44. Çocuk: en yeniler yorumlar

Dünya savaşı sonrası rusya’sını anlatan çok başarılı bir film. Zaten Tom Hardy ve Gary Oldman varken kötü de olamazdı

Film, Sovyet rejiminin gerçeğe uygun olmadığı şekilde anlatıldığı bahane göstererek Rusya'da yasaklanmıştı. bana göre tarafsızlık önde filmde, oyuncuların Rus aksanıyla İngilizce konuşması o kadar komik geliyor ki.. O zamanlar metro istasyonunda yürüyen merdiven olmasından daha komik değil tabii ki. Fazlasıyla zamana göre mekan ve oluşan durumlarda mantıksızlar önde filmde. Romanı hakkındaki yorumları okumuştum, hızlı bir giriş sıkıcı bir devam ediş olduğu söylenmişti ve filmi de aynen bu şekil olmuş. Oyuncu seçimi güzel, karakterler doğru oturtulmuş fakat görünüş açısından birçok kez karakterleri karıştırma ihtimaliniz mevcut sanırım bu da kullanılan ışığın azizliği.. Çocukların anlatılmasından öte (filmin ismine bakarak) daha çok o dönemin koşulları anlatılmaya çalışılmış çocuklara oldukça az yer verilmiş. Kötünün üstü.

2. Dünya Savaşı temalı filmlerin hepsi de bende büyük bir ilgi yaratmıştır ve hep büyük beklentilerle izlemişimdir. Çoğunda tatmin oldum ama 44. Çocuk beni yeteri kadar tatmin edemedi. Oyuncu kadrosu çok iyi, savaşı kazanan taraftanda mutlaka birşeylerini kaybedenler olur temasını filmde yeteri kadar iyi yansıtması başarılı ama senaryo bana çok basit ve yetersiz geldi. Bu seviyedeki bir filmden çok daha akıl tutulmasına uğratabilecek bir senaryo beklerdim. Filmi izlerken hep şimdi olucak, biraz sonra olabilir diye yönetmenin beni senaryosu ile ters köşe yapmasını bekledim ama olmadı.. Sonuç olarak izlenilebilir bir film fakat izlenilmese de çok büyük bir kayıp olmaz

Arkadaşlar filmin Türkçe dublajını izlemeyin. Gary Oldman ve Tom Hardy'yi seslendiren arkadaşlar, hiç diksiyon dersi almamışlar. Gördüğüm en kötü seslendirmeydi...

Film Stalinin Rusyasında geçiyor. Ortalık çok karışık bir durumda ve Moskova da garip giden şeyler var. Ve başroldeki Tom Hardy bu durumdan etkileniyor. Ortada bir çocuk ölümleri var ancak onu farklı bir yere sürgün ediyorlar. Daha sonrasında işin peşini bırakmayan Leo Demidov (Tom Hardy) bir çok engelle karşılaşıyor. Film genel olarak bu hatlar üzerinden ilerliyor.

Yalnız filmde bir kopukluk var. Bir şeyler eksik, tam olmamış. Bazı yerlerde bu neden oldu şimdi, sonucu bir yere varacak mı gibi sorularla karşılaşıyorsunuz ve genelde çok net bir cevap veremiyor film. Ortada bir konu var ama başı belli değil, sonu belli değil. Bir bütün oluşmamış filmde. Filmle ilgili bir çok soru işareti var. Aklıma ilk gelen mesela katilin amacı neydi. Yani çok basit olan ama birbirine bağdaştıramadığım bunun gibi şeyler. Filmi izlemeden önce iki isim göze çarpıyor. Tom Hardy ve Gary Oldman. Tom Hardy'i filmin genelinde göreceksiniz ki zaten oyunculuğuna hiç sözüm yoktur. Hatta filmi izlenebilir kılan da onun oyunculuğudur. Ama benim şaşırdığım konu Gary Oldman gibi bir oyuncuyu oynatırsınız da neden figüran gibi bir rol verirsiniz böyle yetenekli bir oyuncuya anlam veremedim. Ver adama sağlam bir kötü karakterlerden birini parçalasın filmi. Ama sanki yoldan geçerken ona da bir rol vermişler gibiydi.

Filmin açılışı sanki dedim aha Inglourious Basterds(Soysuzlar Çetesi) gibi bir başlangıç. Ama oymuş sadece bir başlangıçta kaldı. Ağır bir temposu olan verdiği mesajları da pek net veremeyen bir film oldu benim için. Bu oyuncular için hayal kırıklığı bir film diyebilirim. İyi seyirler... 6.2/10

geçen hafta Beyazperde.com un ön gösterim davetiyle bu filmi izleme imkanına sahip oldum.. Tom Rob Smith’in aynı adlı çok satan romanından uyarlanan film, 50’li yıllarda, Stalin dönemi Rusya’sında geçen bir hikayeyi anlatıyor. Berlin’de savaşırken kahraman ilan edilen bir asker, Leo Demidov, gururla ülkesine hizmet etmeye devam eden yüksek rütbeli bir asker. Casusluk şüphesiyle sokaklardan adam toplamak, şüphelileri günlerce sorgulamak, gerçeklere ulaşmak ve ülkede güvenliği sağlamak Leo’nun gündemi. Ancak eline çok sevdiği karısı Raisa’dan şüphelenildiğine dair bir dosya geçince, bütün gündemi bir anda değişiveriyor. Komünist Rusya’ya hizmet etmek bir tarafa, kendi canını ve ailesinin güvenliğini sağlamak bir tarafa, çelişkiden çelişkiye koşarken görüyoruz esas karakterimizi.

Konu çok da marjinal değil. Kaçan, kovalayan, kovalayanı kovalayan birileri daha… Ancak karanlık ve şiddet içerikli sahneler, tam da bir gerilim filminde olması gerektiği gibi! Leo Demidov, karısıyla ilgili durumu anlamaya çalışırken bir yandan da seri çocuk cinayetleri vakası baş gösteriyor ve devlet adamları bu durumu ısrarla örtbas etmeye uğraşıyor. Çünkü ‘her şeye kadir’ komünizm, ‘cennette cinayet yoktur’ şiarıyla yoldaş-vatandaşlardan birinin cinayet işleyebileceği ihtimalini gün yüzüne çıkarmak istemiyor. Ama gerçekler ortada. Çocuklar vahşice öldürülüyor. Raisa’nın, kocası Leo’yu bu işin peşini bırakması için ikna etmeye uğraşırken söylediği, filmden aklımda kalan en çarpıcı replik herhalde: “Gerçeği bulmaya çalışan insanlara ne olduğunu bilmiyor musun?”

Çünkü gerçekler acı. Oturtulmaya çalışılan sistem, herkesin mutlu mesut yaşayacağı ütopik bir dünya vaat ediyor. Bu vaade ters düşecek herkes, her türlü eylem de örtbas ediliyor. Çocuk cinayetleri ile ilgili yapılan soruşturmalar alelacele birilerinin (mesela suçlu kabul edilen eşcinsellerin) tutuklanıp infaz edilmesiyle geçiştirilmeye çalışıyor. Böyle karanlık bir ortamda ısrarla gerçeğin peşine düşen Leo’muz da, canını mı kurtarsın, meseleyi mi çözsün, karısını mı korusun bilemiyoruz, oturduğumuz yerde gerim gerim geriliyoruz tabii…

Kimseye güvenilemeyen bir ortamda bunca çelişkiyle yaşananlara bir filmde bile şahit olmak, dünyada gerçekten de böyle zamanların olduğunu ve aslında bu karanlığın hala bir yerlerde sürüp gittiğini hatırlamak içimizi karartıyor, doğru. Ben hala izlediklerine kendini çok kaptırabilen biri olarak seyircinin ‘gerilim’ türünü neden tercih ettiğini anlayamasam da, filmden çıktığımda dünyanın gözüme biraz daha güzel gözüktüğünü itiraf etmeliyim. O kasvetli trenlerde bir oraya bir buraya, endişe içinde yolculuk eden insanların olduğu sahnelere maruz kaldıktan sonra tıklım tıkış Taksim metrosu bile şirin gözükebiliyor gözüme!

Filmden sonra bu çocuk katili karakterinin Andrei Romanovich Chikatilo adlı, “Rostov Kasabı” adıyla bilinen gerçek bir seri katilden esinlenilmiş olduğunu duyunca bir kat daha içim ezildi tabii, ama Sovyet Rusya’nın dediği gibi, gerçekler acı...

Tom Rob Smith’in aynı adlı romanından uyarlanan 44 Çocuk vizyonda. Beyazperde.com’um özel gösterim davetiyle izlediğim film, dram sevenler için bu haftanın iyi alternatiflerinden biri.
Romanın sağlam bir polisiye gerilim olduğunu ancak filmde dram yönünün ağır bastığını belirtmek isterim.
Romanın gerçek bir seri katil olan ve “Rostov Kasabı” olarak bilinen Andrei Romanovich’in hayatından esinlenerek oluşturulduğunu bilmek yürek burkuyor.
Film bir döneme ışık tutuyor ve Sovyet Rusyasını – savaş sonrasını gözler önüne sürüyor ve sanat yönetimi açısından kusursuz bir 137 dakika sunuyor. Bu arada filmin (dönemi yanlış yansıttığı için) Rusya’da yasaklandığını belirtmekte fayda var.

Kitabını okumuştum. Heyecanlıydı... Umarım uyarlama güzel olmuştur.