Ölümcül Oyun eleştirileri

“Ich seh ich seh / Goodnight Mommy”, senaryosunu da yazan Severin Fiala ve Veronika Franz ikilisinin ilk uzun metrajlı sinema filmi…

Birazdan yorumuna başlayacağımız, “En iyi yabancı film” kategorisinde, Avusturya adına Academy Ödülleri seçmelerine gönderilen filme dair, bizi şaşırtmayan yegâne hususun yarışacak adaylar arasında kendine yer bulamaması olduğunu söylemek isteriz…

Zaten böylesine “müstesna” filmler, bırakın kazanmayı, Academy, Golden Globes veya BAFTA ödüllerine ne zaman aday olabildiler ki?

Hem de korku – gerilim kategorisinde tüm zamanların en iyilerinden olan “The Shining” (1980) bile teğet geçememişken…

Neyse, bu küçük “serzeniş” ve “bilgilendirme” sonrasında biz yeniden filmimize dönelim ve Michael Haneke’nin “Funny Games” ini (2007) andıran “irkiltici kareler” de içermesi nedeniyle, sonuna kadar götürebilmek için “çelik kadar sağlam sinirlere” sahip olmanız gerektiğini de belirttikten sonra koyulalım işimize…

Yine bu mecrada kapsamlı bir yorumunu paylaştığımız Fiala ve Franz ikilisinin, ikinci filmleri “The Lodge” da (2019) olduğu gibi hikâye yine üç karakter üzerine kurgulanırken, mekân olarak da sınırlı bir alana bağlı kalınmış…

“Görünürde” olaylar, Elias (Elias Schwarz) ve Lukas (Lukas Schwarz) isimli ikiz biraderler ile geçirdiği estetik ameliyat sonrasında, çevreden izole bir hayat sürdükleri, göl kenarındaki ve yeşiller içindeki evlerine dönen anneleri (Susanne Wuest) arasında gerçekleşiyor…

Lütfen şu “görünürde” sözcüğünü, son dakikaya kadar aklınızın bir köşesinde tutun…

Zira düşük bütçe ile nitelikli film çekmekte iyice ustalaşmış olan Severin Fiala ve Veronika Franz, (aslında satır aralarında gözden kaçan “sağlam ipuçları” vermiş olsalar da) sürpriz yaparak izleyiciyi şaşırtmaya bayılıyorlar…

Nerede kalmıştık?

Evet, artık karşımızda, ameliyatının ardındaki nekahet sürecini sessiz ve sakin bir biçimde atlatmayı planlayan bir anne ile onun gerçek anneleri olduğuna “inanmakta zorlanan” ikizlerin, insanı zıvanadan çıkartan oyunları var…

Bu dakikadan sonra:

Eğer ev içinde, karakterleri arasında bir köşe kapmacaya dönüşen gerilim filmlerini sevenlerdenseniz, emin olun bunu da “ağzınız açık” izleyeceksiniz…

Hem de gerim gerim gerilerek…

Fakat o hengâmede, “öfke ve nefretten” kaskatı kesilip dağılmamaya da dikkat etmelisiniz…

Bitirmeden; filmin 35 mm kamera kullanılarak elde edilen görüntülerinin yanı sıra, henüz ilk kez kamera karşısına geçmiş olan ikizlerin, “insanın psikolojisini alt üst eden” performanslarına da bayıldığımızı belirtmiş olalım…

Keyifli seyirler,

Film başlarda sıkıcı gibi görünsede aslında izlettiren ve güzel bir finale sahip. Funny Games'e benzeten çok olmuş ama olay ikizlerin olması Funny Games filmine benzeyecek anlamına gelmiyor. Burada konu tamamen başka.

Filmin henüz yarısına gelmeden, konusu, dokusu, neredeyse her şeyiyle Haneke'nin "Funny Games"i ve 2014 yılının önemli sürprizlerinden Jennifer Kent'in "The Babadook"u geldi aklıma. Okuduğum bazı yorumlarda da gördüm bu bağlantıların kurulduğunu. Film nihayetinde farklı, keşfedilmeyi hak eden, büyük ihtimalle pişman bırakmayacak bir film. Ancak bir şeyler daha iyi yapılabilirmiş gibi bir his uyanmıyor değil insanın içinde. Finale doğru çok büyük sürprizler olmasa bile insanı şaşırtan, göz kırpmadan izleten sahneler mevcut. Filmin genel atmosferi bir boğucu zaten, her ne kadar doğanın kalbindeki muhteşem bir evde çekilmiş olsa da. Son yıllarda izlediğiniz benzer gerilim filmlerinden farklı bir yanı var. Tarzın kalitesini henüz ilk dakikalarda hissedeceksiniz.

PSİKPLOJİK GERİLİM OLAN BU FİLM TÜM BEKLENTİLERİNİZİ KARŞILAYACAK

Michael Haneke’nin içten içe izleyiciyi sarsan Funny Games filmine benzer bir derinliğe sahip olan Goodnight Mommy, başladığı andan son dakikaya kadar sizi ekrana kilitleyecek kadar rahatsız bir film. Avusturyalı yapımcı Ulrich Seidl ile beraber pek çok filmde çalışan Veronica Franz ve Severin Fiala’nın ellerinden çıkmış olan bu enteresan yapım, aynı zamanda ikilinin ilk uzun metrajlı filmi. İlk filmlerinde bu kadar basit bir konuyu bu denli düzgün bir sanat eseri haline getirerek iyi bir çıkış yakalamaları, kendilerine pek çok takipçi kazandıracağı anlamına da geliyor.

Filmin baş kahramanları olan ikiz çocuklar Lukas ve Elias, göl kenarındaki lüks evlerinin bahçesinde oynadıktan sonra eve döndüklerinde yüzü sarılı şekildeki anneleri ile karşılaşırlar. Neden olduğunu bilmediğimiz bir estetik ameliyat geçirmiş olan annelerini bu halde gören ikizler, kısa bir süre sonra bu kadının kendi anneleri olmadığını düşünürler. Annelerinin garip davranışları çocukları tedirgin eder, ki anneleri de gerçekten eskisinden farklı davranmaktadır. İlerleyen zamanda ikizlerin bu şüpheleri artık bir kanıt arama haline dönüşür ve annelerine karşı tehlikeli ve ölümcül bir oyun başlatırlar.

Filmin içinde psikolojisi bozuk bir aile var. Bu ailenin her bireyi, ne Lukas ve Elias ne de annenin sergiledikleri hiç bir davranış normal değil. Siz de film boyunca bu rahatsız fırtınaya kapılıp hayretler içinde bu evde olan biten tüm sahneleri dikkatle izliyorsunuz. İkizlerin ya da annenin, filmin neresinde, ne şekilde davranacağı ya da filmin sizi nereye sürükleyeceği meçhul, artık tamamen yönetmenin ve hikayenin esirisiniz. Filmdeki psikolojik rahatsızlıkların derinliği ve sarsıcılığı çok başarılı. Annenin ikizlere karşı tavırları, çocukların da anneye karşı tedirginlikleri ve yavaş yavaş bağlılıklarının kopması gibi detaylar itina ile hikayeye yedirilmiş. Başlarda ağır aksak ilerleyen, fakat sonlara doğru başka bir şekle dönüşen Goodnight Mommy, cast seçiminin de başarılı olduğu bir film. Özellikle ikizlerin masum olan yüz ifadeleri, filmin sonlarına doğru artan gerilimle beraber hastalıklı bir hale dönüşüyor. Bu rolü başarıyla canlandıran küçük oyuncular, yaşadıkları o hisleri birebir aktararak seyircinin de daha çok ürpermesine neden oluyorlar. Yalnız filmde yer alan bazı kısımların belli bir sonuca bağlanmadan açıkta kalması, finalden sonra kendimizi sınamamız için yönetmenlerin bize sorduğu sorular gibi duruyor. Hamam böceklerinden, hayal sahnelerine kadar tüm ayrıntıların dikkatle izlenilmesi gerektiğini vurgulayan Veronica ve Severin ikilisi, son ana kadar da filmin gizemini korumayı çok iyi başarıyorlar.

Filmin tanıtımlarında yer alan yılın en korkutucu filmi, izlerken birçok kişi bayıldı vb. gibi sloganlara pek aldanmayıp, filmin akışına kendinizi bırakırsanız, Goodnight Mommy’nin gerçekten tedirgin eden, sarsıcı bir gerilim filmi olduğunu göreceksiniz. Özellikle sonuna kadar sizi ekrana bağlayan filmin, Incendies (İçimdeki Yangın, 2010) tarzındaki tokat etkisi yaratan sağlam finalinin hafızalarınızdan kolay kolay çıkmayacağı kesin. Belki son yılların en iyi ve en şok edici filmi değil ama, yine de içerdiği rahatsız ve çarpıcı ögeleri ile psikolojik/gerilim türündeki yapımların arasına rahatça girecek bir film Goodnight Mommy

Çok uzun zaman önce izlemiştim fena değil diyeceğim bi film kötü değil fakat biraz ağır işliyor sonuda az çok tahmin edilebiliyor ama gğzel filmdi

Ich sech,film boyunca filmin gidişatı hakkında ki yorumlarınızı değiştiren dinamik bir film.Artık sadece avrupa da değil dünya genelinde korku-gerilim filmlerinde yeni bir dönem içindeyiz.Artık korku filmlerinin sadece jumpscare ve saçma ruh temaları üzerine değil,gerçekten asıl korkuların kaynağı olan insan psikolojisine doğru bir kayma var(İstisnalar var elbet Hereditary gibi)
.Film mükemmel olmasa da artık piyasaya çıkacak korku-gerilim filmlerinin kendilerine ıch sech'i bir baraj edinmeleri gerektiğini ve söz gelimi daha aşağı filmler yapmaması gerektiğini düşünüyorum.Altyazılı izleyen biri olarak da çevirinin doğru olduğunu pek düşünmüyorum.Sanırım çoğu yerde "siz" yerine "sen" çok daha uygun ve tutarlı olacaktır...
İYİ SEYİRLER

Avrupa’nın artık gelenekselleşmiş, dünyevi meselelerden beslenen gerilim-korku hikayelerine sadık bir film Ich seh, Ich seh (Ölümcül Oyun, 2014). Yine sıklıkla karşılaştığımız aile mefhumu burada da başrolde. Şehir merkezinden uzakta, adeta hiçliğin orta yerinde lüks bir konutta yaşayan iki çocuk ve annelerinin gündelik yaşamından ustalıkla gerilim ve trajedi damıtılmış filmin yönetmenleri Veronika Franz ve Severin Fiala tarafından. Belki tercih edilen mekana ek olarak anne figürünü de sargı bezlerine hapsederek gizem yaratılmaya çalışılması yoğun halde Los cronocrímenes (Suç Zamanı, 2007) esinlenmesi taşısa da onun kadar kıvrak zekalı ya da kışkırtıcı bir film ile karşı karşıya değiliz. Zaten Haneke’nin erken dönem filmlerinden tutun, Borgman (Bela, 2013) ve Kynodontas (Köpek Dişi, 2009) gibi yakın dönem Avrupa gerilim filmlerine kadar yoğun izler taşıyor Ich seh, Ich seh.

Hayatımda izlediğim en kötü filmlerde en başı bu çeker. Nerde korku nerde gerilim? Bomboş bir film vakit harcamayın...