Beyazperde
Hesabım
Ortalama puan
4,0
114 Puanlama
Yaşamın Kıyısında hakkında görüşlerin ?
5
4 Eleştiri
4
4 Eleştiri
3
4 Eleştiri
2
2 Eleştiri
1
1 Eleştiri
0
1 Eleştiri
Sırala
Filtrele:
Hepsi
O büyük sandığımız öz güvenimiz büyük bir acı yaşayıncaya kadar. Asla yapmam diyeceğiniz şeyleri, hayat her an yaptırabilir. Film bunu çok çok çok iyi anlatıyor. Affleck oyuncu Oscar'ını fazlasıyla hak etmiş. Biyografi ve abartılı makyajlı oscar ödüllerinden sıkıldım artık. Çok sade ve iyi bir oyunculuk.
Mükemmel bir iş. Karakterlerin sağlamlığı, hikayenin geçtiği mekan, harikulade müzik kullanımı, muhteşem oyunculuklar, yürek burkan, kimi zaman gülümseten, kimi zaman sinirlendiren, hayatın içinde ne varsa yansıtan bir film. Mutlaka görülmeli. Senenin en iyilerinden. Akademi Ödülleri'nde özellikle erkek oyunculuklarda ödülü hak ettiğini düşünüyorum.
ağır fakat asla sıkmayan bir havası var Casey Affleck aldığı Oscar ödülünü sonuna kadar hak etmiş 7/10
Amerikan Sineması’nda Avrupa izlerini yoğun şekilde hissettiğimiz dönemlerden geçiyoruz. İnsani, dramatik konular, fantastik hikayelerin pabucunu dama atıyor. Hikaye odaklı, insan odaklı bu filmlerde Oscar’ın büyük favorileri olarak, sinema perdesinde arz-ı endam ediyor. Manchester by The Sea, bu filmlerden biri. En İyi Film, En iyi Erkek Oyuncu, En İyi Yardımcı Erkek ve Kadın Oyuncu, En İyi Yönetmen gibi kategoriler de aday olan film, bakalım akademiden hangi ödülleri sırtlayabilecek? Manchester by The Sea’yi izleyen veya filmi izlemeden hikayesini okuyan bir çok kişi, bu ne lan arabesk filmi mi diyebilir? Ama yönetmen anlatımıyla ve oyuncu performansıyla hikayesini çok iyi kotarmış, hayat gibi bir film olmuş. Lee Chandler’ın hüzünlü hikayesini tarafsız bir şekilde gözler önüne sunarken, biz seyircilere de tıpkı hayat da olduğu gibi acımasızca taraf olup eleştirme payını bırakmış. Ve bunu verirken Lee Chandler’ın hikayesini ve kendisini tanımamız, basamak basamak, yavaş yavaş ısıtılıp önümüze sunuluyor. Böylece merak uyandırarak, bu durağan hikayeyi izlenir hale getiriyor. Filmi izlerken flaş bekler konusunda ilk dakikalarda baya bocaladım ve başarısız sahne geçişlerine rastladım. Ama hikaye ısındıkça, bu flaş back geçişlerine de alışılıyor. Casey Affleck giydiği Lee Chandler rolüne hem fiziksel olarak, hem de hüzünbaz oyunculuğuyla çok yakışmış. Michelle Williams’a da ayrı bir parantez açmak gerekiyor, filmde toplasan 10 dk dahi gözükmese de filmin kanaatimce en vurucu sahnesi olan Lee Chandler(Casey Affleck) ile tekrar karşılaştığı o sahne o kadar gerçekti ki iki oyuncu da sırf o sahne için ödüllü kucaklayabilir. En İyi Film Adayı gösterilmek için Manchester By The Sea bir gömlek altta kalıyor. Ama oyunculuklar konusunda düşük bütçeli bu film parıldıyor. Atlamalı, zıplamalı aksiyon sever sinema seyircilerinin bu filmden uzak durmasını şiddetle tavsiye ederim. Çok sıkılırsınız arkadaşlar, tek planlık çekimlerin fazlalığı dahi sizleri sıkabilir. Avrupa Sineması ve hayatın içinden filmleri seven arkadaşlar ise filmi mutlaka izlesin.
Bağımsız izleyici olarak yazıyorum, evet iyi bir film ama başyapıt filan diyenlerin amacını anlayamadım. Hele Beyazperde eleştirisi yazan arkadaşın yorumu evlere şenlik. ''Zavallı erkek, cadaloz ve sinsi kadın'' noktasına nasıl gelmiş anlamak imkansız. Evet, özellikle Casey Affleck rolünü yaşamış, çok iyi vermiş her duyguyu ama öyle göklere çıkarılacak bir tarafı yok. Ben bazı sahnelerde çok dağıldım, o kadar güçlüydü duygular. Ayrıca yavaş bir film, sakin; heyecan aksiyon bekleyenler çok sıkılacaktır.
Senaryosunu da yazan Kenneth Lonergan’ın yönetmen koltuğunda oturduğu “Manchester by the Sea”, aldığı “En İyi Erkek Oyuncu” ve “En İyi Orijinal Senaryo” kategorilerindeki Academy ve BAFTA ödüllerini fazlasıyla hak etmiş olan bir drama…
9 milyon dolarlık bir bütçeyle çekilmiş olan bu “bağımsız (indie) film” Boston’da, çöp toplama ve daireleri boyamanın yanı sıra sıhhi tesisat, elektrik vs. gibi işler de dahil dört binaya birden kapıcılık hizmeti veren Lee Chandler’ı (Casey Affleck) tanıtan karelerle başlıyor…
Elbette kiracılara, örneğin Bayan Olsen’e (Missy Yager) karşı takındığı olumsuz tavır ile bira içmek üzere gittiği barda çıkardığı “hır”, her ne kadar o an için ne olup bittiğini pek anlayamasak da kendisinin içinde bulunduğu mevcut ruh hali hakkında fikir edinmemize daha fazla yardımcı oluyor…
Ertesi gün çalıştığı binalardan birinin önündeki karları kürerken Lee, Dr. Muller’den (Robert Sella) gelen telefon sonrasında arabasına atlayarak Manchester’daki Beverly Hastanesine doğru yola koyulur…
Zira teknesinde aniden yere yığılarak kalp krizi geçiren ağabeyi Joe (Kyle Chandler) hastaneye kaldırılmıştır…
Kendisini aile dostları George (C.J. Wilson) ile hemşire Irene (Susan Pourfar) karşılarlar…
Evet hiç de “sürpriz olmayan” bir biçimde Joe hayatını kaybetmiştir…
Neden mi böyle söyledik?
Çünkü Joe’nun kendisi, karısı Elise (Gretchen Mol), babası Stan (Tom Kemp), kardeşi Lee ve Dr. Bethany’nin (Ruibo Qian) bir arada oldukları bir flashback aracılığı ile bunun er veya geç bir gün zaten böyle olacağını öğreniyoruz…
Cenaze işlemleriyle George ilgilenirken hastanenin morgundaki ağabeyini son bir kez daha gören Joe, buz hokeyi antrenmanında olan on altı yaşındaki lise öğrencisi yeğeni Patrick’i (Lucas Hedges) almaya gider…
Bir başka flashback de Lee’nin boşandığı karısı Randi (Michelle Williams) ile küçük kızları Suzy (Chloe Dixon) ve Karen (Ellie Teeves) ile de tanışıyoruz…
Sırada ise filmin ana konusunu oluşturan “Joe’nun vasiyetini”, teslim almak amacıyla avukat Wes’e (Josh Hamilton) gitme faslı vardır…
Ki, yazılanlara göre Joe kardeşi Lee’yi oğlu Patrick’e “vasi” tayin etmiştir…
Buna başta şiddetle itiraz etse de Lee, çaresizce kabullenmek zorunda kalır durumu…
Yoksa Patrick ortada kalacaktır…
Bu arada bir diğer flashback de Lee’nin sıklıkla zıvanadan çıkmasına ve insanlarla uyumlu ilişkiler kuramamasına yol açan “büyük felakete” de tanık oluruz…
Artık filmin bundan sonrasında, gönülsüz olarak vasiliği kabul eden ve “Manchester’da yaşamak istemeyen” Lee ile “Boston’a gitmemek için elinden geleni yapan” bir ergen olan Patrick arasındaki ilişkiye odaklanılıyor…
Laf aramızda:
Aslına bakarsanız her ikisi de kendilerince haklıdırlar…
Peki sonuçta kazanan kim mi oluyor?
Tabii ki bu sorunun yanıtı filmin devamında…
Eğer fırsat bulup da bugüne kadar izlemediyseniz, Casey Affleck ile sinema dünyasının yükselen değerlerinden Lucas Hedges’ın “kimyasal bütünlük” içindeki bir performans sergiledikleri bu filmi kesinlikle kaçırmamanızı önereceğiz…
Keyifli seyirler,
9 milyon dolarlık bir bütçeyle çekilmiş olan bu “bağımsız (indie) film” Boston’da, çöp toplama ve daireleri boyamanın yanı sıra sıhhi tesisat, elektrik vs. gibi işler de dahil dört binaya birden kapıcılık hizmeti veren Lee Chandler’ı (Casey Affleck) tanıtan karelerle başlıyor…
Elbette kiracılara, örneğin Bayan Olsen’e (Missy Yager) karşı takındığı olumsuz tavır ile bira içmek üzere gittiği barda çıkardığı “hır”, her ne kadar o an için ne olup bittiğini pek anlayamasak da kendisinin içinde bulunduğu mevcut ruh hali hakkında fikir edinmemize daha fazla yardımcı oluyor…
Ertesi gün çalıştığı binalardan birinin önündeki karları kürerken Lee, Dr. Muller’den (Robert Sella) gelen telefon sonrasında arabasına atlayarak Manchester’daki Beverly Hastanesine doğru yola koyulur…
Zira teknesinde aniden yere yığılarak kalp krizi geçiren ağabeyi Joe (Kyle Chandler) hastaneye kaldırılmıştır…
Kendisini aile dostları George (C.J. Wilson) ile hemşire Irene (Susan Pourfar) karşılarlar…
Evet hiç de “sürpriz olmayan” bir biçimde Joe hayatını kaybetmiştir…
Neden mi böyle söyledik?
Çünkü Joe’nun kendisi, karısı Elise (Gretchen Mol), babası Stan (Tom Kemp), kardeşi Lee ve Dr. Bethany’nin (Ruibo Qian) bir arada oldukları bir flashback aracılığı ile bunun er veya geç bir gün zaten böyle olacağını öğreniyoruz…
Cenaze işlemleriyle George ilgilenirken hastanenin morgundaki ağabeyini son bir kez daha gören Joe, buz hokeyi antrenmanında olan on altı yaşındaki lise öğrencisi yeğeni Patrick’i (Lucas Hedges) almaya gider…
Bir başka flashback de Lee’nin boşandığı karısı Randi (Michelle Williams) ile küçük kızları Suzy (Chloe Dixon) ve Karen (Ellie Teeves) ile de tanışıyoruz…
Sırada ise filmin ana konusunu oluşturan “Joe’nun vasiyetini”, teslim almak amacıyla avukat Wes’e (Josh Hamilton) gitme faslı vardır…
Ki, yazılanlara göre Joe kardeşi Lee’yi oğlu Patrick’e “vasi” tayin etmiştir…
Buna başta şiddetle itiraz etse de Lee, çaresizce kabullenmek zorunda kalır durumu…
Yoksa Patrick ortada kalacaktır…
Bu arada bir diğer flashback de Lee’nin sıklıkla zıvanadan çıkmasına ve insanlarla uyumlu ilişkiler kuramamasına yol açan “büyük felakete” de tanık oluruz…
Artık filmin bundan sonrasında, gönülsüz olarak vasiliği kabul eden ve “Manchester’da yaşamak istemeyen” Lee ile “Boston’a gitmemek için elinden geleni yapan” bir ergen olan Patrick arasındaki ilişkiye odaklanılıyor…
Laf aramızda:
Aslına bakarsanız her ikisi de kendilerince haklıdırlar…
Peki sonuçta kazanan kim mi oluyor?
Tabii ki bu sorunun yanıtı filmin devamında…
Eğer fırsat bulup da bugüne kadar izlemediyseniz, Casey Affleck ile sinema dünyasının yükselen değerlerinden Lucas Hedges’ın “kimyasal bütünlük” içindeki bir performans sergiledikleri bu filmi kesinlikle kaçırmamanızı önereceğiz…
Keyifli seyirler,
Berbat bir film
Zamanım çalındı resmen
Bu filme nasıl oscar vermişler (Bu arada son zamanlardaki tüm oscarlar facia)
Zamanım çalındı resmen
Bu filme nasıl oscar vermişler (Bu arada son zamanlardaki tüm oscarlar facia)
İzlediğim en doğal filmlerden biriydi, her açıdan doğal ve gerçekti. Oyunculuklar, çekim açıları, kurgusu, duygu geçişleri, bize yansıttıkları duygular. Çok sağlam bir dram filmi, sonu böyle bitmeseydi bu filme -izlediğim en doğal ve gerçekçi filmlerden biriydi- bu kadar gerçek ve doğal bir film demezdim sanırım. Casey Aflleck sinema tarihinin en sağlam performanslarından birine imza atıyor. İzlemenizi öneririm, insanı paramparça edebilen bir dram bu.
Filmden sıkılan arkadaşlar öncelikle neden bu türü seçti acaba ? Ek tavsiye olarak filmi gece kışın yani tam şu zamanlarda izlemenizi öneririm. Biraz empati yapın ve başroldeymişsiniz gibi izleyin filmi. Oyunculuklar harikaydı atmosferi yaşayın iyi seyirler...
Ana karakter , Fenerbahçe gibi yazık adamın başına gelmeyen kalmadı . Abisinin vefatı üstüne kendi hatasından dolayı 2 çocuğu yanarak can veriyor. Üzücü bir film tavsiye ederim
Film gerçek hayattan kesitler barındırıyor. Fakat bu son derece sıkıcı. Film ilerlemiyor yerinde sayıyor, artık insanı bıktırıyor. Bir şey olsun diye sabırla bekletse de izlemeye değmez. Zamanınızı çöpe atıyor.
Super bir filmdi izledim harikaydi.Oyuncular mukemmel.Cok guzeldi.Harikaydi.Guzeldi.Begendim.Guzel filmdi.
Yavaş ilerleyen ama tamamen duygu dolu film affleck’in oyunculuğu ödülü sonuna kadar haketmiş boğazım düğüm düğüm izledim.8/10
Sürekli bişeyler olcak heralde diye filmi bitirdim. Oyunculuklar iyi ama benim tarzım değil. Film dram fakat karakol sahnesi dışında etkileyici bir sahne yok.
Berbat bir filmdi 👎👎👎👎👎👎Bu ara hangi filme gitmes hayal kirikligi yasiyirum Gecen zamanimi geri istiyorum😢
- En son Beyazperde eleştirileri
- En İyi Filmler
- Basın Puanlarına Göre En İyi Filmler