Eksik Sayfalar - Beyazperde.com eleştirisi : ‘Eksklr’ olan ama cesaretli bir ilk film…

Yakın dönem yerli sinemamızdan umutlu olmak gerçekten zor zanaat. Bir yanda hangi amaç doğrultusunda el atıldığı belli olan – ama amaç uğruna aracı feda etmekten çekinmeyen- fason projeler;  diğer yanda borçla harçla, banka kredisiyle kotarılan, ardından 3-5 festival gösterimi sonrası kendisine salon bulamayan, seyircisine ulaşamayan bağımsız ve çizgi yükselten ‘gerçek sinema’ işleri. Ve bunların tam ortasında duran, durmaya çalışan, hem sinemayı göz ardı etmeden hem de popüler algıya hitap edebilecek işler çıkartma derdinde olan sinemacılar. Türk sinemasının 2013’te geldiği durum özetle bu iken, halen takdir edilesi çabalar da göze çarpmıyor değil.

Bu Cuma gösterime girecek Eksik Sayfalar filmi tam da iki çizginin ortasında dengede yürümeye çalışan bir yapım.  Bunun ne kadarını başardığı ise elbette tartışmaya açık. Orijinal afişinde ve fragmanında sesli harfleri düşürerek EKSK SYFLR ismiyle ilgi uyandıran film, dizi oyuncusu olarak tanıdığımız, aslen Konya Devlet Tiyatrosu’nda oyuncu olarak sahne alan Ozan Çobanoğlu’nun yönetmenliğini üstlendiği ilk yapım.  Çobanoğlu daha önce 2010’da vizyona giren fakat gişede fazla ilgi görmeyen Paramparça filminin senaryosuna imza atmıştı; bu işte ise senaryoyu Berkay Berkman ve Saygın Ersin ile beraber sırtlamayı tercih etmiş. “Psikolojik gerilim” türündeki bir yapım için ne kadar doğru bir adım, orası da tartışılır ama üç kişinin elinden çıkan 91 dakikalık bir metinde, diyalog akışlarının daha az kulak tırmalayıcı olmasını umardık. 

Öte yandan Çobanoğlu, elindeki girift ve sorgulanmaya açık malzemeyi, taze bir rejisör gözüyle maksimum verimde kullanmayı başarmış. Özellikle filmin omurgasını oluşturan, yüksek teknolojiyle donatılmış “rehine ofisi”, neredeyse tek mekân mantığına işaret ediyor ki bu, gerilim filmlerinin yabancı menşei örneklerinde sıkça karşılaştığımız bir tercih. Filmin geneline yayılan bir tonda, ağırlıklı olarak bu mekanda kullanılan renk düzeni, beyaz-siyah karşıtlığı, kasıtlı olarak kullanıldığı belli olan kırmızı pastelin rahatsız edişi, gerilim duygusunu besleyen, yerinde öğeler olarak karşımıza çıkıyor. 

Tek mekânda kapana sıkışmış fareler gibi kalan insanoğlunun gerçek doğasında yatan,  ‘ne olursa olsun’ hayatta kalma güdüsü ve bu süreçte çevresiyle, kendisiyle hesaplaşma süreci, yönetmenin esas derdini oluşturuyor besbelli. Modern insanın en zirve noktası olarak resmedilen karakterler, deney hayvanı muamelesine tabi tutulduklarında ne modernite kalıyor ne insanlık; onlara sadece gece hücrede kendisiyle hesaplaşma ‘şansı’ tanınıyor…

Kendisi de filmin başlangıcında kısa bir role sahip olan yönetmen, hikayenin karakterler üzerindeki gerilimine yoğunlaşırken, yer yer oyuncu yönetiminde bocalıyor maalesef. Bunda senaryodaki diyalogların sarkması da etkili ama örneğin Ayşegül karakteri (Tuvana Türkay), Sanem İşler’in canlandırdığı satım-alım uzmanı karakteri kadar gerçekliğe yakın değil, şematize kalmış. Filmin ağır topu olarak görülen Hüseyin Avni Danyal’ın ‘psikopat yeni patron’ karakteri ise -belki biraz da hikâye gereği- ağır ve ağdalı bir üsluba sahip. Sinir bozan ama tahmin edilebilen bir karakter. Toplamda 11 kişiyle kotarılmış kadroda filmin en iyi performansı zannımca Kaan Çakır’a ait. Finans müdürünü canlandıran ve foyası finalde ortaya çıkan başarılı karakteriyle Çakır, keşke daha çok sinema filminde karşımıza çıksa dedirten bir oyunculuk ortaya koyuyor.

Nihayetinde yönetmenlik açısından Çobanoğlu’nun oyuncu yönetimi konusunda daha alması gereken bir yol var. Sonuç olarak, yeni bir yapım firması olan İlter Yapım’ın da ilk sinema projesi olan Eksik Sayfalar en azından yola çıkış noktası ve cesareti açısından günümüz sinemasında es geçilmemesi gereken bir yapım. Bir ilk film için de prodüksiyonun aksayan herhangi bir yönü olmadığını eklemek gerek. Bol filmli vizyon haftasında haftanın öne çıkan yerli yapımına gerilim sineması sevenler bir şans verebilir.

twitter: @duygukocabay