Hayalet Hikâyeleri - Beyazperde.com eleştirisi : Hayatın kendisi en dehşetli korku!

Bir dönemin meşhur Alacakaranlık Kuşağı, olanca ürkütücü, karamsar ve rahatsız edici havasıyla sinema salonlarına gelseydi ne derdiniz? İlk olarak 1959 – 1964 tarihleri arasında yabancı TV’lerde yüzünü gösteren, sonra 1985 – 1989 arasında ikinci kez korku salgını ile dünyayı saran ve aradan onca zaman geçmesine rağmen 2002 – 2003 arasında başka bir dönüş daha gerçekleştiren meşhur seri, türe yakın olun ya da olmayın, en azından adını size duyurmuştur. Tek derdi korkutmak değil, bir yandan da, her bir dakikanın tekinsiz olduğunu hissettirmek olan Alacakaranlık Kuşağı ruhu diriliyor.

Daha önce kısa film ve dizi bölümleri yönetmiş olan Jeremy Dyson ve oyunculuk kariyeriyle de bilinen Andy Nyman, Hayalet Hikayeleri adlı yapımla modern bir nostalji yaşatıyor. İkili filmin senaryosunu hem yazmış, hem de yönetmiş. Nyman bununla kalmayarak bir de başrolde karşımıza çıkmış. Bunun yanında filmin oyuncu kadrosu da oldukça dikkat çekici isimlerden oluşuyor. İngiltere’nin yağmurlu atmosferi, basık mekanlar ve sırrını merak ettiğiniz üç ayrı dosya. Eski usûl bir gizem hikayesi gibi görünen ancak çok daha fazlasıyla korku fanatiklerine göz kırpan bir film.

Yıllarını sahtekârlık yaparak doğaüstü olaylar üzerinden kazanç sağlayan kişileri afişe etmeye, herkesi şoke eden şeylerin aslında aldatmaca olduğunu göstermeye ve bunu yaparken de kendini yalnızlığa mahkum eden Profesör Goodman (Nyman), aklının köşesinden bile geçmeyecek bir davet alır. Kendisi için bir bakıma idol olan eski bir araştırmacı önemli bir gelişme için mektup ulaştırır.  Goodman verilen adrese gittiğinde hem ufak çaplı bir şok geçirir, hem de üç büyük ve çözülememiş dosyayı çözmesi emrini alır. O andan itibaren profesör, Tony (Paul Whitehouse) adlı bir bekçi, Simon (Alex Lawther) isimli egzantrik genç ve muazzam bir servete sahip olan finans uzmanı Mike (Martin Freeman)’ın peşine düşer. Onları yaşadıkları gerçek dışı görünen olayları dinleyip, gerçek olmadıklarını kanıtlamak niyetindedir. Tony’nin geçmişi ve koruduğu eski tımarhanede yaşadıkları, Simon’ın yapayalnız evinde dolaşanlar ve Mike’ın gözleriyle tanık olduğu şeyleri çürütmelidir. Tek sorun ise bunların gerçek oluşudur!

İnançsız bilim insanının imana gelmesine neden olan garip olaylar veya imanını kaybetmiş birinin inancını geri getiren korkunç tecrübeler üzerine çok fazla film izledik. Hayalet Hikayeleri filmi de ilk bakışta benzeri bir şablon üzerinden ilerliyor, temellerini ‘sanki’ bunun üstüne kurmuş numarası yapıyor. Dakikalar ilerledikçe üç farklı dosya üzerinden değişik konular irdeleniyor. Aile olgusu, öfke, sorumsuzluk, umursamazlık, korkaklık, sabırsızlık, bencillik ve benzeri insani ‘bilindikler’. Bunların hepsi de aslında hikayenin büyük finaline hizmet edecek şekilde anlatılıyor. Bekçi Tony’nin yüzleşemedikleri, kaçtığı sorumlulukları adeta onu sarıp sarmalıyor, sorumsuz ergen Simon’ın umursamazlığı onu karanlıklar içinde tek bırakıyor ve güçten başka bir şeye değer vermeyen Mike, bencilliği yüzünden fark etmese de en büyük kaybeden oluyor.

Üç karakter yaşadıklarını Profesör Goodman’a aktarırken, biz de her birini en ince detayına kadar izleyebiliyoruz. Hastanedeki hücre, otomobilin arka koltuğu, kundaktaki örtü. Sıradan şeylerin ne kadar korkutucu olabileceğini görüyoruz. Yıllardır devam eden, çoktan baygınlık vermiş zıplama efektleri ve yükselen ses gibi kandırmacalar olabildiğine hafif, atmosferi, oyuncu performansları, hikayenin ince ince örülen ipuçlarından oluşan yapısı bir o kadar güçlü, bir o kadar önde. The End of the F***ing World dizisinin parlak ismi Alex Lawther’ın çıkarttığı işi de ayrıca övmek gerekiyor.

Hayalet Hikayeleri filmi, salonlarda kopan kol ve bacaklar, havuzları dolduracak kadar kanın döküldüğü gore sahnelerle bezeli yapımları isteyenler için değil. Ancak ensenizdeki soğuk bir nefes gibi sizi sürekli savunmaya hazır şekilde bekletecek, sürprizi olmasaydı keşke dedirten tercihlerine rağmen iyi bir hikaye anlatacak, karanlıkların içinden seslenen bir film olacak Hayalet Hikayeleri. Çünkü hayatın ta kendisi en büyük korku.

burcinaygun@gmail.com