Dos eleştirileri

Senaryosunu, "iki / ikiz" rakam ve kavramları temeline oturtarak tasarladığı kendi özgün fikirlerinden uyarlayarak Cuca Canals'ın, Christian Molina ve Mike Hostench ile beraber yazdığı "Dos / Two", Mar Targarona'nın yönetmen koltuğunda oturduğu bir gizemli gerilim olarak geliyor karşımıza...

Gelin isterseniz, yapımcı olarak "El orfanato / The Orphanage" (2007), "Los ojos de Julia / Julia's Eyes" (2010), "El cuerpo / The Body" (2012) ve "Elisa y Marcela" (2019) gibi daha önemli işlere imza atmış olan Targarona'nın, oldukça düşük bir bütçe ile çektiği her halinden belli olan bu kapalı tek mekan Netflix filmine biraz daha yakından bakalım...

Daha önce hiç karşılaşmamış olan David (Pablo Derqui) ile Sara (Marina Gatell), kendilerine verilen ilaçların etkisinin geçmesinin ardından bir yatakta, birbirlerine dikilmiş bir vaziyet de çırıl çıplak uyanırlar...

Öyle ki, ne içinde tutulmakta oldukları müştemilat ve ne de mevcut zaman hakkında hiçbir görüşleri yoktur...

Elbette bu cerrahi operasyon artı alıkoyma eylemini gerçekleştiren meçhul kişinin, kimliğinden de haberleri olmadığı gibi...

Neyse...

Odadaki sehpanın üzerinde duran telefonu kontrol etmek üzere yataktan zorlukla doğrulan ikili, birer bardak su içtikten sonra banyodaki klozet de, sırasıyla tuvalet ihtiyaçlarını da giderirler...

Derken birden elektrikler kesilir ve gözlerden ırak olan bir şahıs aniden banyoya dalarak, yutmaları için ağrı kesici haplar bırakır...

Zira dikiş yaraları, ciddi sızlama ve baş ağrısına yol açmaktadır...

Ancak midesinde ülser olması sebebiyle David bu haplardan kullanmaz ve ikili, yeniden yataklarına doğru yönelirler...

Sinyal sesi bulunmayan telefonu bir kez daha test etmeye çalışırlarken, ellerine bir çift "İncil (Holy Bible)" geçer...

Daha doğrusu geçirilir...

Ki bunlardan birinin içinde, ilgi çekici bir ayet işaretlenmişken diğerinin ortasına da, Rita (Anna Chincho Serrano) adlı bir kadının, Eyfel kulesinin önünde çekilmiş bir fotoğrafı sıkıştırılmış bulunmaktadır...

Bunun üzerine Paris'te bir yıl Fransızca eğitimi almış olan Sara, kendisinin de benzeri bir fotoğrafa sahip olduğunu anımsarken David'de aynı yere, sevgilisi ile birlikte gittiğini ifade eder...

Böylelikle bir ara, Eyfel kulesi önündeki görüntüler üzerinden kendileriyle ilişkilendirmeye çalışsalar da, bir türlü anlamlandıramadıkları bu ilgi çekici fotoğraf çiftimizi; arkalarındaki kendilerine dönük kameraları tespit edecekleri tablolara doğru yönlendirir...

Ve...

An itibarıyla da; açıldığında içinden, Mozart'ın tamamlayamadan hayatını kaybettiği "Requiem (Ağıt)" isimli bestesinin notalarının yükseleceği telefon çalmaya başlar...

İşte bu melodi Sara'ya, kendilerini bu hale getirenin kocası Mario (Esteban Galilea) olduğunu düşündürtmeye yeter de artar bile...

Peki, gerçekten de vaziyet böyle midir?

Eğer Sara'nın, bu tahmin doğruysa Mario, neden böylesi bir çılgınlığa kalkışmıştır?

Veya Mario değilse, kimdir ve hangi sebeple David ile Sara'yı bu hale getirmiştir?

Dakika 28...

Geride sizleri, tüm bu soruların yanıtlanacağı ve büyük beklentilere girmemeniz halinde ilgiyle izleyebileceğiniz, 42 dakikalık bir bölüm daha bekliyor olacak...

Keyifli seyirler,

biribirine yapışık halde uyanan bir adam ve bir kadın.. Konu böyle orijinal başlayınca devam edeyim dedim filme.. Ama oyunculuk seneryo kurgu herşey leş.. Vasatın çok altında her zamanki kötü ispanyol netdix gilmlerinden