Her dergi ve gazetenin puanlama sistemi farklı olduğu için, Beyazperde, puanları 0.5 - 5 yıldız üzerinden, kendi barometresine göre vermiştir.
Basın Eleştirisi
Sabah
Yazar: Olkan Özyurt
Russo Kardeşler'in yönettiği film için her şeyden önce büyük bir seriye görkemli veda filmi denilebilir. Bir final filmi olduğundan olsa gerek Russo Kardeşler bir türlü alışamadığımız o yorucu aksiyona boğmadan filmi kotarmayı başarıyor. Daha dramatik ve hatta mizah dozu gayet iyi ayarlanmış bir film var karşımızda. Göbekli Thor, aile babası Tony Stark, Hulk ile barışık Bruce Banner... Sürprizi de bol filmin.
Ağırlıkla Thor ve Hulk üzerinden ilerleyen filmin mizah kalemi de eğlenceliydi, en favori karakterim ise Thor oldu. Hulk karakterinin yeni halini ise çok sevdim. Maalesef bunların nedenini açık vermemek için şimdilik anlatamayacağım. Ben hala dünyanın neden bu kadar kurtarılmak istendiği ile ilgili sıkıntıdayım, vicdanlı davranarak dünyanın sadece yarı nüfusunu yok eden Thanos’un mantığına teşne bir şekilde filmi izlerken beklediğim bazı şeyler olmasa da beklemediğim bir sürü güzel ve şaşırtıcı şeyler oldu. Risk almışlar diyebilirim.
Yönetmenler Anthony Russo ve Joe Russo, finale doğru seyrettiğimiz savaş sahnesinde, eski çağ meydan savaşlarını bilimkurgusal ve fantastik motiflerle birleştiren cehennemi bir atmosfer sunuyor; destan duygusunu zirveye çıkarıyorlar. Ama “Endgame” daha önce de söylediğim gibi asıl gücünü dramatik sahnelerden alıyor. Yönetmenler bu sahnelerde de gayet iyiler. Çünkü kahramanlarla kurduğunuz duygusal bağ, özel efekt şovu ve aksiyonun çok daha önünde duruyor... “Endgame”, savaş ve aksiyon sahneleriyle değil, karakterler arasında geçen diyaloglarıyla hatırlayacağımız bir film olacak...
Bu filme kadar süper kahramanlar arasında kurulan tüm ilişkilerin ve seri içi şakaların düğümlendiği filmde, bir yas ve melankoli duygusu da eksik değil. Aslında ağır bir şekilde ve bireysel yolculuklarla başlayan film, epik finalin etkileyiciliği için büyük bir yatırım yapıyor ve bekleneni veriyor. Hem duygusal hem karanlık hem de ümit dolu bu film, Marvel’ın bitmek bilmeyen bir evrende peşlerinden giden izleyicilere ettiği bir teşekkür niteliğinde.
‘Infinity War’da olduğu gibi Christopher Markus-Stephen McFreely ikilisinin kaleme aldığı senaryodan çekilen ‘Avengers: Endgame’ upuzun bir destan olmaya çabalamış. Önceki adımda Thanos karakteri üzerinden felsefeye soyunuluyor; öykü yer yer sevgisizlik, varoluş gibi meselelerde geziniyordu. Lakin metnin pek de derine inmediği, inemediği aşikârdı. Benzer tavır ‘Endgame’de de var. Dostluk, yitip gidenlerin bıraktığı boşluk, kapanmayan yaralar vs. Ama bütün bunlar 181 dakikalık bir filmi fikirsel açıdan pek de ayakta tutmuyor. Sonradan karşımıza çıkan ‘kahramanlık fedakârlık gerektirir’ teması da benzer şekilde yüzeysel bir yamanın ötesine gidemiyor.
Beyazperde.com'da gezintiye devam etmek istiyorsanız çerezleri kabul etmelisiniz. Sitemiz hizmet kalitesini artırmak için çerezleri kullanmaktadır.
Gizlilik sözleşmesini oku.
Sabah
Russo Kardeşler'in yönettiği film için her şeyden önce büyük bir seriye görkemli veda filmi denilebilir. Bir final filmi olduğundan olsa gerek Russo Kardeşler bir türlü alışamadığımız o yorucu aksiyona boğmadan filmi kotarmayı başarıyor. Daha dramatik ve hatta mizah dozu gayet iyi ayarlanmış bir film var karşımızda. Göbekli Thor, aile babası Tony Stark, Hulk ile barışık Bruce Banner... Sürprizi de bol filmin.
Birgün
Ağırlıkla Thor ve Hulk üzerinden ilerleyen filmin mizah kalemi de eğlenceliydi, en favori karakterim ise Thor oldu. Hulk karakterinin yeni halini ise çok sevdim. Maalesef bunların nedenini açık vermemek için şimdilik anlatamayacağım. Ben hala dünyanın neden bu kadar kurtarılmak istendiği ile ilgili sıkıntıdayım, vicdanlı davranarak dünyanın sadece yarı nüfusunu yok eden Thanos’un mantığına teşne bir şekilde filmi izlerken beklediğim bazı şeyler olmasa da beklemediğim bir sürü güzel ve şaşırtıcı şeyler oldu. Risk almışlar diyebilirim.
Habertürk
Yönetmenler Anthony Russo ve Joe Russo, finale doğru seyrettiğimiz savaş sahnesinde, eski çağ meydan savaşlarını bilimkurgusal ve fantastik motiflerle birleştiren cehennemi bir atmosfer sunuyor; destan duygusunu zirveye çıkarıyorlar. Ama “Endgame” daha önce de söylediğim gibi asıl gücünü dramatik sahnelerden alıyor. Yönetmenler bu sahnelerde de gayet iyiler. Çünkü kahramanlarla kurduğunuz duygusal bağ, özel efekt şovu ve aksiyonun çok daha önünde duruyor... “Endgame”, savaş ve aksiyon sahneleriyle değil, karakterler arasında geçen diyaloglarıyla hatırlayacağımız bir film olacak...
Milliyet
Bu filme kadar süper kahramanlar arasında kurulan tüm ilişkilerin ve seri içi şakaların düğümlendiği filmde, bir yas ve melankoli duygusu da eksik değil. Aslında ağır bir şekilde ve bireysel yolculuklarla başlayan film, epik finalin etkileyiciliği için büyük bir yatırım yapıyor ve bekleneni veriyor. Hem duygusal hem karanlık hem de ümit dolu bu film, Marvel’ın bitmek bilmeyen bir evrende peşlerinden giden izleyicilere ettiği bir teşekkür niteliğinde.
Hurriyet
‘Infinity War’da olduğu gibi Christopher Markus-Stephen McFreely ikilisinin kaleme aldığı senaryodan çekilen ‘Avengers: Endgame’ upuzun bir destan olmaya çabalamış. Önceki adımda Thanos karakteri üzerinden felsefeye soyunuluyor; öykü yer yer sevgisizlik, varoluş gibi meselelerde geziniyordu. Lakin metnin pek de derine inmediği, inemediği aşikârdı. Benzer tavır ‘Endgame’de de var. Dostluk, yitip gidenlerin bıraktığı boşluk, kapanmayan yaralar vs. Ama bütün bunlar 181 dakikalık bir filmi fikirsel açıdan pek de ayakta tutmuyor. Sonradan karşımıza çıkan ‘kahramanlık fedakârlık gerektirir’ teması da benzer şekilde yüzeysel bir yamanın ötesine gidemiyor.