Elveda Berlin - Beyazperde.com eleştirisi : Gençlik hezeyanlarının ötesinde bir büyüme hikayesi...

Filmografi çıtasını yükselten kimi filmlerin akabinde bazen dudaklardan şu soru dökülür; bu yönetmen böylesi bir filmin üzerine daha ne çekebilir ki? 2004 tarihli Duvara Karşı (Gegen die Wand) önce Altın Ayı ile 54. Berlinale’de, sonra da ülkemiz salonlarında gösterildiğinde biçare gönüllerimizden geçen bu sorunun ardından, 3 ortak projede, 3 tane de kendi uzun metraj projesine imza attı, Almanya’daki medar-ı iftarımız Fatih Akın. Kendi namıma aldığım tüm eleştirilere rağmen Kesik (Cut) ’i kalburüstü bulan bendeniz için (Cennetteki Çöplük’ü izleyememiş olmakla birlikte) için Akın filmografisinin Altın Aslan’dan bu yana halen en çarpıcı işi Aşka Ruhunu Kat (Soul Kitchen). Bu hafta vizyonda giren Elveda Berlin (Tschick) filmi ise karakterleriyle oynamayı seven Akın’ın en eğlenceli gençlik drama-komedisi! En azından Türkiye’de gösterime giren filmleri arasında.

En kestirme haliyle bir büyüme ve yol hikayesi olarak nitelendirebileceğimiz filmin senaryosu ise bu kez direkt Akın’a ait değil. Alman yazar Wolfgang Herrndorf’un Türkçe’ye Yokuş Aşağı adıyla çevrilen Tschick romanından senaryolaştırılan filmin orijinal adı da aslında hem filmin hem kitabın baş kahramanı olan Andrej Tschichatschow‘in soyadının kısaltılmış hali. Türkçe olarak üzerinden ÇİK yazan bir afişin sinema salonlarını ve reklam panolarını süslemesi çok elverişli olmadığından, öykünün kendisine çok yakın durmayan bu vizyon çevirisinin mantıklı olduğunu dile getirebiliriz.

Önce Maik ve ergen hezeyanları ile başlayan, sonrasında çekik gözlü bir Rus göçmeni olan Tschick’in katıldığı hikaye akışı ilk 15 dakikadan itibaren seyirciyi kendisine bağlamayı başarıyor. Öykü Maik ve onun platonik aşkı, burnu havada Tatjana’dan (Aniya Wendel) sıyrılıp macera arayan iki ergen erkeğin yol serüvenine dönüştükçe, seyirci de bir yaz tatilinde iki Alman gencinin sınırları kırarak kendi hesapsız çılgınlıkları keşfetme sürecine tanıklık ediyor. İçine kapanık bir genç olmasına rağmen Maik’in Tschick ile çıktığı bu hesapsız yolculukta değişim, bir yaz tatilinin evde sıkılan bir ergene katabileceği en muhteşem olgunlaşma süreci olarak beyazperdeye taşınıyor. Bu arada Tschick de değişiyor; ama sonuna değin çaktırmadan. Sınıfa ilk girdiğindeki çevresinden tiksinen umarsız yapısı Maik’in sıcakkanlılığı ile eviriliyor belki de. Hem şu kısa hayatta ergenlikte sayesinde değişmediğimiz ya da değiştirmediğimiz arkadaşımız hiç mi olmadı? Velhasıl, Akın’ın uyarlama senaryosundaki dönüşüm tatmin edici; benim gibi henüz kitabı okumamış sinefiller için de orijinal esere dair merak uyandırıcı.

Filmin Rainer Klausmann’ın görüntü yönetmenliği ile taçlanan estetiği ise kolaycılıkla yapıştırılan “ergen yol hikayesini” tanımını alt üst ediyor. Zira Fatih Akın filmografisi boş hikayelerin estetize edildiği bir yekun değil; derdi olan hikayelerin parmak ısırtan görüntü yönetimi ile çıta yükselttiği bir anlatım bütünü var karşımızda. Bu filmde özellikle mısır tarlalarında geçen sahneler ve üst kamera açılarıyla oluşturulan planlar bu tanıma örnek teşkil edebilir.

Oyunculuklarda da iki baş karakterini çok iyi kullanmasını bilen Akın senaryoda ne verdiyse hem Maik’ten hem Tschick’ten daha fazlasını almış gibi. Genç yaşlarına rağmen seyir kalitesi yüksek oyunculuklar ortaya koyan Anand Batbileg ve Tristan Göbel filmin şüphesiz hem eğlenceli hem yarı dramatik yapısını çok iyi sırtlıyorlar. Filmin ortasında bir görünüp, ardından çabuk kaybolan Isa rolündeki Nicole Mercedes Müller’i ise daha da derinlikli seyretmek isterdi bu gözler diyelim.

Sonuç olarak karşımızda keyifle işlenmiş bir gençlik hikayesi var; sorunlu ailehayatından, aşk buhranlarından kişiliğini ve kendini bulmaya evrilen büyüme hikayesiyle Elveda Berlin, sonunu düşünmeden çıktığınız tüm gençlik yolculuklarına selam yollayan, eğlenceli bir yapım. Fatih Akın’ın suya sabuna dokunmayan sinemasını özleyenler için bu cumanın seyirlik alternatifleri arasında!