapasitedeki Clive Owen’ın kafasından her an düşebilecekmiş gibi duran o eğreti peruka konusu var ki, ona hiç değinmiyoruz bile…

Yani neresinden bakılırsa bakılsın “Ophelia”, son derece başarısız bir film olarak çıkıyor karşımıza…

Öyle ki, bu haliyle bu filmin, bırakın Lanthimos ve Taymor filmlerini, BBC tarafından TV için çekilmiş ikinci sınıf dönem dramaları ile bile aşık atması mümkün değil…

Belki, yine klasik bir laf olacak ama diğer yorumlarımızda da olduğu gibi yazılmayanları yazmaya, anlatılmayanları anlatmaya, söylenilmeyenleri söylemeye çalıştığımız bu satırlar filme ilişkin ilk tespitimiz olsun…

İlk önerimize gelince:

O hakkımızı da bu kez; sinemasever dostlara, “Neyse ki Lisa Klein’ı örnek alan bütün Amerikalılar, o kültürden binlerce kilometre uzakta Shakespearen romanlar yazmaya kalkışmadığı gibi Claire McCarthy gibi Avustralyalılar da, yazılmış olan bu romanlar üzerinden Shakespearen tarzda filmler çekmeye kalkışmıyorlar” diye seslenerek kullanmış olalım…

Sonuç olarak, kendi değerlendirme sistemimiz içinde puan olarak sırf oyuncuların performanslarına duyduğumuz saygı nedeniyle 2 verdiğimiz ve Shakespeare ile karakterlerin isim benzerliği dışında hiçbir alakası olmayan bu film için önerimiz de, “siz bilirsiniz ama çok da gerekli değil” şeklinde olacak…