Striptiz Kulübü 2 - Beyazperde.com eleştirisi : Seksapel, estetik, neşeli!

1970'lerde, dişilerden daha gösterişli ve büyük bedenlere sahip erkeklerin striptiz hizmetleri yaygınlaşmaya başladı. 80'lerden günümüze de, kulüplerde, partilerde, festivallerde, giderek solo performanslarını öne çıkaran ünlü dansçılar yetişti. Kaslı, kılsız, kıvrak vücutlu göstericilerin, her statüden, yaştan, sınıftan kadını, seksapellikleriyle ve danslarıyla, belirli sınırlar içinde kalarak eğlendirip azdırmaları ve bol bahşiş toplamaları cazip gözüken bir iş.

Steven Soderbergh, 2012 yılında çektiği "Striptiz Kulübü"nde (Magic Mike), mesela inşaat işlerinde sömürülmek yerine, eğlenip eğlendirerek bir şovda yüzlerce dolar kazanmayı yeğleyen genç adamların dünyalarına eğildi. Filmin hikayesi, 'Magic' Mike'ı oynayan Channing Tatum'un,  gençliğinin geçtiği Tampa'da "Chan Crawford" takma adıyla striptiz yaptığı günlerdeki deneyimlerinden de yararlanıyordu. Genç ve çekiciyken sistemden ne kadar para emileceği hesaplarını yaparken, bir süre sonra dışarıdaki katı gerçeklere toslayabilen dansçıların kırılganlıklarıyla ilgilenen film, müthiş performanslarla seyircisini eğlencenin içine dahil ediyor, erkek güzelliğiyle sinema estetiğini buluşturuyordu.

"Striptiz Kulübü 2", ilkinden üç yıl sonrasında, sigorta primlerini bile ödeyemediği tek işçisiyle birlikte kendi mobilya şirketinde ter döken Mike'ın, bir ara verip, son bir büyük gösteri için eski ekiple buluşmasını ve onlarla çıktığı yolculuğu anlatıyor. Mike, 'Big Dick' Richie (Joe Manganiello), 'Ken' (Matt Bomer), Tito (Adam Rodriguez),'Tarzan' (Kevin Nash) ve sunucuları Tobias'dan (Gabriel Iglesias) oluşan ekip, Miami - Tampa'dan Güney Carolina'daki  Myrtle Beach'e doğru yol alırken bir kaç durağa uğruyor; seyircinin ilginç gözlemler yapmasına fırsat veriyor.

2009 yapımı "Wind Chill" adlı korku dramı belleğimde özel bir yere sahip Gregory Jacobs'un yönettiği filmde, ilkinde olduğu gibi oyuncuların striptizcilere dair keskin gözlemleriyle fiziksel performanslarını birleştirerek, karakterlerini sımsıkı kavramaları katıksız bir eğlence sunuyor. Ekip üyeleri ve daha sonra devreye girenler arasındaki sinerji, perdeden doğallıkla yansıyor. Travesti kulübünden, Georgia - Savannah'daki güneyli kadınların özel eğlence mekanlarına sergiledikleri danslar/şovlar, belgesel niteliğinde. Bu başarıda, yapımcılardan Steven Soderbergh'in, takma adlarla hem görüntü yönetmenliğini, hem de kurguyu üstlenmesinin payı çok büyük kuşkusuz. 

"Magic Mike XXL", arkadaşlar arasındaki sıkı bağları, gelecek kaygılarını birkaç günlüğüne unutarak hayatın kısa mutluluk anlarını yakalamaya çalışan erkeklerin çocuksuluğunu/masumiyetini yakalıyor. Yanı sıra, kapitalizmin mabedinde, gerek iş yaşamında, gerek evliliklerinde-yatak odalarında 'oynayan' kadınların zincirlerinden boşalıp, yarı çıplak erkeklerin numaralarıyla çığlık çığlığa rahatladıkları sahnelerde, sosyolojik okumalara bile kapılar açıyor.

Sonuç olarak, cinsiyetleri ne olursa olsun, seyredenlerin, çok memnun çıkacakları bir dans, müzik, mizah şöleni. İlk kareden sonuna dek, asla ucuzluğa kaçmayan, elindeki insan malzemesini sömürmeyen, çirkinleşmeyen, abartmayan, aşırılıklara yer vermeyen, koreografi liderliğini de bir kadının, Alison Faulk'un yaptığı güzellik. Hollywood'un en hoş kadınlarından kimilerinin yer aldığını vurgulamadan geçmek de olmaz: Andie MacDowell, Jada Pinkett Smith, Elizabeth Banks ve Amber Heard