Beyazperde
Hesabım
Ortalama puan
3,7
67 Puanlama
Çocukluk hakkında görüşlerin ?
5
5 Eleştiri
4
5 Eleştiri
3
3 Eleştiri
2
3 Eleştiri
1
1 Eleştiri
0
1 Eleştiri
Sırala
Filtrele:
Hepsi
Filmin konusu güzel. Aynı oyuncularla uzun sürede çekmek fikri de iyi olmuş. Ama travmanın yarattığı olumsuz duyguların ve yaşantıların yansıtıldığını düşünmüyorum. Ergenlik dönemi özellikleri vs örtük şekilde kalmış. Daha etkileyici ve yansıtıcı olabilirdi.
Yine fazlasıyla abartılıp şişirilen bir film daha. Eleştiriler sürekli olarak harcanan emekler üzerinden yapılıyor ancak şunu anlamak gerek, bir izleyici, izlediği filmin kalitesine bakar ona harcanan emeğe değil. Harcanan emek, yapımcıyı, yapım ekibini ve bundan ticari kaygısı olan kişileri ilgilendirir, biz izleyicileri değil. Şimdi filmi eleştirecek olursak; uzun süresiyle birlikte ağır temposu ve sıkıcı hikayesiyle sonunu getirmek gittikçe zorlaşıyor. Yani tam anlamıyla vasat bir film.
Bir cocugu alip 6 yasindan 20 yasina gelene kadar cekmek guzel bir fikir ancak bu kadar sacma ve hic bir konusu olmayan bi film yapmayi nasil basardilar. 10 uzerinden 1 veriyorum 3 saatte yakin zamanim boşa gitti. Acaba ben mi bisey kaciriyorum bu filmin puani neden bu kadar yuksek. Alin bi bebegi 80 yasina gelene kadar 5-10 yilda bir 5-10 dakika çekin. Konuya drama aksiyona romantiklige falanda gerek yok. 2100 yilinda oscari alirsiniz. Bi de bu filme baş yapit diyenler var asil komedi orada. Dram desen yok romantiklik desen yok komedi desen yok gizem desen hicbir sey yok. Tamamen konusuz sacma sapan bir film bosa gecen 2 saat 40 dakika. Bu kadar guzel bir fikir bu kadar sacmaca işenebilirdi tebrikler.
filmi az önce izledim 12 yıllık emek bi hiç uğrunaymış diyebilirim filmin durağan olması geçtim vermek istediği bi mesajı da yoktu
Ne kadar emek harcanmış olsa da 2 saat 45 dakikamın boşa gittiğini düşünüyorum. Kendi açımdan değerlendirmek gerekirse çok durağan,yavaş ilerleyen, bir ara çocuğun hiç büyümeyeceğini düşündüğüm sıkıcı bir film olmuş. Keşke harcanan zaman ve gösterilen emek kadar güzel olsaydı yine de hazırlayanlar ve oynayanların emeğine sağlık.
Aslında filmi beğenmedim.. Genel olarak sıkıldım. Normal şartlarda 3 yıldız değil de 1,5 yıldız verirdim; fakat yönetmenin özel bir iş çıkarttığından ve bu işe de saygımdan 3 yıldız verdim. Yanlış bilgi edinmediysem 2001 yılında filmin çekimlerine başlanmış 2014 e kadar belli aralıklarla devam etmiş. Bu müthiş iradeye 3 yıldız veriyorum.. İzlenebilir
bir filmi gerçek oyuncularıyla 12 yılda çekmek farklı bir yöntem olsa da film sıkıcı,uzun ve basit bir şekilde bitiyor 6/10
Son derece kaliteli bir iş çıkmış ortaya
spoiler:
belki film biraz ağırdan alınmış olabilir ama bu filmi hiç bir şekilde etkilemiyor.
Açıkcası hiç sıkılmadan ve bazı bölümlerde tebessüm ederek izledim. spoiler: Bir insanın düşüncelerini,dış görünüşünü,yaşadığı ortamın nasıl değiştiğini açıkca görebiliyoruz.Hayatın içinden bir film bence ve Oscar ödülünüde hakkıyla aldılar.
Açıkcası hiç sıkılmadan ve bazı bölümlerde tebessüm ederek izledim. spoiler: Bir insanın düşüncelerini,dış görünüşünü,yaşadığı ortamın nasıl değiştiğini açıkca görebiliyoruz.Hayatın içinden bir film bence ve Oscar ödülünüde hakkıyla aldılar.
Ne düşünüyorum biliyor musun? Hayatım da öylece gidecekmiş gibi.
Bunlar önemli kilometre taşları:Evlenmek, çocuk sahibi olmak,
boşanmak;disleksi olduğunu sandığımız zaman,sana bisiklete binmeyi
öğrettiğim zaman...
Tekrar boşanmak,yüksek lisansımı almam;sonunda istediğim
işe sahip olmak...
Samantha'yı üniversiteye yollamak,seni üniversiteye yollamak.
Sıradaki ne biliyor musun?
Benim cenazem a*** koyayım...
Daha fazlası olur diye düşünmüştüm...
Patricia Arquette'ye altın küre ödülü ve oscar adaylığı(muhtemelen onu da alacak)
getiren replikler böyleydi.
Filmi izlemeden bende bu kadar ödül ve övgü almış bir filmde daha fazlası olur diye düşünmüştüm.
12 yılda çekilmesi çok enteresan ve dikkat çekici,o kadar uzun sürede çekilen bir filmin 2 saat 45 dakika olması normal belki ama yer yer sıkıcı bir hal alıyor film ve duygu patlaması yaşanması beklenen bazı anlar çok yüzeysel kalıyor.
Filmin artıları yönetmen-senarist Richard Linklater'ın yazdığı harika replikler,oluşturduğu diyaloglar ve bunun yanında amerikan iç ve dış politikasına getirdiği eleştiriler...
Son olarak, filmden son bir replik...son replik
Hep "anı yakala" derler ya! Ben tam tersini düşünüyorum.
Bu anlar bizi yakalıyor.
Sabit bir şey bu anlar sanki...
Her zaman şimdiymiş gibi...
Bunlar önemli kilometre taşları:Evlenmek, çocuk sahibi olmak,
boşanmak;disleksi olduğunu sandığımız zaman,sana bisiklete binmeyi
öğrettiğim zaman...
Tekrar boşanmak,yüksek lisansımı almam;sonunda istediğim
işe sahip olmak...
Samantha'yı üniversiteye yollamak,seni üniversiteye yollamak.
Sıradaki ne biliyor musun?
Benim cenazem a*** koyayım...
Daha fazlası olur diye düşünmüştüm...
Patricia Arquette'ye altın küre ödülü ve oscar adaylığı(muhtemelen onu da alacak)
getiren replikler böyleydi.
Filmi izlemeden bende bu kadar ödül ve övgü almış bir filmde daha fazlası olur diye düşünmüştüm.
12 yılda çekilmesi çok enteresan ve dikkat çekici,o kadar uzun sürede çekilen bir filmin 2 saat 45 dakika olması normal belki ama yer yer sıkıcı bir hal alıyor film ve duygu patlaması yaşanması beklenen bazı anlar çok yüzeysel kalıyor.
Filmin artıları yönetmen-senarist Richard Linklater'ın yazdığı harika replikler,oluşturduğu diyaloglar ve bunun yanında amerikan iç ve dış politikasına getirdiği eleştiriler...
Son olarak, filmden son bir replik...son replik
Hep "anı yakala" derler ya! Ben tam tersini düşünüyorum.
Bu anlar bizi yakalıyor.
Sabit bir şey bu anlar sanki...
Her zaman şimdiymiş gibi...
Sırf 12 yılda çekildiği için başarılı olduğu varsayılıyor ama bence sıkıcıydı.
Richard Linklater emeğin için teşekkürler ile başlayayım.
2001'de çekimlerine başlanan, bir çocuğun 5 yaşından 18 yaşına kadar hayatını özetleyen, yenilikçi bir başyapıt.
Gördüğüm kadarıyla filme yapılan eleştiriler, değerlendirmeler, ya "çok iyi" ya da " çok kötü" şeklinde olmuş. "Çok kötü" değerlendirmesi, filmin aksiyon yoksunu, hareketsiz olması, diyalogların sıkıcı olduması gerekçesiyle yapılmış çoğunlukla. Fakat bu filmi bir dram filmi olarak ele almamışlar. Boyhood, film dünyasının sırf aksiyondan ibaret olduğunu sanan, gerçekçilikten uzak kişilerin saldırısına uğramış.
Filmde, 12 yıllık zaman diliminde, değişen çevre, büyüyen çocuklar, yaşlanan anne, vb., çok özel duygular ile bezeli şekilde aktarılmış. Öyle ki zamanla değişen kamera kalitesini bile farkedebilirsiniz. Küçük ayrıntılar ile donatılmış, bu bakımdan film, sıkacağı zaman, eğer dikkat ederseniz, bu ayrıntılar ile kurtarıyor durumu.
Diyaloglar, çok gerçekçi, hayatın hem sıradanlığını hem de sıradışılığını, derin duygular ile insana (en azından bana) hissettiriyor.
Sonuç olarak Boyhood, düşünmeyen bir seyirci kitlesine hitap etmiyor.
9,5/10
Gördüğüm kadarıyla filme yapılan eleştiriler, değerlendirmeler, ya "çok iyi" ya da " çok kötü" şeklinde olmuş. "Çok kötü" değerlendirmesi, filmin aksiyon yoksunu, hareketsiz olması, diyalogların sıkıcı olduması gerekçesiyle yapılmış çoğunlukla. Fakat bu filmi bir dram filmi olarak ele almamışlar. Boyhood, film dünyasının sırf aksiyondan ibaret olduğunu sanan, gerçekçilikten uzak kişilerin saldırısına uğramış.
Filmde, 12 yıllık zaman diliminde, değişen çevre, büyüyen çocuklar, yaşlanan anne, vb., çok özel duygular ile bezeli şekilde aktarılmış. Öyle ki zamanla değişen kamera kalitesini bile farkedebilirsiniz. Küçük ayrıntılar ile donatılmış, bu bakımdan film, sıkacağı zaman, eğer dikkat ederseniz, bu ayrıntılar ile kurtarıyor durumu.
Diyaloglar, çok gerçekçi, hayatın hem sıradanlığını hem de sıradışılığını, derin duygular ile insana (en azından bana) hissettiriyor.
Sonuç olarak Boyhood, düşünmeyen bir seyirci kitlesine hitap etmiyor.
9,5/10
Usta yönetmen Linklater'ın başarılı üçlemesi Before'lardan sonra ortaya koyduğu yarı belgesel tadındaki gerçek zamanlı biyografisinde bir çocuğun gözünden 2002-2014 yıllarını ve yaşanmışlıklarını izliyoruz. Filmin senaryosunda tek düze ilerleyen ve dönemin ruhunu iyi analiz eden ayrıntılar, "Mason" karakteri üzerinden yaratılan karamsar ve yarı karanlık havanın buhranını seyirciye de yansıtabilen, fakat bunu müziklerle ve Dad (Ethan Hawke) karakteri ile açmaya çalışan içeriği var. En önemlisi de diyalogların ve hayat hikayesinin sıradanlığının bu kadar iyi bir şekilde yine Linklater'ın yönetmenlik kabiliyetiyle işlenebilmesiydi. Zira farklı bir yönetmen 12 yıl arayla böyle film çekmeyi pek akıl edemezdi sanıyorum. Filmin özgün senaryo adaylığı eleştiriye son derece açık olsa da (ki alacağını tahmin etmiyorum) biyografik belgesel tadını diyaloglar ve karakter doğallıklarıyla seyirciye yansıtabildiğini düşünüyorum. Keşke dramatik tadı biraz daha verilebilseydi. Ayrıca yine dönemsel politik vb sorunların (Bush karşıtlığı, erken evlilik, popüler kültür, teknolojik gelişmeler vb) senaryonun içinde olduğunu ve Bush üzerinden vurucu eleştirilerin de yapıldığını -ayrıca Afganistan eleştiri- söylemek lazım. Oyunculuklarda Linklater'In kızı Lorelei Linklater'ın da kızı yer almış. Ben özellikle Ethan Hawke'ı çok beğendim. Filme katkısı mükemmel. Aksiyonun olmadığı, kazanın olmadığı, bulaşıcı hastalıkların olmadığı, entrikanın olmadığı, ihanetin ya da cinayetin olmadığı, sıradışı hiçbir şeyin olmadığı bir sıradan dünyayı yansıtmış beyazperdeye usta yönetmen Linklater. Bu kadar sıradanlığın beyazperde de bağımsız filmler dışında göremem sanmıştım ama işte Linklater yapmış. Filmin kurgusu bir hayli zor olmuştur diye de düşünüyorum. Hangi zaman dilimden hangi sahnelerin filmi daha iyi bir noktaya taşıyacağını ya da hangi anların daha isabetli seçimler olabileceğini kestirebilmek kolay olmasa gerek. Bildiğiniz hayat işte. Kostümlere varıncaya kadar doğallığı hissedebiliyorsunuz. Gerek Patricia Arquette'ın oscar adaylığı alan performansı gerekse kurgu, senaryo ve yönetmenlikte elde ettiği adaylıklar sevindirici. Filmin ana fikrinde istediğin şeyi istediğin zaman gerçekleştirmek ve anı yakalamak gibi kavramlar ön plana çıkıyor. Bu açıdan filmin en dramatik ve en üzüldüğüm karakteri Mason'ın annesi oldu. Kazanansa aslında babaydı. Yani yönetmenin bakışı bu kadar taraflı olmasa da bunu vurguladığını zannediyorum. En iyi yönetmen ödülünü 12 yıl boyunca gerçek zamanlı çekimler yaparak ortaya koyduğu kaliteden ötürü Linklater'ın hak ettiğini ama kurgu ve senaryo ödüllerini olur da film alırsa tartışılması gerektiğini düşünüyorum. Tıpkı American Sniper'ın adaylık elde etmesi gibi. Neyse böylesi bir deneyimin kolay kolay bir daha sinema tarihine geçebileceğine pek ihtimal vermediğimden herkesin sabırla izlemesini tavsiye ederim. İyi seyirler. 9/10
Filmin en önemli özelliği 12 yılda tamamlanmış olması. Filmdeki bütün karakterlerin yıllar içindeki o yaşlanma evrelerini gözlemleyebiliyorsunuz. Ufak oğlan çocuğu minicik bir veletken kocaman bir ergen oluyor (aynı çocuk 6 yaşından -18 yaşına kadar gözlerinizin önünde büyüyor. Kız çocuğu da öyle. Ethan Hawke baba karakteri olarak 12 yılda yaşlanıyor karşınızda (makyaj değil, orijinal hali). Anne karakteri kilo alıyor veriyor, üç kez evlenip boşanıyor, saçlarının boyu, şekli değişiyor. Filmin size aşılamaya çalıştığı bir felsefe falan yok. Adrenalin falan da yok. Bunu bekleyerek oturmayın karşısına. Filmin teknik anlamında türünün bir ilki olduğunu söylemek daha doğru olur. Sinema tarihinde bir ilk 12 yıllık bir epik sinema örneği. Yormadan, zorlamadan, sıkılmadan seyrediyorsunuz. Film girdiği bütün festivallerin bütün önemli ödüllerini topladı. Dolayısı ile seyirci heyecanla karşısına geçip sarsacak bir şeyler bekliyor. Öyle bir beklentiyle oturmayın. Güzel güzel seyredin bence, evde çerezinizi alın önünüze, sütlü kahve de fena fikir değil. Sakin sakin seyredin. Ergen oğlan çocuğunun naifliğine hayran kalın. Annenin ağzından çıkan cümleleri "kendi ağzınızdan çıkmış" sayın. Altı çizilecek nitelikte senden benden daha samimi cümleleri var bu kadının. Kadının bütün yanlış seçimli evliliklerine rağmen ; çok pozitif buldum ben filmi. Bir dünya iyi kalpli insan karakterleri serpiştirilmiş. Kötüleri gözünüze sokmadan gösterip uzaklaştırıyor sizden film.. İşin özü bu. 12 yıl 3 saatlik bir filmde ; size de 12 yıldır seyrediyormuşsunuz izlenimi veriyor. Bütün karakterleri akrabanız gibi görmeye başlıyorsunuz.
Orijinal, şahane bir film Linklater'dan. "Before Serisi" ile tanıdığımız ve çok sevdiğimiz yönetmen, yılın en büyük filmlerinden birine imza atmış. Filmin ismi aslında her şeyi özetliyor: "Boyhood". Belli bir olay, belli bir karaktere odaklanmıyor film. Tabii ki anne figürü, baba figürü, abla, kız arkadaşlar, üvey babalar, hepsi çok önemli Mason'ın hayatında. Ancak temel olarak onun çocukluk dönemine, hem de gerçek zamanlı olarak, tüm oyuncuların yaklaşık 12 yıla yayılmış bir süre zarfında boy gösterdikleri bir yöntemle şahit oluyoruz. Uzun süresine rağmen üst düzey sürükleyiciliği sayesinde göze batmıyor. Oyuncuların hepsi oldukça başarılı. Linklater'ın çok önemli bir tercihi ve tarzı var film boyunca. O da, aslında bahsedilenlerin, yaşananların özellikle bazılarının son derece duygusal olmasına, insanı düşünmeye ve kendi çocukluğunu, gençliğini hatırlamaya sürüklemesine karşın, bunları kesinlikle "duygu sömürüsü" seviyesine getirmemesi. Duygusal dediysem, büyük dramatik olaylar beklemeyin. Bir çocuğun hayatında olabilecek durumlar yalnızca. O kadar doğal, o kadar rafine bir anlatım var ki...Mason sizin de bir arkadaşınız oluyor, kendinizi onunla birlikte büyüyor gibi hissediyorsunuz. Çünkü hayatınızda onun yaşadıklarını yaşayan insanlar tanımışsınızdır, hatta belki de kendi çocukluğunuz ve büyüme hikayenizde de benzer durumlar yaşandı. İnsanı ruhununu orta yerinden kavrayan bir eser. Mutlaka görülmeli.
- En son Beyazperde eleştirileri
- En İyi Filmler
- Basın Puanlarına Göre En İyi Filmler