Ana Yurdu eleştirileri

19.Uçan Süpürge Kadın Filmleri Film Festivali'nin sinema şöleni devam ediyor...

Festivalin iddialı filmlerinden olan Ana Yurdu maalesef ki tam bir hayal kırıklığı oldu.Pek çok gereksiz sahne,görmeye çalışırken gözümüzü bozacak kadar karanlık sekanslar bir yana karakterlerinin bu kadar kartondan olmasıda belirtmeden geçemeyeceğim.
Festival seyircisinin -hakkı olarak- politik film istediğini gören yönetmenler maalesef ki bazen bunu ellerine yüzlerine bulaştırıyor...

Ana yurdu, kentten gelerek köye yerleşen dul bir kadının kitabını bitirme aşamasında yaşadıklarını anlatıyor. Eşinden boşanan Nesrin, köydeki evine yerleşerek burada üzerinde çalıştığı bir kitabı bitirmeye çalışır. Yanına gelmesini istemediği annesi, (aslında o da mutlu olmadığı evinden kaçıyordur) Nesrin’in yanına gelir. Nesrin hem annesinin hem de köylülerin ananeleriyle baş etmeye çalışsa da sonunda bu çıkmazın içinde sıkışıp kalır. Dini figürlerin de sıkça işlendiği filmde, kendini kitapla birlikte tekrar bulmaya çalışan Nesrin’in kent-köy arasındaki çelişkide, kuşak farkının yarattığı bunalımda, özellikle de geleneksel kültürün içinde nasıl yok olduğunu görüyoruz. Nesrin ne kalabilir, ne gidebilir… Dış faktörlerle ve kendi içindeki savaşında Nesrin galip çıkamaz ve bu yok oluşta ‘kötülüğe’! sürüklenir. Hikâyede kadının üzerine yapışan kodları da okuyoruz. ‘Namus’ kavramı, giyinme, oturma kalkma, arkadaşlık şekilleri, eve girme saatleri, en önemlisi de dul kadının içinde olduğu ateş çemberi…Bir kadının üzerine yapışan etiketlerle savaşı… ANA YURDU