Jack Reacher: Asla Geri Dönme - Beyazperde.com eleştirisi : Adı üstünde: Asla Geri Dönme!

Alışılageldik Tom Cruise aksiyonlarından daha düşük profilli olmasına rağmen vasat üstü bir iş olarak hafızalarımıza kazınan ilk Jack Reacher, bu yarım başarısını Lee Child'ın romanlarının sadık kitlesine yeni eklemeler yaparak kazanmıştı. 60 milyon dolarlık 'görece' düşük bütçesini dünya genelindeki 200 milyon dolarlık 'görece' düşük hasılatla taçlandırsa da devam filmine kapı açabilen Jack Reacher'ın çekiciliği, kötü adamlara acımasızca ceza kesen ve bunu yaparken mizahtan da ödün vermeyen ana karakterinin duruşunda saklıydı.

'Yapımcı Tom Cruise'ün 2015'teki en iddialı projesi Mission Impossible: Rogue Nation için 'bir nevi' teste soktuğu Christopher McQuarrie'in iyi işçiliği ile değerlenen Jack Reacher, bu sayede 'bir taşla iki kuş vurulan' sürecin de başlangıcı olmuştu.

Jack Reacher: Never Go Back, McQuarrie'in yokluğunu Edward Zwick ile doldurarak büyük bir hata yapıyor. Kariyerini epikler ve dramalar üzerine şekillendirmiş, son yıllarını aktif emekliliğini sürdürerek geçiren Zwick'in memur yönetmenliği, ilk filmde 'kendini yönetmen olarak ispat etmeye çalışan' selefinin enerjisinden çok uzak. Gelişigüzel bir komplo gerilimi olarak tasarlanan hikayenin, komployu da hafifleşen anlardaki aksiyon komedisini de Reacher'a yüklenen 'ailevi' alt metinleri de 'Zwick kontrolünde' bize geçiremediğini söyleyebiliriz.

Hatırlayacağınız üzere kendisine 'binbaşı' diye hitap edenleri 'artık sivilim' diye düzelten Jack Reacher, askeriye ile bağlantılarını koparamamış durumda. Başının belaya girdiği bir çok anda kendisine yardımcı olan bir başka binbaşı Susan Turner ile flörtöz telefon konuşmalarıyla asosyalliğine hafif de olsa ket vurmasına rağmen telefon da bir yere kadar. İlk yüz yüze görüşme umudu Binbaşı Turner'ın 'gizli devlet belgelerini sızdırdığından dolayı içeri tıkıldığı' bilgisi ile dağılıyor. Reacher bunun bir komplo olduğunu anlamakta gecikmezken, Never Go Back kötü adamlardan kaçış, suçsuzluğu ispatlama ve araya sıkıştırılan 'Reacher'ın bir kızı mı var?' ana fikirli aile sorgulamalarıyla geçip gidiyor.

'Karaktere derinlik kazandırma' emeli, ardı arkası kesilmeyen klişelikteki ilişkilenmeler ve perdeye yansıyan üşengeçlikle başarıya ulaşamazken, koca karakterin sahip olduğu tek özellik olan 'yalnız kurt' duruşu da ciddi yaralar alıyor. Reacher'ı bu sefer bir takımın parçası olarak görmek olan bitene çeşitlilik katsa da özellikle 'muhtemel evlat' Samantha'nın varlığı film boyunca 'final sahnesinin nesnesi' olacağını haykırıyor. Tüm dikkat suçu bertaraf etmek üzerine verilmişken o sırada kaçırılan ve seçim yapılması gerekilen bir nesne...

Takımın diğer üyesi Susan ise 'askeriye içerisinde kadın olmak' ve 'kariyer boyunca kendisine yapılan cinsiyetçilik' üzerinden Reacher'ın ben merkezciliğine vursa da 'sürpriz sayılamayacak biçimde' yarım kalmış bir karakter. Güçlü duruşunu kendine olan özgüveni ile perçinleyen, kıç tekmelerken Reacher'ın yardımına gerek duymayan Susan'ın ateşli bir tartışma sonrasında 'ben hallederim, sen burada kalacaksın'  sözüne boyun eğmesi biraz yavan duruyor. Bu durum,  akabindeki yüceltmelerin içerisindeki ışıltıyı artık görememeyi de beraberinde getiriyor.

Artık 'aksiyon' tanımı yapmak istemediğim alışılageldik vasat kovalamacalar, her biri başka filmlerden apartılmış mekan seçimleri ve Tom Cruise dudağını araladığı anda söyleyeceği cümleyi tahmin edebileceğiniz 'güldürmeyen' one linerlarla süresini tamamlayan Never Go Back'in bir büyük problemi de yardımcı oyuncular kısmındaki renksizlik. İlk filmin -ne kadar aktif kullanılabildiği soru işareti olsa da- kötü adamı Werner Herzog ve tayfayı tamamlayan Richard Jenkins, Rosamund Pike, Robert Duvall gibi isimlerinin yerine yalnızca Turner rolündeki Cobie Smulders konulabilmiş. Karizmatik kötü adam mı? Ara ki bulasın.

Maalesef Jack Reacher'ın ikinci denemesi hiç konuda doyurucu olamayan 'anında unut' filmlerinden biri. Hatırlattığı tek şey ise Cruise'ün valığının artık tek başına yeterli olmadığı...

FIRAT ATAÇ/firat_atac@hotmail.com