Mandalinalar eleştirileri

Herhangi bir konu sanatsal anlamda sayısız farklı şekilde işlenebilir. Tabii ki sinemada da böyledir. "Mandalinalar"da da savaş, savaşın anlamsızlığı, filler altında ezilen, neden ezildiklerini de tam olarak bilmeyen çimenler, ve bunlarla birlikte hoşgörü, dürüstlük, cesaret gibi pek çok konu, son derece beğendiğim bir 'fikir' üzerine inşa ediliyor. Bu fikrin belki de en büyük başarısı, filmin karakterleri ve mekanlarını minimum düzeyde tutarak bu derece maksimum anlatımı yakalayabilmesi. Süresi de kısa olan film çok doğal başlıyor ve ilerliyor, karakterler de seyircinin göz aşinalığı olan aktörler tarafından canlandırılmadığından inandırıcılık daha da artıyor haliyle. Sade, gösterişsiz bir senaryo, ancak rahatsız etmeden yedirilmiş sağlam, beylik cümleler de var. Oscar dahil pek çok platformda adaylığı veya ödülü bulunan, pek de bilinmeyen Gürcistan ve Estonya sinemasının zannediyorum son dönem en önemli örneği. Birden ivme kazanan ve yükselen final sahnesi, filmi aslında 30 saniyede özetliyor. İzlenmesi şart.

ESTONYA SİNEMASININ DÜNYA SİNEMASINA ARMAĞANI OLAN GERÇEK BİR BAŞYAPIT

Son zamanlarda en çok etkilendiğim filmlerden biri oldu.Estonya'lı
Lembit Ulfsak müthiş bir oyunculuk sergilemiş, izlerseniz bana hak vereceksiniz.Ayrıca çeçen asker rolündeki arkadaşı da Halit Ergenç'e çok benzettim hem oyunculuğunu hem kendisini.Filmde aslında çok önemli mesajlar vermiş.Hangi dinden hangi milletten olursan ol ortak olan bir şey var ki o da savaşın kazananı yoktur demeye getirmiş.Merhametin, insan olmanın ne kadar da önemli olduğunu ve savaşın getirdiği acıyı tüm çıplaklığıyla, mükemmel bir dille ve de ufacık bir alanda çok düşük bir bütçeyle ama çok sağlam bir senaryo ve çok sağlam oyunculuklarla anlatmış bize Zaza Urushadze.Bu filmi izlemeden önce beklentinizi çok yüksek tutun çünkü çok büyük bir film.Zaman kaybetmeden izlenilmesi gerek.Kesinlikle tavsiyemdir

Zaza Urushadze’nin 5. uzun metrajlı filmi “Mandariinid”, 1990’ların Rusya’sında savaşın gölgesinde kalan bir kaç insanın yaşadıkları trajikomik hikayeden yola çıkarak, Çeçen ve Gürcüler arasındaki kanlı savaşı mercek altına alıyor. “Hiç savaş filmi çekemem şimdi” dediğim bir dönemde ön yargılarla izlemeye başladığım film daha ilk sekansındaki müzikle beni ters köşeye yatırmayı başardı. Bugüne kadar bir çok savaş filmi üzerinden savaşın kötü bir şey olduğunu anlatan filmler izledik. Savaşın acı gerçeklerini ve insanlar üzerindeki bıraktığı travmalara şahit olduk. Bu filmde bir tek savaş sahnesi olmamasına rağmen savaşın en derin acılarına, çaresizliğine, boşunalığına ve hiçliğine şahit oluyoruz. Filmin ilk bloğunda hikayenin sade ve ağır bir tempoda geçeceğini anlıyoruz. Görüntü yönetmenin harika vizyonu ile adeta her karesi kartpostal niteliğinde olan kasabayı dolaşıyoruz. Önceleri yaşlı bir adamın dramatik hikayesini anlatacağını sandığımız film, bir kaç dakika sonra farklı bir boyuta geçerek trajikomik bir hale geliyor. “Oğlunun yanına bir Gürcü gömdün” sözlerine karşılık, “Ahmed fark eder mi?” diye soran Ivo’ya (Lembit Ulfsak) “fark etmez” diyemediğimiz sürece içimizdeki nefreti hiçbir zaman azaltamayız. Ahmed ile Niko karakterleri başarılı bir şekilde analiz edilmiş. Her ikisi de rollerini çok iyi oynamış. Bu arada Ahmed karakterini canlandıran Giorgi Nakashidze, beresini takdiği zaman Cem Yılmaz’a inanılmaz derecede benziyor. Her iki karakterin bir süre sonra birbirlerine alışacağını fark ediyoruz fakat olayların nasıl gelişeceğini de merakla bekliyoruz. Ahmed ve Niko karakterleri yerine her ülkede farklı iki karakter koyulabileceğini düşünüyorum. Bu ayrıntı da filmin vermek istediği mesajı evrensel hale getiriyor. Filmin arka planı mesajcı bir kimlik taşısa da derdini hiç tereddüt etmeden açık bir şekilde anlatıyor. Bu sene Estonya’nın en iyi yabancı film dalında Oscar’a aday adayı olan film, daha şimdiden dikkatleri üzerine çekmiş gibi görünüyor. Dünyanın gözü Suriye’nin üzerindeyken bu filmin önemi bir kez daha etkin hale geliyor. Ayrıca düşük bir bütçe ve bir kaç oyuncuyla da harika filmler yapılabileceğini görüyoruz.

Yani mutlaka savaşın iç yüzü her anlamda daha karanlıktır. Bu tarz dostluk ve barış kokulu filmler zaman zaman pek bulutlar üstünde kalabilir. Savaşın iç yüzünü bilenler için "Bunlar ancak masallarda olur." tepkisi de gayet olağandır. Savaş ne olursa olsun şiirselleştirilemeyecek kadar karanlık bir kavram. Dolayısıyla öncelikle bunların farkında olarak aşağıdaki güzellemeleri yapacağımı belirtmem gerekir.

Film tek kelimeyle kusursuz. Gayet oturaklı bir senaryo, kusursuz bir arka fon müzik, zaman zaman biraz karanlık kaçsa da güzel çekim teknikleri ve harika bir dublajla birleşince ben açıkçası üst düzey keyif aldım. Senaryonun orijinalliği de cabası. 19. yüzyılda Batum bölgesinden Türkiye'ye gelen bir ailenin torunu olarak beni aynı zamanda kendi geçmişimden de yakalamış oldu. Filmin, yediden yetmişe herkesin izleyebileceği bir film olduğunu düşünüyorum. Çünkü hem savaş kavramı hem dram kavramı filmde gayet iyi işlenmiş.

Bazı farkındalıklar bir film, bir belgesel veya bir romandan bile kazanılabilir. Kısa sürecek de olsa içimizdeki kötü duyguları rafa kaldırmak için bu tarz bakış açıları da elzem. Ayrıca tarihe de zaman zaman göz atmak da fayda var, malum dünya tarihini yorumlayabilmek de mühim, ayrıca filmin fon müziğini koyun döngüye ruhunuzun şifası için de sık sık dinleyin.

Bir çiftçinin hayatı daha dar bir pencerede ilerleyebilir, köyünden çıkmadan geçen bir hayata da sahip olabilir ancak dünya görüşü ve ferasetin kimde olacağını bilemiyorsunuz. Küçük pencerelerden büyük bakabilmek de mesele en nihayetinde.

Birden fazla hikaye, birden fazla geçmiş, birden fazla gelecek, ivedi izlenmeli.

İzlediğim en orijinal filmlerden bir tahanesi belkide en güzeli gerek müziği gerek seneryosu ile seyirciyi tamamen içine çeken bir baş yapıt .kimsenin ön yargılı davranmıyıp filmi izlemesini tavsiye ederim

Ben bu filmi 2 kere izledim. 3. kez yine izleyeceğim. Savaş karşıtlığını harika anlatmışlar. Filmin müziği zaten alıp götürüyor. İzleyin derim.

Savaş karşıtlığını bu kadar yalın, açık ve net olarak ortaya koyması hayran bırakıyor.Savaşın saçmalığı,etnik milliyetçilik girdabına düşmek üzereyken insani yakınlaşmanın pekala oluşabileceğini çok zarif ve çarpıcı şekilde sunuluyor.lvo' nun son sözleri üzerine kocaman bir kitap yazılır savaşın anlamsızlığı üzerine..İzlemeye doyamıyorsunuz ve içiniz burkuluyor.. İnsanî değerler halâ varmış duygusuna kapılıyorsunuz. Enfes bir film.