Toprağa Uzanan Eller - Beyazperde.com eleştirisi : Çocuk kalbiyle, mevsimlik pamuk işçilerinin dramından bir masal yaratmak...

Toprağa Uzanan Eller, bazılarının aksine, benim gerçekten beğendiğim ve samimi bir sinema yapma çabası gördüğüm bir yapım oldu. Tuhaf bir şekilde bu filmi vizyona girmeden önce, paralı TV izleme platformlarından birinde keşfettim. İlk karesinden beni çeken bir şeyler vardı ve anlattığı hikayenin içine girdim. Sadece kimlik arayışına yaslanmayan, emek-sömürü meselesinin de altını çizen toplumcu hikayesi dikkatimi çekti, Yılmaz Güney zamanlarından kalma bir sinema tadı yakaladım, çocuk karakterlerinin bu kadar öne çıkarılması hoşuma gitti ve daha başka şeyler…

8 yaşına gelmiş olmasına rağmen, okula gönderilmemiş, kimliği çıkarılmamış bir çocuk olan Toprak (Ali Bilen) karakterinin kız kardeşi Zeliha’ya (Zeliha Bilen) anlattığı bir masalın canlandırma sekansıyla açılıyor film… Bu andan itibaren Ömer Can’ın sakin anlatımına eşlik eden, Engin Bayrak’a ait bir tema müziği bizi filmin içine çekiyor. Tam da burada altını çizeceğim; filmin müzik çalışmasını yönetmenlikten de, oyunculuklardan da daha başarılı buldum. Oldukça evrensel, hikayenin yaşatmak istediği atmosfere uygun düşen bir tema çalışması yaratılmış. Açıkçası, yoğun bir etnik tını kullanılsa bu kadar etkileyici olmayabilirdi. Bu müzikal tema, nerede, hangi koşullarda yaşarsanız yaşayın, sizi filmin hikayesine ortak ediyor.

Toprak için anlattığı masal, gerçekliğin ayazından kaçabilmenin tek yolu… En iyi dinleyicisi, geçirdiği çocuk felci yüzünden kör kalmış olan kardeşi ve onun etrafına masaldan bir masumiyet kozası örüyor Toprak…  Çukurova’nın pamuk tarlalarında 3 kuruş için ömür tüketen mevsimlik işçi ailesinin çocuğu onlar ama o bu mecburi yaşamdan bir Pamuk Krallığı masalı yaratıyor. Oraya ulaşabilirlerse bir dilek dileyecekler ve Zeliha’nın gözleri açılacak. Sonraları kendi de inanıyor anlattığı masala, boşuna bir ümitle yaşama tutunmaya çalışıyorlar.

Gerçekten iki kardeşin canlandırdığı Toprak ile Zeliha haricinde, memleketin en iyi ve kıymeti bilinememiş oyuncularından biri olan Nail Kırmızıgül (Süleyman) dikkat çekiyor. Yılan Hikayesi  dizisi döneminden beri keyifle izlediğim aktör, her zamanki başarılı oyunuyla karaktere derinlik katıyor. Aynı zamanda Kürt sinemasının en güzel iki yüzünden biri ve iyi bir oyuncu olan Medya İzgi de (diğeri Gülistan Acet) canlandırdığı Zehra karakteri ile filmin öne çıkan oyuncularından.

Denizden Gelen (2009) filminin yapımcısı Ömer Can’ın ilk yönetmenlik denemesi olan Toprağa Uzanan Eller, iyi bir hikaye ve başarılı bir cast çalışmasına sahip ancak yönetmen sanki bu filmi çekerken “festival jürileri” meselesini fazla kafaya takmış ve filmin temposunu olabildiğince düşürmüş. Masal sekanslarında büyülü bir gerçekliğe kavuşan filmin kalanında da daha yoğun bir duygusal ton yakalamak isterdim. Yine de bir ilk yönetmenlik denemesi için affedilmeyecek kusurlar içermiyor.

Ağustos sıcağında ve çok az kopya ile gösterime girmesine rağmen, ıskalanmaması gerek bir film olduğunu düşünüyorum Toprağa Uzanan Eller’in. Filme çekilmesi gereken ama ihmal ettiğimiz meselelere el atması yüzünden bile bu film için bir bilet almaya değer. Sinemada izlemek ayrıca anlamlı olacaktır. İyi seyirler…

murattolga@gmail.com

twitter.com/murattolga