Fokus - Beyazperde.com eleştirisi : Hırsızların cazip dünyası!

Tüm mesele dikkati dağıtmak! Sihirbazların gözbağcılığına benzer şekilde, kurban bir harekete-duruma odaklandığında savunmasız kalabilir. İşte bu nedenle yolda yürürken aniden karşınıza çıkıp sizi şaşırtmaya çalışanlara karşı dikkatli olmalısınız. O sırada değerli bir objeniz veya cüzdanınız çalınıyor olabilir. En basit dolandırıcılık türüdür; aslında yankesiciliktir. Bu noktadan başlayıp, milyar dolarlık vurgunlara uzanmak hayal değil. Yeter ki hedefi her büyüttüğünüzde, çalışma yöntemlerinizi de yaratıcılık sınırlarını zorlayacak düzeylere yükseltebilmeyi biliniz!

Hırsızlık mesleğini, sokaklarda üç kağıt oyunu çeviren babasından (ve dedesinden) kapmış ve çok klas bir konuma yerleşmiş Nicky (Will Smith), canlı bir Barbie kadar güzel Jess (Margot Robbie) ile tanıştığında, onun dolandırıcılıkta ne denli acemi olduğunu kısa sürede öğrenir...Ve Jess'i ekibinin arasına alarak, New Orleans'daki işlerde belli bir kıvama getirir. Ayrıca, tamamen zekanın kazandığı bir müthiş kumarda da kullanır... Hikayenin ikinci bölümünde ise, Buenos Aires'te, araba yarışları fonundaki hedefte, takım sahibi genç milyarder Garriga (Rodrigo Santoro) vardır! Ancak şimdi, Nicky ve Jess karşı taraflardadır.

Tahmin edebileceğiniz gibi, sürprizlerin sürprizleri doğurduğu bir hikaye. Kara mizahın romantizmle birleştirildiği bir formül. Kendisini, özellikle Nicolas Winding Refn filmlerinden tanıdığımız yapım tasarımcısı Beth Mickle, zenginliğin her anlamını ihtiva eden öyle setler hazırlamış ki, seyircide ortama sızma hissiyatı yarattığına eminim. Stil, çekici iki adam ve bir kadınla tamamlanıyor. Öykünün üzerine oturduğu iki unsur ise, bu tür filmlerde kullanılan ve tahmin edilemez olan en az iki orijinal entrika (finaldeki daha şiddetlidir) ile aşk savrulmaları! Sonuç, tür filmlerinde defalarca karşılaştığımız üzere, bir erkek ve bir kadın ve de bir vurgun üçgeninin içindeki köşe kapmacaların şaşırttığı, bir 'kaçış sineması' örneği. Gidin, seyredin, dış dünyadan soyutlanın!

Tabii, çevrilen ilk dolaptaki zorlama algı operasyonu ve ikincide de, üstlenilen riskin mantık sınırlarını aşması, bir tür yapaylık duygusuna yol açıyor. Oysa,  en yakın örnek olarak aklımıza gelebilecek, geçen yıl seyrettiğimiz Düzenbaz (American Hustle)'da , tüm küçük ve büyük numaralar, nasıl da inandırıcı, inandırıcı olduğu için de insancıldı değil mi? Fokus (Focus) , fazla renkli, fazla uçuk ve fazla güzellik içeriyor... Will Smith, Margot Robbie, Rodrigo Santoro, fazlasıyla hoş, çekici oyuncular...Mesela, Santoro'ya bu rolünde sertlik hiç oturmamış. Tüm bu kusursuzluk, inandırıcılığa zarar veriyor. Ama sormalıyız da: Çılgın Aptal Aşk (Crazy, Stupid, Love)  ile tanıdığımız  Glenn Ficarra & John Requa, yazıp yönettikleri filmde inandırıcı olmak istemişler mi?

İki tutkulu aşığın entrikalarla yoğrulan hikayesi ve illa da unutulmaz bir final diyorsanız, favorim 1968 yapımı, Norman Jewison'un yönettiği, Steve McQueen ile Faye Dunaway'in döktürdüğü, şarkısı Oscar kazanmışKibar Soyguncu (The Thomas Crown Affair).'dur.