Güzel Oğlum eleştirileri

Özellikle oyunculuklarından ve flash-backler ile desteklenen hikaye kurgusundan güç alan, beklentilerimi karşılayan bir film. Yaşanılan süreçlerin içinde olmayanlar kuşkusuz tam olarak anlayamaz ancak yönetmen ve oyuncular, gerçek kişi ve olaylardan uyarlanan bu filmde seyirciye olabildiğince ileri düzeyde bu aktarımı sağlayabiliyorlar. Nic'in çocukluk sahneleri çok güçlüydü. Ciddi anlamda duygusal bir baba-oğul ilişkisi.

Daha dün gibiydi. Ellerini tutuşu, gazını çıkarması, onu öpüp koklaması... Babasının oğluydu. Büyüdükçe onunla bir çok şey paylaşmaya başladı. Müzik dinliyor, sörf yapıyorlar, eğlenceye gidiyorlardı. Sonrasında boşanmıştı, beş yaşındaki oğlu onunla başka bir şehirde yaşıyordu. Yeni eşinden olan çocukları ile hepsi kocaman bir aile olmuştu. Her şey yolunda gidiyordu. Oğlu kullandığı masum gibi gözüken maddeleri bile onunla paylaşıyor ve bir arkadaş gibi o da oğluna eşlik ediyordu.

Oysa durum göründüğü gibi değildi. İşin derecesi hiç onun anlattığı gibi masum değildi. Bir kaç yıldır ciddi madde bağımlılığı oluşmuştu. Nasıl bu noktaya geldiğini düşünüyordu? Çevresindeki bütün baba-oğuldan daha yakın sanıyordu kendini. “Neden, neden?” diye soruyordu kendine. Oğlu ise hep babasını hayal kırıklığına uğradığını düşüyordu. Özellikle de üniversiteye gitmediği için...

Nerede hata yapıyordu? Onunla arkadaş gibi olmuştu hep. Son derece yakın... Belki onun babaya ihtiyacı vardı? Küçük yaşta annesinden ayrılması sorun mu olmuştu? Gerçekten bilemiyordu. Ne çabuk geçmişti zaman? Daha dün onu şarkı söyleyerek uyutuyordu. Ona onu her şeyden daha fazla sevdiğini söylüyordu. “Her şey... Her şey...” Bu onların vedalaşma ritüeli olmuştu. Onu her şeyden fazla sevmek belki de ona fazla sorumluluk yüklemek anlamına mı geliyordu? Bilemiyordu artık. Çıldırmak üzereydi. Oğlu ellerinin arasından kayıp gidiyordu.

Yazının tamamı TuvaletKağıdınaNotlar.com da...

Uyuşturucu bağımlılığının hem kullanan kişiye hemde onu sevenlere verdiği büyük zararı gösteriyor çok duygusal ve mükemmel oyunculuk timothee chalamet,steve carell

Henüz izlemedim ama içinde "jack dylan grazer" oynuyorsa çok güzel bir film olmalı. Baba ve oğul arasında geçen hikayeler stabil olur, genellikle, yani bir heycan olmaz ama çocuğun bağımlı olması işi daha ilginç kılıyor, umarım güzel bir filmdir, izlediğim zaman daha uzun yazmayı hedefliyorum.