Beasts of No Nation: en yeniler yorumlar

Afrika coğrafyasında yaşanan savaşlarda iyi bir çocuktan bir katilin yaratılmasını ele alan daram ağırlıklı bir film... Yer Yer bazı sahnelerde sıkılsam da genel anlamda iyi diyebileceğim bir film... 6/10

Harika film izləyin. Muhteşem ötəsi. Afrika həyatını çox gözəl anladır. Hamı izləsin dram super 8.5/10 Bu filmi izlədikdən sonra afrikaya bakış acınız degisecek

Bence muazzam bir filmdi.Afrika nın neden bu halde olduğu bu kadar güzel anlatilamazdı.hic vakit kaybetmeden izleyin derim.18 yas alti ve hassas insanlar izlemesin agir siddet mevcut

Fukunaga özellikle True Detective ile dikkatleri üzerine çekti. Bu filmi de çarpıcı, hem görsel açıdan, hem de başta çocuklar olmak üzere oyuncularından aldığı performanslar bakımından başarılı. Afrika'nın yaşadıkları sıklıkla filmlere konu olmuştur. Ne yazık ki insanlık ilerlese de, Afrika'da hala filmde gösterilenlere benzer pek çok hikaye yaşanıyor. Bunu ve Agu'nun yolculuğunu aktarmada başarıyı yakalamış Fukunaga.

YÖNETMEN CARY FUKUNAGA -OYUNCALAR İBRAHİM ATTAH -İDRİS ELBA SİNEMA ADINA ADETA ŞOV YAPIYOR 10/10

Cary Fukunaga’nın yönetmen kimliği ile ilgili hala herhangi bir soru işareti varsa, son filmi olan ‘Beasts of No Nation’ bir parmak şıklatmasıyla sorunu çözecek gibi görünüyor. Amerikalı yazar Uzodinma Iweala’nın alkışlanan kitabından uyarlanan ve başrol oyuncuları İbrahim Attah ve İdris Elba‘nın şaşırtıcı performansları ile övünülen filmde Fukunaga, en içgüdüsel stilize savaş filmlerinden birini beyaz perdeye yansıtıyor. Afrika-dizi draması acımasız, şiddetli, canlı ve elektrikli olan film, Coppola’nın 1979 yapımı ‘Apocalypse Now‘ filmi kadar sarhoş edici ve büyüleyici, Elem Klimov‘un ‘Come and See‘ filmi kadar da yaratıcı.

Beasts of No Nation‘da ailesi tarafından acımasız bir şekilde ayrılmasının ardından, çevresinde bulunan adsız ulusun iç savaş ve soykırım öfkesinin içinde bulan, daha sonrada çocuk askerlerin bulunduğu bir kampta katil olarak eğitilen Agu (Attah) yaratıcı, zeki bir figür olarak karşımıza çıkmakta. Elba ise, grubun büyüleyici komutanı ve Boko Haram tarzı baba figürü bir oyunculukla manipülatif bir karakteri oynamakta. Onun vesayeti altında, yaşam tarzı tarafından baştan çıkarılan, görünüş ve savaş makineleri, intikam ve annesi ile tekrar bir araya gelme umuduyla körüklenen Agu, sanki bir tavşan deliğinden aşağıya doğru kaymaktadır.

Hikayenin başrolü Agu, tampon bölgede ailesiyle yaşayan yerlilerden sadece biridir. Ordu ile isyancılar arasında kalmıştır ve evlerini terk etmek zorunda kalırlar. Ayaklanmayı hükümete karşı yürütüldüğü propagandası yapıp, sivil halkı katleden bir isyancı grup, kumandan lakaplı Idris Elba’ nın önderliğinde çoluk çocuk takımıyla katliamlar yapar. Küçük bir bedene fikirleri kolay aşılarsın ama pişmanlıklarını asla silemezsin. Tahammülleri zorlayacak sahneler var. Ölümlerin bile insaflıca yapılması için dua edeceğinizi şimdiden tahmin eder gibiyim. Çocukları şeytanlaştıran, cellatlaştıran bir rejim anlayışı. Çocuğun ağzından dökülen pişmanlığın iç sesi: “Tanrım ne yaptığımızı izliyor musun” İç sesten dökülen anlamlı bir cümle daha: “Güneş… Neden bu dünyaya ışıldıyorsun ki? Seni ellerimle tutmak istiyorum. Ta ki ışıldamayana dek sıkmak. Böylece her şey karanlığa gömülür ve hiç kimse burada olan korkunç şeyleri göremez

Biz insanlar koskoca dünyada neden geçinemiyoruz. Neyimize yetmiyor dünya. Neden hep bir karışıklık, neden hep bir savaş var. Kendi halinde yaşamak isteyen, bağına bahçesine bakmak isteyen, çocuklarıyla huzurlu yaşamak isteyen insanlar neden hep ölüyor. Bazılarının gücü elinde bulundurmak istemesi, hakim olma duygusu, kendini beğenmişlikleri...

Kurşun sıkılmaya başladıktan sonra orada dini, dili, ırkı, yaşlısı, genci fark etmiyor herkesi öldürüyor. Ama şüphesiz bundan en çok etkilenenler de çocuklar. Daha hayatın ne olduğunu bilmeden, çocukluklarını yaşayamadan hayatın acı yönünü tadıyorlar, hem de çok acı. Ellerinde kalem tutup okula gitmesi gereken, yazması araştırması, geleceğe ışık tutması gerekirken, onların ellerine silah veriliyor. Beyinleri yıkanıyor ve aslında hiç olmadıkları insanlar oluyorlar. Hiç yapmayacakları şeyleri yapıyorlar. Acaba suçlu onlar mı, yoksa bunu yapmaya onları zorlayanlar mı ?

Hayatın çok acı gerçeklerinden birine değinen bir film. Küçük yaşta savaşmak zorunda bırakılan çocuk askerlerin hüzünlü hikayesi. Filmin başları özellikle çok eğlenceli ve komik geçiyor. Ne kadar zor şartlarda yaşasalar da eğlenmeyi ve gülmeyi becerebilen çocuklar. Ama sonra her şey altüst oluyor. Köylerinden kaçmak zorunda kalıyorlar. Film genel olarak çok akıcı bir film. Yalnız son bölüme doğru biraz ağır ilerlemeye başlıyor. Yoksa çok sağlam film ama ben daha sağlam bir final beklerdim. Bilemiyorum bir şeyler eksik kaldı sanki. Ama genele baktığınızda mazur görülebilir. Oldukça başarılı bir film olmuş. Küçük çocuğu oynayan da baya başarılıydı. Bunun gibi olayların yaşanmaması dileğiyle. İyi seyirler... 7.7/10