Senaryodan kaybeden bir müzikal...
Yazar: Oktay Ege KozakUzun süreli bir ilişkinin inişli çıkışlı zamanlarını kronoloji dışı bir anlatım ile inceleyen Aşkın (500) Günü filmini hatırlar mısınız? Nasıl olduysa yönetmeni Marc Webb’e vasat iki Örümcek Adam filmi yönetmesi için yol açan, şaheser olmasa da gayet başarılı olan bu romatik komedi, JJoseph Gordon-Levitt ve Zooey Deschanel’in albenili performansları ile de dikkat çekmişti.
Beş yıllık bir aşkı başından sonuna aynı biçimde kronoloji dışı bir montaj tekniği ile inceleyen Son 5 Yıl ise, Aşkın (500) Günü’nü bir bakıma yeniden çekerken o filmin karizmasını, cazibesini, ve kendine özel espri anlayışını söküp atıyor. Elde klişe dolu pembe dizi bozması televizyon filmi tarzı hikayesinin banalliğini örtbas edebilmek için kırk yıl uğraşşan akılda kalmayacak melodilerle doldurulmuş bir sinematik utanç kaynağı var.
Filmi müzikal kategorisine bile sokmak zor, çünkü Jason Robert Brown’un yazdığı ‘şarkılar’, oyuncuların yavan diyalogları sanki improvizasyon stili şarkıymış gibi okumalarından oluşuyor. Tabii ki geleneksel şarkı melodisi yerine şarkı stili okunan diyaloglardan oluşan bir müzikal alt türü var, Cherbourg Şemsiyeleri ve Les Miserables bu türün örnekleri arasında.
Her ne kadar Sefilleriin büyük bir hayranı olmasam da bir avuç şarkısını kafadan mırıldanabilirim, büyük hayranı olduğum melodramatik aşk şaheseri Cherbourgh Şemsiyeleri’nin melankolik ana tema müziğini ise kim unutabilir ki? Diğer yandan filmi bir kaç saat önce izlemiş olmama rağmen kafama silah dayasanız Son 5 Yıl’ın tek notasını bile tekrarlayamam.
Filmin ana kozu olması gereken müzikleri fos, o zaman hikayeden ümitleneceğiz demektir. Bu durumda sonuç ne yazık ki daha trajik. Eldeki konu, içinden dışına bildiğimiz 80'ler yeşilçam filmi. Başrole İbrahim Tatlıses ve Hülya Avşar’ı koyun, konu fakirken aşık olan çiftin ilişkisinin erkek tarafının arabesk yıldızı olmasından sonra para, ego, ve kadın peşinden koşması yüzünden dağılması olsun, ışıltılı New York mekanları ve kronoloji dışı montaj yapısı dışında arada pek bir fark göremezsiniz.
Brown, filmin uyarlandığı müzikalin şarkılarıyla beraber hikayesini de yazmış. Kendi ilk evliliğinden oluşan beş yıllık ilişkiden esinlenen besteci (Evet, kendisi aslında bir besteci, yazar değil, bu deneyimsizlik ne yazık ki her an kendini gösteriyor), tabii ki kendini eşi tarafından değeri anlaşılmayan dahi bir yazara dönüştürmüş. Ne kadar genç ve seksi olduklarını şarkılarla seyirciye hatırlatmaktan haz alan çift Cathy (Anna Kendrickk) ve Jamie (Jeremy Jordan), çulsuzken tanışırlar ve aşık olurlar.
Zaman ilerledikçe Jamie, çok satan kitaplar yazan bir edebiyat yıldızına dönüşür. Aynı dönemde Broadway’de dansçı olmaya çalışan Cathy’nin şansı ise bir türlü açılmaz. Cathy’nin Jamie’nin başarısını kıskanması, Jamie’nin ise şöhretten kafası döndükten sonra aşkı başka kadınlarda araması ikili arasında bir boşluğun oluşmasına sebep olur. Eğer bu iki karakter baştan biraz daha derin bir bakış açısıyla yaratılsaydı hikayenin bu kadar alışılagelmiş iç çelişkilerle dolu olması büyük bir problem olmazdı. Ama bir romantik filminde baştan ‘Sen seksisin, ben de seksiyim, hadi aşık olalım’ın ötesinde bir derinlik olmazsa hikayeye duyabileceğimiz bütün sempati yerle bir oluyor ne yazık ki.
Anna Kendrick, jenerasyonunun en yetenekli oyuncularından biri, ve Pitch Perfect gibi filmlerle ne kadar güçlü bir sesi olduğunu da kanıtlamıştı zaten. Kendrick, Son 5 Yıl’daki tek boyutlu karakterine belli bir sempati aşılamak için elinden geleni yapıyor, ama hem senaryonun bayatlığı, hem de hemen hemen her sahneyi beraber paylaştığı Jeremy Jordan’ın mimik bazlı ve gösterişçi performansı bu karmaşa içinde yok olmasına sebep oluyor.
Müzikali beyazperdeye uyarlayan ve yöneten Richard LaGravenese, Muhteşem Yaratıklar ve Living Out Loud gibi filmlerle sinemada romantizmi anladığı göstermiş bir yazar/yönetmen. Bu denli fos materyelde ne bulduğunu anlamak mümkün değil. LaGravanese, akıcı kamera ve montaj teknikleri ile modern bir görsel hava edinmeye çalışıyor ama Brown’un bayat hikayesini tazeleştirmeyi başaramıyor.